အပိုင်း (74)
အဖေ ရီနှင့် အမေ ရီတို့ နှစ်ယောက် မည်မျှပင်ဆွဲထားပါစေ ရွာလူကြီး ချန် မိသားစုကတော့ အိမ်ပြန်ပြီးသာ ညစာ စားမည့်အကြောင်း တွင်တွင်ပြောနေကြ၏။ သူတို့ကလည်း မဆွဲထားချင်ပေ အထူးသဖြင့် ယခုလို အိမ်ဆောက်နေရသည့်ကာလတွင် ဆန်နှင့် ဂျုံတော်တော်များများ ကုန်ထားရသည်။ ထို့ကြောင့် နည်းနည်းပါးပါး ချွေတာလိုက်ခြင်းက ကောင်းပေ၏။
ရွာလူကြီး ချန် မိသားစုထွက်သွားသည်နှင့် အိမ်မှာ တက်ကြွ သက်ဝင်လာတော့သည်။ ပြောမရဆိုမရကလေးများက လူကြီးများကို ဂရုစိုက်မနေဘဲ လည်ပင်း တစ်ဆန့်ဆန့်နှင့် ခြင်းထဲမှ လိမ္မော်သီးစည်သွတ်ဘူးနှင့် လက်ဖက်ကိတ်များကို ကြည့်နေကြ၏။
သူတို့က အရင်က လက်ဖက်ကိတ်များကို စားဖူးပြီး ၎င်းက ချိုစိမ့်ကာ တစ်ကိုက်ကိုက်ရုံနှင့် ပါးစပ်အပြည့်ဖြည့်နိုင်လေသည်။ သို့ရာတွင် သူတို့ စည်သွပ်လိမ္မော်သီးတော့ စားရန်အခွင့်အရေးမရဖူးသေး။ သူတို့မိသားစုမှာ ဆင်းရဲပြီး မိဘများကလည်း သူတို့ကို စည်သွပ်အစာစားဝယ်ပေးရန် မတတ်နိုင်ချေ။
ရီရောင့်သုန်းက သူ့တူ အကြီးဆုံး နှစ်ယောက်၏ ခေါင်းလေးများအား ပုတ်လိုက်ပြီး;
"သရည်တွေ ကျမနေနဲ့တော့ ထမင်းစားဖို့ အချိန်ရောက်ပြီ"
ရီချန်ဟိုက်က ခေါင်းလေးစောင်းပြီး ;
"ဦးလေး သားတို့ ထမင်းစားပြီးသွားရင်လေ၊ လက်ဖက်ကိတ်နဲ့ စည်သွပ်လိမ္မော် စားလို့ရလားဟင်"
"ထမင်း စားပြီးမှတော့ မင်းတို့ ဗိုက်ပြည့်နေကြပြီလေ၊ အဲ့ဒါတွေ စားနိုင်သေးလို့လား"
ကလေးအုပ်ကြီးက ခေါင်းများ တွင်တွင်ညိတ်လာကြပြီး တညီတညွှတ်တည်းဖြင့် ;
"အင်း၊ စားနိုင်တယ်"
"ဒါဆိုလည်း စားကွာ"
ရီရောင့်သုန်းကတော့ ဒါကို ကြီးကြီးမားမားလို့ မထင်ချေ။ သူတို့လေးတွေ စားချင်နေမှဖြင့် ထမင်းစားပြီးသွားရင် လက်ဖက်ကိတ်နဲ့ စည်သွပ်လိမ္မော် စားပါစေပေါ့။ သို့ရာတွင် အမေ ရီကတော့ သဘောမတူ၊ သူ(မ)က သူ့ကို စိုက်ကြည့်ပြီး ;
"စည်သွတ်ဘူးက ဈေးကြီးကကြီးနဲ့၊ ကလေးတွေကို ပေးမဖြုန်းနဲ့ လောလောဆယ် အဲ့ဒါကို ဖယ်ထားလိုက်၊ နောက်နှစ်လဆို ဆောင်းလယ်ပွဲတော် ရောက်တော့မှာ၊ အဲ့ခါကျမှ လက်ဆောင်ပေးတဲ့ထဲ ကြည့်ကောင်းအောင် ထည့်ပေးရမယ်"
အကယ်၍ စည်သွတ်ဘူးများ သက်တမ်းကုန်မည်ကို ကြောက်လို့သာ မဟုတ်လျှင် အမေ ရီ တစ်ယောက် တရုတ် နှစ်သစ်ကူးအထိ သိမ်းထားချင်နေသည်၊ သို့မှသာ လက်ဆောင်ခြင်းက သပ်သပ်ရပ်ရပ်နှင့် ကျက်သရေရှိပြီး ပေးသူလည်း မျက်နှာလှမည်ဖြစ်သည်။
ရီချန်ဟူက တမ်းတမ်းတတ မျက်ဝန်းများဖြင့်ကြည့်ကာ အသံတိုးတိုးဖြင့် ;
"ဖေဖေ...သား စည်သွတ် လိမ္မော်သီး စားချင်တယ်..."
"မင်း အဖွားမှ သဘော မတူတာ"
ရီရောင့်သုန်းလည်း ကူကယ်ရာမဲ့စွာ ပုခုံးတွန့်ပြလိုက်၏။ သူ့အမေက ပစ္စည်းများ စီမံခန့်ခွဲရာတွင် တာဝန်ရှိသူဖြစ်ရာ သူ ဘာမှမတတ်နိုင်ချေ။ သူလည်း ကလေးများကို ပေးစားစေချင်သည်လေ။
အမေ ရီက ရီချန်ဟူ၏ နဖူးကို လက်ညိုးဖြင့် ထိုးလိုက်ပြီး;
"အမြဲစားဖို့ပဲ တွေးနေ၊ ညစာပဲ စားရတော့မယ်၊ ဘယ်သူမှ အဲ့ဒါတွေကို မစားရဘူး၊ ငါတို့ ဒါတွေကို လက်ဆောင်ပေးဖို့ သိမ်းထားရမှာ"
သူ(မ)က လက်ဖက်ကိတ်များသာ ချန်ထားခဲ့ပြီး စည်သွတ်ဘူးနှင့် စီးကရက်များကို ဗီရိုထဲ သော့ခတ်သိမ်းလိုက်သည်။
"ညစာ စားပြီးရင် မင်းတို့တွေကို လက်ဖက်ကိတ်ကျွေးမယ်၊ စီးကရက်နဲ့ Maotai ကိုတော့ နောက်မှပိုက်ဆံပြန်လဲလို့ ရ၊ မရ ငါ မေးကြည့်လိုက်မယ်၊ အရမ်း အဖိုးတန်တာမလို့ အဲ့ဒါတွေကို ထိဖို့ မစဉ်းစားနဲ့"
အားလုံးလည်း ကန့်ကွက်စရာ မရှိပါချေ။ အကြီးဆုံး ခယ်မနှင့် ဒုတိယခ ယ်မတို့မှာ ထိုအသံကို ကြားမှပင် စိတ်သက်သာရာရတော့သည်။ ရွာလူကြီး ချန်၏ မြေးကို ကယ်တင်ခဲ့သူမှာ ရီရောင့်သုန်း ဖြစ်တာကြောင့် အမေ ရီက ဒီလက်ဆောင်များအား တတိယသား အိမ်ကိုသာ ပေးလိုက်မည်လို့ ထင်ထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
သို့ရာတွင် သူတို့ မထင်မှတ်ထားသည်က အားလုံးကိုယ်စီ အခန်းဆီ ပြန်သွားသည်နှင့် အမေရီက တိုးတိုးတိတ်တိတ်လေး ရီရောင့်သုန်း အခန်းဆီ သွားခဲ့သည်ကိုပင်။ သူ(မ)က လက်ဆောင်ပစ္စည်းများ သွားရောင်းချရာမှ ငွေကို ယူလာပြီး လင်းရှို့ချင်းကို ပေးလိုက်သည်။
နေ့အခါတွင် အချိန် မရှိမည်ကို စိုးသဖြင့် ညစာစားပြီးသည်နှင့် သူ(မ)က မြို့ထဲရှိ စတိုးဆိုင်ကြီးဆီသွားပြီး ပစ္စည်းများကို ပိုက်ဆံဖြင့် အမြန်သွားလဲလှယ်လိုက်သည်။ အသွားအပြန် နှစ်နာရီကြာသဖြင့် သူ(မ) ပြန်ရောက်လာသည့် အချိန်တွင် အပြင်ဘက်၌ မှောင်မည်းနေပြီပင်။
လင်းရှို့ချင်းမှာ အမေ ရီ လက်ထဲမှ ပိုက်ဆံများကို ကြည့်ပြီး အံ့ဩသွားရကာ ;
"အမေ၊ ဘာလို့ သမီးကို ပေးတာလဲ"
အမေ ရီက တီးတိုးစွာဖြင့် ;
"ရှုးတိုးတိုး၊ သူတို့က ရောင့်သုန်းကို ကျေးဇူးလာတင်တာလေ။ အဲ့ဒီတော့ ဒီလက်ဆောင်တွေကလည်း သမီးကို ပေးတာနဲ့ တူတူပဲပေါ့၊ ခုနက တစ်မိသားစုလုံး ရှိနေတာဆိုတော့ အခုမှ သမီးကို လာပေးတာ ပိုကောင်းမယ် ထင်လို့၊ မဟုတ်ရင် မရတဲ့သူတွေက တစ်မျိုး တွေးနေအုံးမယ်"
"ဒါပေမဲ့ သမီးတို့က အိမ်မှ မခွဲရသေးတာ။ အဲ့တော့ ဒီပစ္စည်းတွေကလည်း...."
"အမေတို့က အိမ်မခွဲရသေးဘူးဆိုတာ မှန်ပေမဲ့ ကိုယ့်မိသားစုက ရလာတဲ့ ပိုက်ဆံကိုတော့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် သိမ်းကြတာပဲမလား။ သူတို့က ရောင့်သုန်းကို လာပြီး ကျေးဇူးတင်ကြတာ။ အမေတို့ဆီကို မဟုတ်ဘူး၊ ဒီလက်ဆောင်တွေက သူ့ဟာပဲ။ အဲ့ဒါကြောင့်မလို့ ပိုက်ဆံကို သမီး သိမ်းထားလိုက်၊ နင်တို့ အဖေနဲ့ ငါက ငါတို့ ဘဝတစ်လျှောက်လုံး အလုပ် ကြိုးစားခဲ့ပြီးပြီ၊ အခု မင်းတို့ ပိုင်တဲ့ဟာက မင်းတို့ဟာပဲ"
ရီရောင့်သုန်းက ဘေးနားတွင် ရပ်နေပြီး နှုတ်ခမ်းများကို တင်းတင်းစေ့ကာ သူ့အမေက အတော်လေးဉာဏ်ကောင်းလှကြောင်း တွေးနေလေသည်။ ကျေးရွာမှ အမျိုးသမီးများပင်လျှင် အမြော်အမြင်ရှိပြီး မိသားစုအတွင်း ကိစ္စများကို ဟန်ချက်ညီအောင် ထိန်းကျောင်းတတ်ကြသည်။
"သမီး သိမ်းထားလိုက်၊ အိမ်တွေ ဆောက်ပြီးသွားရင် ပိုက်ဆံ သုံးနေရမဲ့နေရာက များလာတော့မှာ"
လင်းရှို့ချင်း၏ လက်ထဲ ပိုက်ဆံ ထိုးထည့်ပြီးနောက် သူ(မ)က ရီရောင့်သုန်းက ကြည့်ပြီး မပြောဘဲ မနေနိုင်တော့ကာ ;
"နောက်ကို အလုပ် ကြိုးကြိုးစားစားလုပ်၊ မင်းရဲ့ဟိုသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ပဲ တစ်ချိန်လုံး အလေလိုက်လျှောက်မသွားနေ...."
"ဟမ်၊ အမေက ဘာကို အလေလိုက်တယ် ပြောတာလဲ။ ဘယ်သူက သူငယ်ချင်း နည်းနည်းတော့ မရှိဘဲနေမလဲ။ အမေ့မှာတောင် နေ့တိုင်း ပင်လယ်တူးထွက်ဖို့ လာလာခေါ်နေတဲ့ သူငယ်ချင်း တစ်အုပ်ကြီးရှိတယ်မလား"
"ငါကဖြင့် စကားနည်းနည်းပဲ ပြောရသေးတယ်။ မင်းက ပြန်ခံပြောနေပြန်ပြီ၊ ငါ့သူငယ်ချင်းတွေက ရေရေရာရာ အလုပ်လုပ်ဖို့ လာခေါ်တာဟဲ့၊ နင့်သူငယ်ချင်းတွေက သောက်ဖို့ ပျော်ပါးဖို့ပဲ လာခေါ်ကြတာလေ"
"မဟုတ်တာ၊ ကျွန်တော်တို့ မနေ့ နေ့လည်ကပဲ ငါးရှဉ့်တွေ ဖမ်းလာခဲ့ပေးတာ မဟုတ်ဘူးလား။ အမေတောင် စားလိုက်သေးတယ်လေ၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့ ဟိုရက်ပိုင်းက ပင်လယ်ထဲ မထွက်ခဲ့ကြလို့လား။ ကျွန်တော်တို့ ယွမ်ရာကျော်တောင် ရှာနိုင်ခဲ့တာလေ၊ အမေက အဲ့ဒါတွေကို မေ့သွားပြီပေါ့လေ။ ပြီးတော့ ကျန်သေးတယ်၊ ကျွန်တော်တို့အိမ်ဆောက်တာကိုလည်း သူတို့ လာကူညီပေးသေးတယ်လေ၊ ကျွန်တော်တို့က နေ့တိုင်း သောက်စားပျော်ပါးနေတာမှ မဟုတ်တာ"
အမေ ရီ တစ်ယောက် ပြောစရာ စကား မရှိတော့လေပြီ။
သည်အကောင်စုတ်လေးက အတည်အတံ့တွေ ပြောနေတာဆိုတော့ သူ(မ) ဘယ်လိုလုပ် သူနဲ့ ငြင်းနိုင်ပါတော့မလဲ။
သူ(မ)က သူ့ကို စိုက်ကြည့်ပြီး ;
"မနက်ဖြန် စောစောထပြီး အလုပ်လုပ်"
"သိပါပြီဗျာ"
အမေ ရီ ထွက်သွားသည်နှင့် လင်းရှို့ချင်းက သူ(မ) လက်ထဲမှ ပိုက်ဆံများကို ရေတွက်လိုက်သည်။
"အမေက ပြောတယ်။ Maotai က တစ်ပုလင်းကို ၁၂ ယွမ်နဲ့ ရောင်းခဲ့တယ်တဲ့၊ ကျုံးဟွာ စီးကရက်က တစ်ဖာကို ၁ ယွမ်နဲ့ ပြန်ရောင်းတဲ့ဈေးက ဈေးသိပ်မရဘူးတဲ့"
"ပုံမှန်ပါပဲ။ အပေးအယူပဲလေ။ သူတို့လည်း အမြတ် ကျန်အောင် လုပ်ရမှာဆိုတော့၊ မဟုတ်ရင် ဘာလုပ်ဖို့ ပြန်ဝယ်နေတော့မလဲ"
"အင်း၊ ကျွန်မ ပိုက်ဆံကို သိမ်းထားလိုက်မယ်"
ကုံလုံသည့် ဝင်ငွေလေးဖြစ်ရာ သူ(မ) အတော်လေး ပျော်ရွှင်နေ၏။ ယခုရက်ပိုင်း၌ သူ(မ)တွင် မကြာခဏ ဆိုသလို ငွေဝင်နေသည်လေ။
"သွားအိပ်ကြစို့။ မနက်ကျ အလုပ်လုပ်ဖို့ အစောကြီး ထရအုံးမယ်"
"ရှင်က စိတ်ပူတတ်တယ်ပေါ့"
"အေးပေါ့ဟ။ ငါတို့ အိမ်ပဲလေ၊ မဟုတ်ဘူးလား"
နွေရာသီ အလယ်တွင် အိမ်တစ်လုံး ဆောက်ရခြင်းက ချွေးထွက်စေသည့် အလုပ်ပင်။ ချွေးများက ရေဆွတ်ထားသကဲ့သို့ သူတို့၏ အဝတ်များမှာ ချွေးများ စိုရွှဲလွန်းနေသည်က ရေညှစ်ထုတ်၍ပင်ရနိုင်၏။ လှေကြီးနှင့် အလုပ်လုပ်ရသည်က အနည်းငယ် အထီးကျန်ဆန်ပါသော်လည်း လူကို နုံးချိစေသည့် ကျောက်တုံးများ ရွှေ့ရသည်ထက်၊ ကျောက်စရစ်ခဲများ သယ်ရသည်ထက် ပိုကောင်းပါသေးသည်။
ရီရောင့်သုန်း တစ်ယောက် ကျောက်များ သယ်ပြီး လက်ဖက်ရည်သောက် နားရန် ထိုင်ချလိုက်သည်။ နာကျင်နေသည့် ပခုံးများကို နှိပ်နယ်ပြီး အနှီစိုစွတ်နေသည့် အင်္ကျီကြီးကို ချွတ်ပစ်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သို့သော် သူ့ပုခုံးများမှာ ပုခုံးထမ်းသယ်ရသည့် အလေးချိန်များကြောင့် နီရဲနေသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည်။
သူ့ခမျာ သူ့ကိုယ်သူ သနားလွန်းလို့ မနေနိုင်အောင် မျက်ရည်ကျချင်လာ၏။ ကောင်းကင်ဘုံကများ သူ့ငယ်ရွယ်စဉ်က ပျင်းထား ဖျင်းထားခဲ့တဲ့ အခက်အခဲတွေကို ပြန်ခံရဖို့များ ၂၅ နှစ် အရွယ်ကို ပြန်ပို့ပေးလိုက်တာလား။
ဖြစ်ချင်တော့ လင်းရှို့ချင်းက မီးခိုရောင်တွန်းလှည်ကြီးကို တွန်လာသည့်အခိုက် သူ့ကို မြင်သွားလေသည်။ သူ(မ)က တီးတိုးစွာနှင့် ;
"ကျွန်မ ညကျမှ ကမဲလီယာ အဆီလိမ်းပေးမယ်နော်။ သက်သာသွားလိမ့်မယ်"
သူက မျက်ခုံးတစ်ဖက် မြှင့်လိုက်ပြီး တစ်ခုခုပြောတော့မလို့ပင်၊ သို့သော် သူ့မှတ်ဉာဏ်များထဲမှ လင်ကျီရှန်းက ခေါင်းမော့ ရင်ကော့ထားသည့် မျက်နှာစိမ်း လူလတ်ပိုင်း အမျိုးသား နှစ်ယောက်နှင့် သူတို့ ဆောက်လုပ်ရေး လုပ်ငန်းခွင်ဆီ လျှောက်လာနေသည်ကို လှမ်းမြင်လိုက်သည်။
"ဦးလေး ရီ ရှိလား။ ဒါက ရီ ဦးလေး သုံးတို့ရဲ့ အိမ်မလား"
မနေ့ကလေးတင် ရွာလူကြီး ချန် သူ့ကို သတိပေးထားတာ၊ သည်ကောင်တွေ သည်လောက်မြန်မြန်ကြီး ရောက်ချလာလိမ့်မယ်လို့ မထင်ထားဘူး။
ရီရောင့်သုန်းက မျက်ခုံးများကို ကြုတ်ထားပြီး မတ်တပ် ထရပ်ကာ အင်္ကျီကို ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်သည်။ သူက သူတို့ဆီ လျှောက်သွားလိုက်ပြီး သူတို့ကို ငုံ့ကြည့်ကာ ;
"လင်ကျီရှန်း၊ ဘာကိစ္စလဲ"
သုံးယောက်သားမှာ အလိုလို နောက်ခြေ တစ်လှမ်းပြန်ဆုတ်လိုက်ကြပြီး စိတ်ထဲမှလည်း မနေနိုင်အောင် ကျိန်ဆဲနေတော့သည်။ သူတို့ ဘာလို့ သည်လိုလုပ်ရတာလဲ။ ဟင့်၊ သူက အရပ်ရှည်တော့ရော ဘာဖြစ်လဲ။
"ဟီးဟီး၊ ကျွန်တော် ဦးလေး ရီနဲ့ ပြောစရာ ကိစ္စလေး ရှိလို့ပါ"
"ပြောစရာ ရှိတယ်ဆိုလည်း ငါနဲ့ ပြောလည်းရတယ်"
ထိုအချိန်တွင် ရီရောင့်ဟွာလည်း အခြေအနေကို သတိထားမိလိုက်ပြီး လျှောက်လာလေသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ အားသုန်း"
လင်ကျီရှန်း လား။
မနေ့ညနေက ရွာလူကြီး ချန် ပြောပြခဲ့သည့်အကြောင်းကို ချက်ချင်း ပြန်တွေးမိသွားသည်။ သူတို့ သည်မြေကို ဝယ်ချင်နေကြတာလား။
"သူတို့က အဖေ့ကို ရှာနေကြတာ"
ရီရောင့်သုန်းက သူ့အစ်ကိုကို ပြောလိုက်ပြီး သူတို့သုံးယောက်ဘက် ပြန်လှည့်ကာ ;
"ဒီမှာ ဆောက်နေတဲ့ အိမ်တွေက ငါတို့ ညီအစ်ကို သုံးယောက်အတွက်ပဲ၊ မင်းတို့မှာ တစ်ခုခု ပြောစရာရှိတယ် ဆိုရင်လည်း ပြောမှသာပြော၊ ငါတို့ အလုပ်လုပ်နေတာကို မနှောင့်ယှက်နဲ့"
"ဒီလိုဆိုမှတော့လည်း..ကျွန်တော့်ရဲ့ဝမ်းကွဲက အစ်ကိုတို့ဆီက ဒီမြေကို ဝယ်ချင်လို့၊ အဲ့ဒါ အစ်ကိုတို့နဲ့ဆွေးနွေးချင်လို့"
ရီရောင့်သုန်း တစ်ယောက် မျက်စောင်းထိုးကာ ;
"မင်းတို့ မမြင်ဘူးလား၊ ဟမ်။ ငါတို့ ဒီမှာ အုတ်မြစ်တွေတောင် ချထားပြီးသွားတာကို။ အလုပ်သမားတွေလည်း အများကြီး ငှားထားရပြီး ကျောက်တွေ မြေတွေ အများကြီး သယ်ထားရတာ၊ မင်းတို့က ဝယ်ချင်တယ် ပြောပြီး ပြီးပြီပေါ့။ ဒါဆို ငါတို့ ဒီလိုနေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီး အလုပ်လုပ်နေရတာ ဘာဖြစ်သွားမလဲ။ ငါတို့ ဒီကျောက်တုံးတွေကို သယ်ပြီး ချွေးတွေ ဘယ်လောက်တောင်ကျခဲ့ရလဲ၊ မင်းတို့ သိလား"
သူ သည်ကျောက်တုံးတွေ သယ်တဲ့ အချိန်တုန်းက ချွေးတွေ ဘယ်လောက်တောင် ကျခဲ့ရတာမှတ်လို့။
ပိုက်ဆံလည်း ပိုမပေး၊ အကျိုးအမြတ်လေး ဘာလေးလည်း ပေးမယ် မပြောဘဲနဲ့များ သူတို့ အပိုင်ဖြစ်အောင် ဝယ်ချင်တယ်ဆိုပြီ ပြောပြီး,ပြီးသွားတယ်ပေါ့၊ သောက်အဓိပ္ပါယ် မရှိလိုက်တာ။
