အပိုင်း (၂၈)
"အိုး၊ ဒီငါးက အရမ်းချော်တာပဲ"
ရီရောင့်သုန်းက ငါးကို ဖမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ ငါးက ချော်ထွက်သွားသည်၊ တဖန်ဖမ်းဖို့ကြိုးစားပေမယ့်လည်း ချော်ထွက်ပြန်သည်။
ကျောက်တုံးကြီးသည် ရွေ့လျားရန် အလွန်ကြီးမားသောကြောင့် သူသည် ငါးထွက်လာရန် မျှော်လင့်ကာ အထဲသို့ မီးညှပ်ကို အသုံးပြု၍ မွှေသည်။
အားဂွမ်းသည် ပုံးကိုကိုင်ကာ ကျောက်တုံးအောက်ကို ချိန်ရွယ်ပြီး ဝပ်နေသည်။ "ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါ့ပုံးက လွတ်နေတော့ ငါ့ပုံးထဲ ထည့်ခွင့်ပေး"
ရီရောင့်သုန်းသည် ပုံးအလွတ်ကို ကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်သည်။ တခြားလူတွေ ဖမ်းထားကြပေမယ့် သူ့ပုံးတစ်ခုထဲ ဘာမှမရှိပဲ အလွတ်ကျန်နေသည်။
"ကောင်းပြီ ဖမ်းပြီးရင် မင်း ပုံးထဲ ထည့်လိုက်"
အားကျန်းက သူ့မျက်လုံးများ မှိတ်သွားသည်အထိ ပြုံးပြလိုက်ပြီး "အားဂွမ်း တစ်ယောက်တော့ ရင်ထဲမှာ တကယ် စိတ်ပျက်နေမှာဘဲ။ ဒါပေမယ့် သူက သတ္တိရှိတဲ့ အပြုံးကို ဆောင်ထားတုန်းပဲ။ သနားစရာကောင်။ တကယ့် သူငယ်ချင်းကောင်းပဲ"
"အိုး~"
"ဟားဟား~"
သူတို့ အားဂွမ်းအား လှောင်ပြောင်နေသည်ကို ဆက်လက် နားထောင်ရင်း ရီရောင်သုန်း၏ နှုတ်ခမ်းများ ကော့တက်သွားသည်။ သူသည် ကျောက်တုံးကြီးအောက်တွင် ခဏကြာ မွှေရန် မီးညှပ်ကို အသုံးပြုခဲ့သော်လည်း ငါးက ထွက်မလာပေ။ "မင်းတို့ ဟိုဘက်ခြမ်းကို သွားပြီး ငါးအဲ့ဘက်ပြေးသွားတာလား ကြည့်လိုက်ပါလား"
"ဒီမှာ၊ ဒီမှာ၊ ဒီဘက်ခြမ်းကို ရောက်နေတာ။ ရေပုံးပေး"
"အကောင်က တော်တော်ကြီးတယ်ကွ"
"ကြည့်ရတာ ဂျင်း တစ်ဂျင်း ဒါမှမဟုတ် နှစ်ဂျင်းလောက် ရှိပုံရတယ်"
"ရောင်သုန်းက တကယ် ကံကောင်းတာပဲ"
အသေးလေးသည် အားဂွမ်းထံမှ ပေးလာသောပုံးကို ယူပြီး ငါးကိုတိုက်ရိုက်ထည့်လိုက်ကာ "ရပြီ၊ ဖမ်းပြီးပြီ"
ခေါင်းများစွာ အောက်ငုံ့ကာ ရေပုံးထဲတွင် ကူးခတ်နေသော ငါးကို အားကျသောမျက်နှာအမူအရာများဖြင့် ကြည့်နေကြသည်။
လူတိုင်းက ဝယ်ဖို့ တတ်နိုင်ကြသည်။ ဒါပေမယ့် ပင်လယ်ကိုသွားရခြင်း အဓိကအချက်က ပင်လယ်စာများကို ကိုယ်တိုင်ဖမ်းရတဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားစရာနဲ့
ကျေနပ်မှုကို ခံစားရဖို့ပင်။ ထို့အပြင် ဤငါးသည် သာမန်ငါး မဟုတ်၊ ကျားကုပ်ငါးပင်။ လူတိုင်းသည် မနေနိုင်ပဲ ရီရောင့်သုန်း၏ ကံကောင်းမှုကို စမိကြသည်။
"ဒီပုံးထဲ ပင်လယ်ရေ ပမာဏက နည်းလွန်းတယ်။ နည်းနည်း ထပ်ထည့်ရအောင်၊ ဒါပေမယ့် ငါးကို မထိခိုက်စေဖို့ အလွန်အကျွံတွေ မထည့်နဲ့"
အားဝေက "ငါ့မှာ ငါး နှစ်ကောင်ရှိတယ်။ မင်းရေ ခပ်လို့ရအောင် မင်းရဲ့ပုံးထဲမှာ ငါ ထည့်ထားလိုက်မယ်"
အသေးလေးက ရယ်ပြီး "ဒါဆို ငါမှာ ငါးနှစ်ကောင်ထပ်ရပြီကွ"
ပုံးကို ရေတစ်ဝက်ဖြည့်ပြီးနောက် အသေးလေးက ၎င်းကို ရီရောင့်သုန်းထံ လွှဲပေးပြီး "မင်း စားဖို့ သိမ်းထားမှာလား ဒါမှမဟုတ် ရောင်းဖို့ စီစဉ်နေတာလား"
"ရောင်းရမှာ၊ အသေအချာပဲ။ သိမ်းထားလို့ မရဘူး။ အမေ့ဆီက အဆူခံရပြီး ခြေထောက်ပါ အချိုးခံရလိမ့်မယ်။ မနေ့က ကဏန်းပြာ နှစ်ကောင်ကို ဖမ်းမိတာတောင် သိမ်းထားဖို့ ကြံလို့ဆိုပြီး အမေကငါ့ကို ဆူနေတာ၊ ကလေးတွေစားဖို့ သိမ်းထားတာလို့ပြောလိုက်မှ သူမရဲ့မျက်နှာက အနည်းငယ် ပိုကောင်းလာတာ၊ ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံးတော့လည်း ရောင်းလိုက်တာပါပဲ"
သည်ငါးက မနေ့ကရခဲ့တဲ့ ကဏန်းပြာ နှစ်ကောင်ထက် ပိုတန်ဖိုးရှိသည်။ သူ ပြုတ်စားလိုက်ပါက သူ့အမေ သူ့ကို ဆူပူကြိမ်းမောင်းရုံသာမက မိန်းမကလည်း သူ့အား ရက်ပေါင်းများစွာ စိတ်ဆိုးလိမ့်မည်။
ယွမ် အနည်းငယ်နဲ့ ရောင်းရတာကလည်း တစ်နေကုန် ပိုက်ကွန်ယက်ပြီး တစ်ယွမ်းမျှ မရသည်ထက် သာသည်။
လောလောဆယ် သူ့မိန်းမတွင်စုဆောင်းထားသည်ငွေ မည်မျှရှိမှန်း မသိပေမယ့် မများတာကတော့ အသေအချာပင်။
"ဟုတ်တယ်၊ အဲဒါကို ရောင်းလိုက်တာ ပိုကောင်းပါတယ်။ လူကြီးတွေက စျေးကြီးတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို မစားချင်၊ မဝယ်ချင်ကြဘူး။ ဒီငါးကောင်က တစ်ယွမ်ကျော်လောက်ရနိုင်တယ်၊ အရွယ်အစားအပါအဝင်ဆို သုံးယွမ်လောက်နဲ့ ရောင်းလို့ရတယ်၊ သူတို့ ငါးဖမ်းပိုက်ကို ၃-၄ ရက်လောက် ယက်မှအဲ့လောက်ရနိုင်တာကို”
"ဟုတ်တယ်၊ ပင်လယ်စာတွေက သိမ်းထားရတာ မတန်ဘူး။ ဒီငါးကို ရောင်းလိုက်တာ ပိုကောင်းပါတယ်လေ"
"ရှင်နေတုန်း ဆိပ်ခံမှာရောင်းဖို့ ယူသွားသင့်တယ်။ အဲဒါဆို ငွေပိုရလိမ့်မယ်။ မဟုတ်ရင် မင်းရဲ့ပုံးထဲမှာ ဖမ်းမိသမျှ လက်ဗလာနဲ့ ပြန်လာခဲ့ရလိမ့်မယ်"
အားလုံးက ထိုအကြံပြုချက်ကို သဘောတူကြပြီး ရီရောင့်သုန်းလည်း ခေါင်းညိတ်ကာ သဘောတူသည်။ "ကောင်းပြီ၊ မင်းတို့ ဒီမှာ ပျော်ပျော်နေခဲ့ကြ။ ငါ ခဏနေ ပြန်လာခဲ့မယ်။"
အားကျန်းက ရယ်မောပြီး "ကိစ္စမရှိဘူး၊ မင်း အချိန်ယူလို့ရတယ်။ မင်း ပြန်မလာရင်တောင် ငါတို့ကရတယ်။ အုပ်စုလိုက်ကြီး ရှိနေတာ"
သူက ရယ်ပြီး ကျိန်ဆဲလိုက်သည် "အမ်း၊ မင်းက ငါ့ရဲ့ ကံကောင်းခြင်းတွေကို မနာလို ဖြစ်နေတာပဲ။ ငါ့မရှိရင် မင်းတို့ကောင်တွေ ဖမ်းဖို့ သေချာပေါက် ရှာနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး"
"မြန်မြန်သွား~ မြန်မြန်သွားလိုက်တော့~"
သဲဂုံးတွေ တူးနေသော လူတွေဆီသို့ သူရေပုံးကိုထမ်းကာ ပျော်ပျော်ကြီး လျှောက်သွားသည်။ လင်းရှိုချင်းကိုတွေ့သောအခါ သူ့ရှေ့တွင် ပုံးတစ်ပုံးကိုချလိုက်ပြီး "ကိုယ် ကျားကုပ်ငါး ဖမ်းမိလာတယ်၊ ယူသွားပြီး ရောင်းလိုက်" ဟု ပြောသည်။
"အား၊ ကျားကုပ်ငါး" လင်းရှိုချင်းက ဝမ်းသာအားရ အော်ဟစ်လိုက်ပြီး ရေပုံးကို ကြည့်ကာ မျက်လုံးများ တောက်ပနေသည်။ "အကြီးကြီးပဲ"
"ကျားကုပ်ငါးက ဘယ်မှာလဲဲ။ သားငယ် မင်း ဒီငါးကို ဖမ်းခဲ့တာလား" မေမေရီလည်း အံ့ဩသွားသည်။
"ကျားကုပ်ငါး"
ဒါကို ကြားတော့ အနီးနားက လူတွေလည်း စုပြီး “တကယ်ကြီး ကျားကုပ်ငါးပဲ” ဆိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ပြောလာပါတော့သည်။
"မင်း ဘယ်က ဖမ်းမိတာလဲ။ ကံကောင်းလိုက်တာ"
"ကျောက်ကဏန်း ဘယ်နှစ်ကောင် ဖမ်းမိလာတာလဲ"
"သြော် နှင်းဂုံးတွေလည်း ပါတာပဲ..."
"ရောင့်သုန်း၊ သူတို့ကို ဘယ်မှာရှာတွေ့တာလဲ။ အများကြီးပဲ၊ ငါတို့ကျ ဘာလို့မတွေ့ရတာလဲ"
"ကျုပ်တို့လည်း ကမ်းခြေကို ဆင်းလေ့ရှိပေမယ့် ငါးနဲ့ ကျောက်ကဏန်း အနည်းငယ်ပဲ တွေ့ဖူးတာ။ ရောင့်
သုန်းက တကယ်ကို ကံကောင်းတာပဲ"
သူ့ ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေရဲ့ အံ့အားသင့်မှုကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ရီရောင့်သုန်းက လင်းရှိုချင်းအား "ငါးထည့်ဖို့ ပုံးတစ်ပုံးရှာပြီး ရောင်းတဲ့ နေရာဆီ ယူသွားလိုက်။ ဒီပုံးက အားဂွမ်းဟာ၊ သူ့ဆီပြန်ယူသွားရမယ်။ ဒီအချိန်ကြားထဲမှာ တခြားဘာတွေ ရှိသေးလည်း ငါ သွားကြည့်ထားလိုက်မယ်"
"ကောင်းပြီ၊ မေမေရဲ့ပုံးထဲကို သဲဂုံးတွေကို လွှဲထည့်ပြီး ယူလာလိုက်မယ်။ ကျွန်မကို စောင့်နေ" လင်းရှိုချင်းက တောက်ပသော အပြုံးဖြင့် ပြောကာ ရေပုံးထဲသို့ အမြန်ထည့်လိုက်သည်။
သူသည် ကျားကုပ်ငါးကို သုံးယွမ်ခန့်သာ ရောင်းချနိုင်သည်ဟု ခန့်မှန်းမိသောကြောင့် ရောင်းသည့်နေရာသို့ သွားရန် စိတ်မ၀င်စားပေ။ သူ့မိန်းမ၏ပုံးထဲကို ငါးလောင်းထည့်ပြီးနောက် သူ့ပုံးနှင့် ပုံးအလွတ်ကို ယူကာ ကမ်းခြေကို ဆက်လျှောက်သွားသည်။
"ခဏနေဦး"
အမေက သူ့ကိုလှမ်းခေါ်သည်။ "မင်းရဲ့ပုံးထဲမှာ နှင်းဂုံးတွေ ရှိတယ် မဟုတ်လား။ မင်းမှာကျန်နေသေးတဲ့ဟာတွေကို ထုတ်လိုက်ပြီး အားချင်းကို ရောင်းတဲ့ နေရာမှာ တစ်ခါထဲရောင်းခိုင်းလိုက်။ ဘာလို့ ပုံးထဲမှာ သိမ်းထားသေးတာလဲ"
"အိုး၊ နှင်းဂုံးကိုလည်း ရောင်းရမှာလား"
“ဟုတ်တယ်။ အဖိုးတန်တာတွေကို ရောင်းသင့်တယ်” လို့ဆိုကာ အမေရီက သူ့ပုံးကို ကိုင်ပြီး ယမ်းခါလိုက်သည်။ "မင်း ယူလာတဲ့ ဂုံးကောင်တွေက ဂျင်း တစ်ဂျင်းကျော်လောက်ရှိတဲ့ ငါးဆုပ်လောက်နီးပါး ကြီးတယ်။ အဲဒါတွေကို တစ်ယွမ် ဒါမှမဟုတ် နှစ်ယွမ်နဲ့ ရောင်းလို့ရတယ်လေ၊ ဘာလို့ သိမ်းထားတာလဲ"
"ကောင်းပြီ ဒါဆိုလည်း ရောင်းရတာပေါ့"
တကယ်တော့ လင်းရှိုချင်းက အဲဒါကို စောစောက ပြောချင်ပေမယ့်လည်း သူ မကြိုက်မှာကို စိုးရိမ်မိသည့်အတွက် မပြောခဲ့ချေ။ အခုတော့ အမေ့ရဲ့စကားကြောင့် သူမဟာ ဝမ်းသာအားရနှင့် ယူလိုက်သည်။
"သတိထား၊ အဲ့ကဏန်းတွေရဲ့လက်မတွေက ညှပ်တယ်၊ ကိုယ်လုပ်ပေးမယ်"
ရောင့်သုန်းသည် ဇနီးဖြစ်သူအား ရေပုံးထဲသို့မနှိုက်ရန် တားကာ ကျောက်ကဏန်းများကို ကိုယ်တိုင် ထုတ်ယူရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ တွားသွားခြင်းကို တားဆီးရန် ခြေထောက်ဖြင့် ဖိထားလိုက်ပြီး နှင်းဂုံးများကို ထုတ်ကာ ကျားကုပ်ငါးနှင့်အတူ ပုံးထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။
"အခု ပြီးသွားပြီ မဟုတ်လား။ တန်ဖိုးမရှိတဲ့ ကျောက်ကဏန်းတွေ၊ ပုစွန်တွေ၊ ငါးတွေနဲ့ ကျားပုစွန် တစ်ကောင်ပဲ ကျန်တော့တယ်"
အမေ ရီက ကျေနပ်စွာ ခေါင်းညိတ်ပြပြီး "လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်အနည်းငယ်က စပြီး မင်း ကံကောင်းနေတာ။ တချို့လူတွေက ကမ်းခြေမှာနေတာ နှစ်တွေသာကြာနေပြီ ကျားကုပ်ငါးကို တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးကြဘူး။ တခြား အဖိုးတန်တဲ့ ဖမ်းစရာရှိသေးလား သွားကြည့်ခဲ့၊ ကောင်းတာတွေ့ရင် ယူခဲ့၊ မင်း မိန်းမ ပြန်ရောင်းလို့ရတယ်"
"တွေ့ဖို့က မလွယ်ဘူးလေဗျာ။ ဂေါ်ဖီထုပ်တွေလို မဟုတ်ဘူး၊ အမေ သိလား။ လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်အနည်းငယ်က ဒီရေကြောင့် တစ်ခုခု ကောက်ဖို့ ရှိလာတာ။ ရှာတွေ့တာကို ကံကောင်းတယ်လို့ သတ်မှတ်ရမှာပဲ၊ ကမ်းခြေက ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ကောက်ယူရန် စောင့်နေတဲ့ရတနာတွေ ပြည့်နေတယ်လို့ မထင်လိုက်နဲ့ဗျ" ဒါဆို အားဂွမ်း က ဘာလို့ ရေပုံးအလွတ် အမြဲရှိနေတာလဲ။ အနီးအနားရှိ အမျိုးသမီးများက ပင်လယ်စာကောက်ရန် စိတ်ဝင်စားပြနေသည်ကိုမြင်တော့ သူ့အတွေးကို အမြန်ပြောလိုက်သည်။ မဟုတ်ရင် သူတို့အားလုံး ဂုံးတူးမည့်အစား ပင်လယ်ကမ်းစပ်သို့ ဆင်းကြလိမ့်မည်။
မကြာသေးမီက ကံတရားသည် အမှန်တကယ်ပင် ကောင်းမွန်ခဲ့သည်။
"အဲဒါ ငါပြောချင်တာ အတိအကျပဲလေ။ ငါ မင်းကို ဒီလို သတိပေးရင် မင်းက ချက်ချင်း ဖြုန်းတီးပစ်လိမ့်မယ်" အမေ့က သူ့ကို စိုက်ကြည့်ကာ ကြိမ်းမောင်းသည်။
သည်အလုပ်က ကံတရားကို အားကိုးရတယ်ဆိုတာ ဘယ်သူက မသိပဲ နေမလဲ။ သည်ကမ်းခြေမှာ သူတို့ ဘယ်လောက် ရှာတွေ့နိုင်မလဲ။ သူမက ဒါကို မသိဘူးလို့ ထင်နေတာလား။
"သား အခုလဲ ယူလာခဲ့တာပဲ မဟုတ်ဘူးလား။ စိတ်ဆိုးနေစရာ မလိုပါဘူး..."
"သွား၊ အောက်ဆင်းပြီး နောက်တစ်ချက် သွားကြည့်"
အင်း၊ အကုန်ပေးပြီးတာတောင် သူ့အမေက သူ့ကို ဒေါသတကြီး ဆဲနေသေးသည်။ သူ့မိသားစု၏ သူ့အပေါ်အမြင်မှာ ပြောင်းလဲဖို့ မလွယ်ပေမယ့် ကိစ္စမရှိပေ။ သူ့အတိတ်ဘဝအရ သူ မသေဆုံးမီ အသက် ၆၅ နှစ်အထိ နေထိုင်ခဲ့သောကြောင့် သူ့အတွက်ဆယ်စုနှစ်များစွာ အချိန်ရှိသေးသည်။ ဖြည်းဖြည်းချင်း သူ့အား လက်ခံလာလိမ့်မည်။
