အပိုင်း (၁၈)
ပိုက်ကွန်ယက်နေသည့် အမျိုးသမီးများသည်လည်း ခေါင်းကို ခါးယမ်းမိရုံမှတစ်ပါး မတတ်နိုင်ပေ။ ဒီကောင်လေးတွေက တစ်နေ့ကုန် အလုပ်မလုပ်၊ မကြီးပြင်းသေးတဲ့ ကလေးတွေလို အလေလိုက်ရတာကို ပျော်မွေ့နေကြသည်။ အခုလည်း အိမ်က ကြက်တွေကိုပါ သတ်ဖို့လုပ်နေကြပြန်ပြီ...
သူတို့က တကယ့် သားမိုက် လေးတွေပဲ။ သူတို့သားသမီးသာ ဖြစ်ကြည့်ပါလား ကောင်းကောင်းရိုက်ပေးပြီး ဆုံးမမိမှာ အမှန်ပင်။ ဒါပေမယ့် သူတို့တွေပြဿနာရှာလာကြတာ နှစ်တွေ ကြာလာတော့လည်း လူတွေက ကျင့်သားရနေကြပါပြီ။
တခြားသူတွေကို ဒုက္ခမပေးသရွေ့ အဆင်ပြေပါသေးသည်၊ အဲဒါကလည်း သူတို့မှာရှိတဲ့ တစ်ခုတည်းသော အရည်အချင်း ဖြစ်ပေသည်။
ဇနီးသည်၏ ဒေါသထွက်နေသည့် အမူအရာကို ကြည့်မိရင်း အပြစ်ရှိသလို ခံစားရပြီး ရီရောင့်သုန်း
အနည်းငယ် အားနာမိသည်။
အသေးလေးက ယုတ်မာသော အပြုံးဖြင့် "ရောင့်သုန်းက သူ့မိန်းမကို ဂရုစိုက်တာလား။ စိတ်မပူနဲ့ကွာ၊ ဒီည မင်းပြန်လာမှ သူ့ကို သေချာချော့ပေးလိုက်"
"ဟုတ်တယ်၊ ညနေပြန်ရောက်မှ ချော့လိုက်ပါကွာ၊ အခုတော့ မြန်မြန်သွားကြရအောင်။ ကြက်သတ်ဖို့ကလည်း ကျန်သေးတယ်ကွ၊ ၂ နာရီတောင် ကျော်နေပြီ၊ ဟင်းချက်ရမယ့် အချိန်ကလည်း လိုသေးတယ်၊ အခုမှ မသွားရင် ငါတို့တွေ ငတ်လိမ့်မယ်ကွ"
သူတို့ နှစ်ဦး ဆွဲခေါ်တာကြောင့် အခုမှ ပြန်လှည့်ရင်လည်း အချိန်နှောင်းနေပြီဟု ရီရောင့်သုန်းတွေးမိသည်။ ညနေစောင်းမှ သူ့မိန်းမကို ချော့ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ မနက်ဖြန်ကျရင်လည်း ပင်လယ်မှာ လိုက်ကူပေးလိုက်မည်။ သူ့၏ကောင်းတဲ့ဘက်ခြမ်းကို ပြသပြီး သူမရဲ့ နှလုံးသားကို ပြန်လည် အနိုင်ယူဖို့ ကြိုးစားရအုံးမည်။
အခုတော့ စိတ်ပူစရာတွေကို မေ့ပျောက်လိုက်ပြီး ဒီကောင်တွေနောက်ကို ပျော်ရွှင်စွာ စိတ်အေးလက်အေးလိုက်သွားလိုက်တော့သည်။
သူတို့ နေထိုင်တဲ့ ပိုင်ရှာရွာက ကြီးလည်းမကြီးသလို သေးလည်းမသေးပေ။ အားကျန်းတို့ရဲ့အိမ်က တုန်းချောင်းရွာနှင့် အတော်နီးပြီး အနောက်တံခါးကထွက်တာနှင့်ပင် လယ်ကွင်းတွေဆီရောက်ရှိသွားသည်။
ကြက်ဖမ်းလို့ရတယ်လို့သာ ယုံကြည်ချက်ရှိရှိပြောလိုက်သော်လည်း အပြစ်ရှိသလိုတော့ အနည်းငယ်ခံစားရသည်။ အိမ်ရှေ့တံခါးနားမှ ကြက်ဖမ်းဖို့ ကြိုးစားပါက ပိုက်ကွန်ယက်နေသောအမေနဲ့ တည့်တည့်တိုးမှာကို သူ ကြောက်မိသည်။ ဒါ့ကြောင့် အိမ်နောက်ဘက်ရှိ လယ်ကွင်းများကို ဖြတ်၍ ခြံစည်းရိုးကို ကျော်တက်ရန် ကြံရွယ်ထားသဖြင့် သူတို့ကို တခြားလမ်းသို့ တမင်တကာ ခေါ်သွားခဲ့သည်။
ဒါပေမယ့် သူအမေက သည်နေ့မှ အိမ်နောက်ဖေးမှာ ပိုက်ကွန် လာယက်နေလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူက ထင်မိမှာလဲ။
အမေက လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူတို့ သုံးယောက်ကို လမ်းဘေးမှာ ရပ်နေမှန်း တွေ့သွားသည်...
"မင်းတို့တွေ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ"
အားကျန်းတုန်လှုပ်စွာ ပြုံးပြလိုက်ပြီး သူ့လက်ကို ရှေ့ထုတ်ကာ "အမေ၊ ကျုပ် အမေနဲ့ စကားပြောစရာ ရှိတယ်၊ နားထောင်ပေးလို့ ရမလား..."
"မရဘူး"
ဟို သုံးကောင်: "...."
သူတောင် စမပြောရသေးဘူး အမေက စကားကိုပိတ်ပြောလိုက်တယ်ဟ။
အားကျန်းရဲ့အမေက သူမ မျက်လုံးကို မော့ကြည့်လိုက်သည်နှင့် တပြိုင်နက် သူမ၏ ခေါင်းကို လွန်းထိုးအပ်ဖြင့်ခြစ်ကာ ယားယံမှုကို သက်သာစေပြီး ပိုက်ကွန်ကိုသာ ဆက်လက်ယက်လုပ်နေသည်။
"မင်းတို့တွေ စုပြီး တစ်ခုခုလုပ်တိုင်း ဘာကောင်းကျိုးမှ ထွက်မလာဘူး။ ငါနဲ့ ဘာမှလာပြောမနေနဲ့၊ မင်း ပြောရင်တောင် ငါက သဘောတူမှာမဟုတ်ဘူး"
"အမေ၊ ဒါနဲ့ အဖေက အခုတလော သူ့လက်တွေ ခြေထောက်တွေ အားနည်းနေတယ်လို့ ညည်းနေတယ် မဟုတ်လား..."
"ဘာလို့လဲ။ မင်းအဖေအတွက် ကဏန်းပြာ ဝယ်ပေးမလို့လား"
ကမ်းရိုးတန်းဒေသက လူတွေဟာ ခြေလက်တွေ အားနည်းလာတဲ့အခါ ကဏန်းပြာကို ဖြည့်စွက်စာအဖြစ် စားသုံးလေ့ရှိကြသည်။
"အဲ့လို မဟုတ်ပါဘူး..."
ရောင့်သုန်းက ဘေးနားတွင် ရပ်ကြည့်နေပြီး အနည်းငယ် ရယ်ချင်နေမိသည်။ သူတို့ အိမ်မှာ ရှိတုန်းကတင် အားကျန်းက ယုံကြည်မှုအပြည့်နဲ့ ပြောနေပေမယ့် အ ခုသူ့အမေနဲ့တွေ့တဲ့အခါ ကြောက်နေပုံရသည်။ ရောင့်သုန်းတစ်ယောက် အားကျန်း၏ ဤကဲ့သို့ပုံစံကို မမြင်ရသည်မှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။
အားကျန်းမှာ မိမိ စကားစ မပြောသည်ဖြစ်စေ ပြောသည်ဖြစ်စေ အဆူခံရမည်ကို သိနေသည်။ ဒါကြောင့် သူ ရိုးရိုးသားသားနှင့် အမှန်အတိုင်း ပြောဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
"ဒီမနက် အားဂွမ်းက မြွေဟောက်တစ်ကောင် ဖမ်းမိလို့ စွပ်ပြုတ်အတွက် ကျုပ်တို့ ကြက်လာသတ်တာ၊ ပြီးရင် ပန်းကန်တစ်လုံးစာ အမေတို့အတွက် ဖြည့်စွက်စာအဖြစ်ပြန်ယူလာ ပေးမယ်လေ။ အဖေကလည်း ကျုပ်ဆီမှာ အားမရှိကြောင်း ခဏခဏ ညည်းညူနေတာနဲ့ အတော်ပဲလေ"
အမေက သူ့ကို အစပိုင်းမှာ ဆူဖို့ပြင်လိုက်ပေမယ့် သူ့ဒုတိယစကားကို ကြားတော့ မျက်ခုံးပင့်မိသွားသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ အဖေ့ကို သိတတ်တဲ့ စိတ်လေးတော့ ကျန်နေသေးတာပဲလို့ သူမ မှတ်ယူလိုက်သည်။
အမေဆီက ချက်ချင်း အဆူမခံရတာကြောင့် အခွင့်အရေး ရသွားပြီးဟု တွေးလိုက်ကာ အားကျန်း က "အမေ၊ ဒီကြက်တွေက ကျုပ်ကိုယ်ပိုင်ငွေနဲ့ ဝယ်ထားတဲ့ ဥကနေပေါက်သွားတာလေ။ပြီးတော့ ကျုပ်ပဲ ဂရုစိုက်ပေးရတာကိုဗျာ၊ ကျုပ်ကို တစ်ကောင်လောက်ပေးလိုက်လည်း အမေဘက်က ဘာမှမဆုံးရှုံးဘူး မဟုတ်လား"
"မင်းက ငါကို ငတုံးလို့ ထင်နေတာလား။ ငါဆင်ပေးထားတဲ့ အဝတ်အစားတွေ ဝတ်၊ ငါ့အမိုးအောက်မှာ နေ၊ ငါကျွေးတာစားပြီး ကြက်က မင်းပိုင်တယ်လို့ မင်း ဘယ်လိုစိတ်နဲ့ပြောရဲတာလဲ"
"ဟီးဟီး အမေပိုင်တယ်ဆိုတော့လည်း အမေပိုင်တယ်ပေါ့ဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ဖမ်းရင်တော့ အမေစိတ်မဆိုးဘူး မဟုတ်လား"
အားကျန်းအမေက သူ့ကို ဆူဖို့ပြင်ရန်ရှိသေးသည်၊ အားကျန်းခမျာမှာတော့ အပျော်လွန်ပြီး ကြက်ဖမ်းရန် ရီရော့သုန်း နှင့် အသေးလေးတို့အား စိတ်
လှုပ်ရှားစွာ အော်ခေါ်နေပြီဖြစ်သည်။
ကန့်လည်း မကန့်ကွက်၊ ဆူလည်း မဆူမှတော့ သဘောတူတယ်ဆိုတဲ့ သဘောမဟုတ်ဘူးလား။
"သွား၊ သွား အဲ့မှာ သွားဖမ်း၊ ဒါပေမယ့် ကြက်ဖကိုပဲ ဖမ်း" အရင်ဆုံး သမီး လေးယောက် မွေးအပြီးမှ သူ့မှာ တစ်ဦးတည်းသော ဒီသားလေးကို ရလာတာလေ၊ ဒီသားလေးကို အလိုမလိုက်ပဲနေပါ့မလား။
"ဘယ်အကောင်ကို ဖမ်းကြမလဲ"
"ဟိုတစ်ကောင်၊ အဲ့ဝဖြိုးနေတဲ့ ကြက်ဖအကောင်ကြီး! အသေးလေး မင်း သွားဖမ်းလိုက်" ဆိုပြီး ထောင့်တစ်နေရာမှာ တွန်နေပြီး အမွှေးအရောင်တောက်ပနေတဲ့ ကြက်ဖကြီးကို ဟိုကောင်တွေ အရင်သွားဖမ်းရန် ရီရောင့်သုန်း ညွှန်ပြလိုက်တယ်။
မြေပြင်က ကြက်ချေးတွေနဲ့ ပြည့်နေတာမလို့ သူသည်ခြေတစ်လှမ်းတောင် မချချင်ပေ။
ကြက်ဖနောက်ကို ခဏလောက် လိုက်ဖမ်းပြီး အကြာမှာတော့ " ဟာကွာ...ငါတို့လွဲသွားပြီ"
"ဟိုနားလေးမှာ၊ ဟိုနားလေးမှာ...ရောင့်သုန်း ဖမ်းလေကွာ"
"လာပါပြီကွ...လာပြီ"
သူတို့ သုံးယောက် ခြံဝန်း အနှံ့ပြေးလွှားပြီး ကြက်ဖမ်းနေကြသည်။ ဖရိုဖရဲနဲ့ ဒီလောက်လိုက်ဖမ်းနေကြတာတောင် အခုထိ ကြက်ကို ဖမ်းမမိသေးပေ။
"ဟာကွာ၊ ဘယ်လိုလုပ် ဒီကောင်က ဒီလောက်တောင် ကောင်းကောင်းပျံနိုင်ရတာလဲ။ မင်းတို့က ဒီဘက်သွား၊ ငါ ဒီဘက်သွားမယ်။ အဲ့ကောင်ကို ဝိုင်းကြရအောင်"
ရီရောင့်သုန်းက သူတို့ကို အမြန်တားလိုက်ပြီး "ခဏနေဦး၊ ခဏနေဦး အားကျန်း သွား ဖွဲနုလက်တစ်ဆုပ်စာလောက် သွားယူလာလိုက်။ ပြီးရင် ငါတို့ ထောင့်မှာ သွားရပ်နေကြမယ်၊ သူတို့စားနေတဲ့အချိန်မှ ဖမ်း
တာက ပိုလွယ်လိမ့်မယ်"
"ဟုတ်ပြီ~"
အားကျန်းရဲ့ အမေသည် သူတို့ကိုကြည့်နေရင်း စိုးရိမ်စိတ်ကြီးစွာ ခံစားခဲ့ရသည်။ ဒီဒုက္ခအိုးလေးတွေ!! ကံကောင်းစွာဖြင့် မြန်မြန်ပင် သူမယက်ထားသော ငါးဖမ်းပိုက်များကို အိမ်တွင်းသို့ရွှေ့လိုက်သည်၊ မဟုတ်ပါက အကုန်ပျက်စီးကုန်မည်ဖြစ်သည်။
ဖွဲနုအချို့ ပြန့်ကျဲထားသော်လည်း ကြက်များက အနီးသို့ မချဉ်းကပ်ဝံ့ဘဲ တုံ့ဆိုင်းစွာ ရပ်နေသည်။
ခဏအကြာ အန္တရာယ်မရှိတော့ဘူးဟု ခံစားရချိန်မှ ကြက်များသည် သတိကြီးစွာ ချဉ်းကပ်လာပြီး ဖွဲနုများကို စားကြသည်။
"ရောင့်သုန်း၊ သွားလေ...အခုက မင်းအလှည့်ပဲ"
ရီရောင့်သုန်း သတိကြီးစွာ ချဉ်းကပ်ကာ ပစ်မှတ်ကို
ချိန်ရွယ်ပြီး တိုက်ရိုက် ခုန်ဖမ်းလိုက်သည်။
"ဖမ်းမိပြီကွ"
အတောင်ပံတွေကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားရင်း သူ့မျက်နှာက ရွှင်မြူးနေသည် "ဟေ့ကောင်တို့ ကြိုးသွားယူခဲ့လိုက်၊ ငါ ချည်လိုက်မယ် ဒါမှ နောက်ထပ် မပျံနိုင်တော့မှာ"
"ငါတို့လမ်းလျှောက်ရင်းနဲ့ ကြိုးချည်ကြရအောင်၊ သတ်ဖို့ အားဂွမ်းအိမ်ကို ခေါ်သွားရမယ်"
ကြက်ဖကြီးသည် ခွန်အားအပြည့်နှင့် ချည်နှောင်ခံရသည့်တိုင် ရုန်းကန်နေရသည်။ လည်ပင်းကို ဆန့်တန်းပြီး ကျယ်လောင်တဲ့ တွန်သံတွေလည်း ထွက်လာသေးသည်။
ကြက်ကိုကြိုးနဲ့ချည်ပြီးသောအခါမှ ရီရောင့်သုန်းက ကြက်ကို သူတို့ဆီ လွှဲပြောင်းသယ်ခိုင်းလိုက်သည်။ သူ့ဖိနပ်ထိပ်နဲ့ နံဘေးက ကြက်ချေးတွေကို ကြည့်ပြီး ကောက်ရိုးလက်တစ်ဆုပ်စာကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။
ထို့နောက် သူ၏ခြေထောက်များကို မြေပြင်ပေါ်တွင် အကြိမ်အနည်းငယ် နင်းကာ ဖိနပ်အောက်ခြေကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးမှ အားဂွမ်းအိမ်သို့ ပျော်ရွှင်စွာခရီးဆက်ခဲ့သည်။
အားဂွမ်း၏ အမေမှာ ဆုံးပါးသွားခဲ့ပြီး၊ သူ့အဖေကလည်း လနဲ့ချီကြာတဲ့ ခရီးရှည်ကြီးကို သင်္ဘောနဲ့ လိုက်ပါသွားသည့်အတွက် သူတို့အိမ်မှာ ပြုစုစောင့်ရှောက်မယ့်သူ မရှိတော့ပေ။ သူတို့မိသားစုထဲ လက်ထပ်ပြီးဝင်လိုတဲ့ မိန်းကလေးမရှိသည့်အတွက် အားဂွမ်းက အခုထိ အိမ်ထောင်မပြုရသေး။ အားဂွမ်းနဲ့သူ့ညီမနှစ်ယောက်တည်းသာရှိသောအိမ်ဖြစ်တာကြောင့် သူတို့အမြဲ ဒီနေရာမှာပဲ စုဝေးဖြစ်လေ့ရှိသည်။
အားလုံးက ဖဲရိုက်ကာ သူတို့ သုံးယောက် ရောက်လာပါက မီးစမွှေးရန်စောင့်နေကြသည်။
"ဟေ့ကောင် အားဂွမ်း မင်း ကိုယ့်နာမည်ကို မသိဘူးလား? နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးမှာ မင်းမလို့ ဖဲဝင်ရိုက်ရဲတယ်"
[裴光 (ပိုင်ဂွမ်း) = တွဲလောင်းကျသည်။; မျိုးရိုးနာမည်
ရောင်ခြည်၊တောက်ပ = အားဂွမ်း
赔光光 (ပိုင်ဂွမ်းဂွမ်း) = လျော်ကြေးပေးရသည် ; စီးပွားရေတွေ ငွေအရှုံးပေါ်ခြင်း | ဗလာ = အကုန်ဆုံးရှုံးခြင်း]
"ဟားဟားဟား၊ ပိုင်ဂွမ်း မင်း အကုန်ရှုံးပါစေကွာ" ရီရောင့်သုန်းလည်း ပိုင်းဂွမ်းနာမည်၏ အဓိပ္ပာယ်ကို စဉ်းစားမိပြီ ပေါင်းကိုရိုက်ကာ ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်မောမိသည်။ အားဂွမ်းကို သူဒီလိုနောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့ရတာတောင် နှစ်အတော်ကြာခဲ့ပြီပဲ...
အရင်ဘဝတုန်းက ဒီကောင့်အဖေ လှေဝယ်ဖို့ ငွေအလုံအလောက် စုမိပြီး ပုဇွန်ခြောက်လုပ်ငန်းကို လုပ်ကိုင်ရန် မိသားစုတစ်စုလုံး ကျူးရှန်းဘက်ပြောင်းရွေ့သွားလိုက်ကြတာ၊ ပြန်လာတာပင် အလွန်ရှားပါသည်။
အားဂွမ် က သူတို့ကို ကြည့်ပြီး "ရှားရှားပါးပါး မရှုံးမယ့်ရက်လေးတစ်ရက်တော့ ငါမှာမရနိုင်တော့ဘူးလားကွ"
"ဘယ်သူရှုံးလဲ။ ဘယ်သူက နိုင်သွားလဲ။ အများဆုံးအနိုင်ရတဲ့သူက ဆိပ်ကမ်းကိုသွားပြီး ပင်လယ်စာပန်းကန်နည်းနည်းစာလောက် သွားဝယ်ကွာ။ အားကျန်က ကြက်သားကို သူ့အိမ်ကနေ ယူလာပေးထားတာ။ ဒီညတော့ ငါတို့ ခမ်းနားတဲ့ လောင်းဖန်င်ဟင်းချို စားရတော့မယ်ကွ!"
အားဂွမ်းက သူ့လက်ထဲက ငွေစက္ကူတွေကို ဝှေ့ယမ်းပြပြီး ဂုဏ်ယူစွာနဲ့ "ပထမအကြိမ် အောင်မြင်မှုတစ်ခု ရခဲ့ပြီကွ၊ ငါ ပြိုင်ဘက် သုံးယောက်ကို အနိုင်ရဖူးပြီ၊ ဒါဆိုငါအခုပဲ ဆိပ်ကမ်းကို သွားပြီး သူတို့မှာ ဘာကျန်သေးလဲဆိုတာကို ကြည့်လိုက်မယ်။ မင်းတို့ကောင်တွေ သွား အခုထဲကကြိုပြီး ကြက်သားပြင်ဆင်ထားတော့"
များသောအားဖြင့် သူတို့ဖဲရိုက်တိုင်း စိတ်ပြေလက်ပျောက် လောင်းကြေးအနည်းငယ်ထည့်ကြသည်။ သူတို့ကသူငယ်ချင်းတွေဆိုတော့ နိုင်တဲ့ငွေကို အစားအသောက်နဲ့ အဖျော်ယမကာဝယ်ဖို့ သုံးလေ့ရှိပြီး လူတိုင်း ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်စားသောက်က ကုန်ဆုံးကြသည်။
သူတို့ဘဝမှာအများကြီး မအောင်မြင်ခဲ့ပေမယ့် သူတို့ရဲ့ဆက်ဆံရေးက ခိုင်ခံ့ပြီး အချင်းချင်းလည်း မတည့်တာမရှိကြပေ။ ရီရောင့်သုန်းက တော်တော်စိတ်လှုပ်ရှားနေပြီး "မင်းတို့ ဂိမ်းဆက်ဆော့၊ ငါကြက်ကိုင်လိုက်မယ်" ဟုပြောလိုက်သည်။
"ဟုတ်ပြီ၊ အဲဒါဆို မင်းလုပ်လိုက်ကွာ။ ငါ ခဏလောက် ဖဲရိုက်လိုက်အုံးမယ်။ အဆင်သင့်ဖြစ်ရင် ငါ့ကို ပြော၊ ငါ ဟင်းဆက်ချက်မယ်" အသေးလေးက ကြက်သားကို ရီရောင့်သုန်းလက်ထဲ ပျော်ရွှင်စွာ လွှဲပြောင်းပေးကာ အခြားသူများရှိသည့် စားပွဲတွင် ဖဲသွားဆော့တော့သည်။
