Bir süre karanlık ve ıssız yollardan süratle seyretmiştik. Timuçin'in deri ceketinin uçlarından tutunuyordum. Bana kalsa hiç temas etmezdim ya... Motorun yapısı gereği şoföre eğimli bir koltuğu vardı. Dengemi sağlayabilmek için Timuçin'den tutunmak zorundaydım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kaskımın içindeki inkertom sayesinde Timuçin, Semih ve Sezi'nin seslerini net bir şekilde duyabiliyordum.
"Neredesiniz?" diye sormuştu Sezi.
"Son iki kilometre."
"Şimdilik bir sıkıntı yok. Merak etmeyin."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"İyi misin, Lilya? Sesin çıkmıyor."
"İyi... İyiyim."
"Dostum geldik." Timuçin'in daha fazla beni sorgulamadan Semih'in araya girmesi sevindirmişti.
Motordan indikten sonra motorları toprak yoldan çıkarıp görülmeyecek bir alana çekmiştik. Kaskları asıp toprak yola çıkıp beklemeye başlamıştık.
"Hayır, genel olarak tehlikeli değiller ama paralarını alamazlarsa, GPS'le oynadığımızı anlarlarsa tehlikeli olabilirler. İllegal bir araba kiralama şirketi. Ama bu işin mafyası olmuşlar artık. Merak etme bir sorun olmayacak." Gergindim ve Timuçin'in sözleri hiç fayda etmiyordu.
Toprak yolu aydınlatan iki tane araç görünmüştü. Yerimde huzursuzca kıpırdanıyordum. Timuçin, huzursuzluğumu fark etmiş olacak ki, bir anda elimden tutmuş ve gözlerimin içine bakmıştı. "Sakin ol, merak etme hiçbir şey olmayacak." Beni sakinleştirmeye çalışan adamı tanımıyordum. Her ne kadar bu kadar zaman boyunca sayısız iyilik yapmış da olsa yanında tedirgin olmam çok normaldi. Timuçin'in yaydığı enerji, Yekta'nınkinden çok farklıydı. Yekta'yı ilk gördüğüm andan itibaren sanki kırk yıldır tanıyormuşum gibi hissetmiştim. Enerjisi güven verirdi, huzur verirdi. En çok onunla didişirdim ama bana bir şey olmasına asla izin vermeyeceğini de bilirdim.
