အပိုင်း (၂၅)
"ဖေဖေ၊ ဖရဲ၊ ဖရဲ" ရီချန်းယန်းက သူ့အဖေရဲ့ခြေထောက်ကို ဖက်ပြီး အော်လိုက်တယ်။
"မင်းကော ဘယ်လိုနေလဲ ဖားလေး။ မင်း လုပ်တာအကုန်က ညည်းတာနဲ့ စားတာပဲ" ရီရောင်သုန်း သည် သူ့ ခြေထောက်ပေါ်တွင် သားငယ်ဖက်ထားလို့ ပေကုန်သည့် ရွှံ့များကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ တစ်ဝက်ကျော်အစားခံခဲ့ရတဲ့ သခွားဖရုံသီးကို ခူးပြီး “မစားခင် ရေဆေးပြီးမှစားရတယ် မဟုတ်ရင် ပိုးကောင်တွေ ရှိနိုင်တယ်” လို့ ပြောသည်။
လူအရေအတွက်ကို ထပ်မံရေတွက်ပြီး ကိုက်ညီကြောင်း အတည်ပြုခဲ့သည်။ ထိုမှသာ သူသည် ကလေးများနှင့် အတူပြန်လာခဲ့သည်။
အိမ်တံခါးဝကို ရောက်သည်နဲ့ သူ့ အိမ်နီးချင်း အန်တီချန်က သူ့ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ရင်း "ရောင့်သုန်း မင်း ဒီနေ့ အပြင်မသွားဘူးလား၊ မင်းအဖွားနဲ့ ပြောင်းကောက်ဖို့ ကူပေးခဲ့တာလား"
"အမ်း"
သိသိကြီးနဲ့၊ ထွက်သွားတုန်းက မတွေ့ဘူးလား။ သူမ အကြည့်တွေက သူ့နောက်ကို လိုက်လာတာ တံခါးဝအလွန် ပျောက်ကွယ်သွားသည်အထိပင်။
သူ ဘယ်လိုသိလဲ မမေးပါနဲ့၊ ကိုယ်တိုင်ခဏခဏကြုံဖူးသည်။ ကျေးလက်က အမျိုးသမီး အများစုက ယေဘုယျအားဖြင့် ဒီလိုပါပဲ။ ရွာထဲကို သူစိမ်းတစ်ယောက်ဝင်လာတာကို တွေ့လိုက်တဲ့အခါ သူတို့ရဲ့ တုံ့ပြန်မှုက ပိုလို့တောင် ချဲ့ကားသေးသည်။ သူတို့၏ အကြည့်များသည် သူစိမ်းကို စွဲမြဲစွာ ကြည့်နေတတ်သည်။
"မင်းတို့ အားလုံး ဘာလို့ အတူတူပြန်လာကြတာလဲ။ ညစာ စားချိန်မရောက်သေးဘူးလေ၊ တစ်ခုခုအနံ့ရလို့ ပြန်လာတာလား" ကလေး အုပ်စုကို ကြည့်ရင်း အမေ ရယ်ပြုံးလိုက်သည်။
"ပြောင်းဖူးကောက်ဖို့ တတိယ ဦးလေးနဲ့သွားခဲ့တယ်"
ထိုအချိန်တွင် လင်းရှိုချင်းသည် သူမ၏ ညစ်ပတ်ပြီး ရှုတ်ပွနေသည့် သားငယ်ကို သတိထားမိသည်။ သူမက မြန်မြန်ထပြီး "မင်း ဘယ်လိုတွေတောင် ညစ်ပတ်နေရတာလဲ၊ မျက်နှာရော လက်တွေမှာပါ ညစ်ပတ်နေတာပဲ၊ မြေကြီးပေါ်မှာ လူးခဲ့တာလား?"
"ဟားဟား၊ အမေ သူ သခွားဖရုံသီးကို ခိုးကိုက်ရင်း အသီးနဲ့ ခိုက်မိပြီး လဲကျသွားတာ သူထလာတော့ ဒီပုံစံဖြစ်သွားတာပဲ"
"သူ့ကိုပဲ ရယ်မနေနဲ့။ နောက်ကိုလှည့်ပြီး မင်းအမေကို ပြလိုက်ပါအုံး" ရီရောင်သုန်းသည် အိတ်နှင့် ခြင်းတောင်းကို ချလိုက်ပြီး သူ့သားအကြီးဆုံးကို ဆွဲကိုင်ကာ တစ်ဖက်လှည့်လိုက်သည်။
ရီချန်းဟူက သူ့တင်ပါးကို အမြန်ဖုံးလိုက်ပြီး "မရဘူး အဖေ..."
လင်းရှိုချင်းက မျက်ခုံးတွေကို တင်းထားပြီး "မင်းဘာလုပ်ပြန်ပြီလဲ။ မင်းဘောင်းဘီမှာ အပေါက်နဲ့၊
ဘယ်လို ပေါက်သွားတာလဲ။ မင်း ဘယ်လိုတွေ ကစားနေတာလဲ။ တစ်နေကုန်လုံးလည်း ပြေးနေတာပဲ၊ မင်းဒူးတွေ၊ ခြေထောက်တွေကို ကြည့်လိုက်အုံး၊ ဒဏ်ရာ မရှိတဲ့နေရာကို မရှိဘူး"
သူမ စကားပြောနေစဉ် သူ့ ဖင်ကို အကြိမ်အနည်းငယ် အားနှင့် ရိုက်လိုက်သည်။
သူ့ကိုအဖေက တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ချုပ်နှောင်ထားတာကြောင့် လွတ်မြောက်အောင် မလုပ်နိုင်ခဲ့ပေ။ မဟုတ်ရင် သူ သည်လို ရိုက်နှက်နေတာကို နာခံပြီး ရပ်နေမှာ မဟုတ်။
"နာတယ် အမေ၊ မတော်တဆ ဖြစ်တာလို့၊ ဖေဖေ သားကို လွှတ်ပေး"
"မင်း ချော်လဲတိုင်း မတော်တဆ ဖြစ်တာပဲ မဟုတ်လား။ မင်းက တစ်နေ့လုံး ခုန်ပေါက်နေတာ မင်းဘောင်းဘီတွေဆို ဟိုနားလည်းအပေါက်၊ ဒီနားလည်း အပေါက်၊ မင်းဘောင်းဘီပေါ်က အပေါက်တွေကို ငါ ချုပ်ပေးလို့တောင် မရတော့ဘူး၊ မင်းရဲ့
ဘောင်းဘီက မင်းအဘိုးရဲ့အလုပ်ဘောင်းဘီထက် တောင် ပိုဆိုးသေးတယ်"
ကလေးက ခေါင်းငုံ့ပြီး ကြိမ်းမောင်းခံရတာကို မြင်တော့ ရီရောင့်သုန်းက ကျေနပ်စွာ ချုပ်ထားတာကိုလွှတ်လိုက်သည်။ သူသည် ကလေးတွေကို လိမ္မာအောင် မဆုံးမတတ်ပေ။ ဒါကြောင့် ကလေးအမေကိုပဲ အားကိုးရသည်။
ကံကောင်းထောက်မစွာနှင့် ဆယ်စုနှစ်များစွာကြာပြီးနောက် ကလေးနှစ်ဦးစလုံးလိမ္မာရေးခြားရှိကြသည်။ ဟမ်...သူတို့အမေကိုပါပဲ...သူ့အတွက်ကတော့ မပြောချင်ပေ...
အဘွားက အခြေအနေကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြောရန် ကြိုးစားသည်။ "သူ့ကို မဆူပါနဲ့တော့၊ ကလေးတွေက ပြေးတာ၊ ခုန်တာ၊ ရံဖန်ရံခါ ပြုတ်ကျတာက ပုံမှန်ပါပဲ။ ပြုတ်ကျတာက သူတို့ကို ပိုပြီးခံနိုင်ရည်ရှိစေတယ်၊ အထဲမြန်မြန်ဝင်ပြီး မင်းရဲ့ ဘောင်းဘီကို လဲလာခဲ့ အတူ သခွားဖရုံသီး စားကြမယ်"
အဘွား၏ လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်ဖြင့် ရီချန်းဟူ သည် လေပြင်းကဲ့သို့ အိမ်ထဲသို့ ပြေးဝင်ခဲ့ပြီး လင်းရှိုချင်းလည်း သူမ၏ ညစ်ပတ်သော သားထွေးကို အိမ်ထဲသို့ ခေါ်ဆောင်သွားသည်။ သားနှစ်ယောက်လုံး အဝတ်အစားလဲဖို့ လိုနေပြီ။
လမ်းလျှောက်ရင်းနှင့်ပင် "နေ့တိုင်း အဝတ်အစားတွေ ဘယ်လောက်လဲရတယ်ဆိုတာ ငါတောင်မသိတော့ဘူး၊ မင်းတို့မှာ အကိုတွေရှိလို့တော်သေးတယ်။ သူတို့ရဲ့အဝတ်အစားတွေ သေးသွားတဲ့အခါ ဝတ်လို့ရတယ်"
အမေရီကလည်း "အမြဲ ဆူညံနေတာပဲ၊ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အခိုက်အတန့်ဆိုတာ ဘယ်တော့မှ မရှိဘူး" လို့ မေမေက ငြီးတွားရင်း ပြောသည်။
"မပြေး၊မခုန်ဘဲ တနေကုန် ငြိမ်ငြိမ်လေး ထိုင်နေရင် သူတို့ ရူးသွားမှာကို အမေစိတ်ပူနေရလိမ့်မယ်!"
ရီရောင့်သုန်း၏မှတ်ချက်ကြောင့် မေမေရီ အံ့အားသင့်သွားပြီး သူ့ကို စူးစူးရဲရဲ စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမမှာ ပြောစရာ မရှိတော့ပေ။
"လာ၊ သခွားဖရုံသီး စားကြ၊ နောက်မှ ဆက်ပြောလို့ ရတာပဲ" ဟု အဘွားက ဇလုံကြီးတစ်လုံးထုတ်ကာ အနီးနားရှိ အိမ်နီးနားချင်းများကိုပင် ဝေငှရင်း ပြောသည်။
ရီရောင့်သုန်းက သခွားဖရုံသီး တစ်စိတ်ကို ယူလိုက်ပြီး "သား အစ်ကို နှစ် ဆီသွားလိုက်အုံးမယ်" လို့ပြောလိုက်သည်။
အရင်ဘဝတုန်းကလို အိမ်ကျယူပြီး ဝင်မကူရင် မကောင်းပေ။ အခြားသူများထံမှ အတင်းအဖျင်းပြောခြင်းမှ ရှောင်ရှားဖို့ သွားကူရန် လိုအပ်ပါသည်။
သူ ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လှမ်းလိုက်သည်နှင့် သူ့နောက်ကွယ်မှ မိန်းမများ တီးတိုးပြောနေသံကို ကြားလိုက်ရသည်။
"လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက်က စပြီး ရောင့်သုန်းတစ်ယောက် ပြောင်းလဲလာပုံပဲ၊ ဟမ်၊ ပင်လယ်ကမ်းစပ်ကို သွားပြီးတော့ ပင်လယ်စာလည်း ကူကောက်ပေးတယ်၊ အဖွားကို ကူညီပေးနေတာ"
"တော်ပါ၊ မနေ့ နေ့လည်ကတောင် ပျောက်သွားပြီးတော့၊ မနေ့ညက ဘယ်အချိန်လောက်မှ ပြန်လာလဲ ဘယ်သူသိမှာလည်း။ ငါ တံခါးကို သော့ခတ်ထားတာ။ အားချင်း၊ ရောင့်သုန်း မနေ့က ဘယ်အချိန် ပြန်ရောက်တာလဲ"
"သူ ပြန်လာတာ နည်းနည်းစောတယ် ၇ နာရီလောက်"
"သူက အသက်သာ ကြီးလာတယ် တာဝန်ယူမှု မရှိဘူး..."
ရီရောင့်သုန်း တစ်ယောက် မကြာချင်ယောင်ဆောင်ကာ လမ်းသာ မြန်မြန်လျှောက်လိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်သူ အရင်ကလို မဟုတ်တော့မှန်း သိနေသရွေ့ အဆင်ပြေသွားမှာပါ။
အိမ်ခြံကွက်သို့ရောက်သောအခါ ရီရောင်ဟွာသည် ပေါင်းပင်အများစုကို ရှင်းထားပြီးဖြစ်သည်။ သူ့တစ်
ကိုယ်လုံး ချွေးတွေရွှဲပြီး သူ့ပါးပြင်တွေလည်း နီမြန်းနေသည်။
ကျေးလက်နေသူများ မည်မျှပင်ပင်ပန်းပန်း ကြိုးစားအားထုတ်ခဲ့သည်ကို အံ့ဩ၍မဆုံးနိုင်ပေ၊ ထိုလုံ့လဝီရိယရှိသူများသည် နောက်ဆယ်စုနှစ်များအတွင်း မိမိတို့ရွာတွင် သက်တောင့်သက်သာနေထိုင်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့ အသီးသီးသည် ၎င်းတို့၏ အိမ်ဟောင်းများကို ဖြိုဖျက်ကာ အိမ်ကြီးများ ဆောက်နိုင်ခဲ့ကြသည်။ ဘဝက သူတို့တွေအတွက် ဒီထက်ပိုကောင်းတာပင် မရှိတော့ပေ။
သူလည်းတခြားဘာကိုမှ မတွေးဝံ့တော့။ တခြားသူတွေနဲ့တန်းတူ နေနိုင်ပြီး မိသားစုကို ကျန်းမာ လုံခြုံစွာ ထားနိုင်သရွေ့ သူ့အတွက် လုံလောက်ပေသည်။
"အားဟွာ"
သူနှင့် ဒုတိယအစ်ကိုသည် အသက်နှစ်နှစ်သာ ကွာသဖြင့် အစ်ကိုလို့ တစ်ခါမှ မခေါ်ဖြစ်ပေ။ သို့သော် သူ့ အစ်ကို အကြီးဆုံးအား “အစ်ကိုကြီး” ဟု ခေါ်သည်။
တစ်ယောက်ယောက်က သူ့ကို ခေါ်သံကို ကြားတာနှင့် ရီရောင့်ဟွာက ကိုယ်ကို တည့်မတ်လိုက်ပြီး သူ့နဖူးက ချွေးတွေကို သုတ်လိုက်သည်။ သူက တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး "ရောင့်သုန်း၊ မင်း ဘာလို့ ဒီကိုရောက်နေတာလဲ"
"ဒီတိုင်း ဘယ်တွေ လုပ်နေပြီလဲ လာကြည့်တာ။ သဘက်ခါ စဆောက်မှာလား။ ပစ္စည်းတွေရော အလုပ်သမားတွေရော စီစဉ်ပြီးပြီလား"
"အင်း၊ မနေ့ တစ်နေ့လုံး အဖေနဲ့အတူ အားလုံး စီစဉ်ပြီးပြီ၊ မနက်ဖြန်ကြရင် ရောက်လာလိမ့်မယ်"
"ကမ်းခြေက သဲတွေကို သုံးလို့ မရတာ တကယ်နှမျောစရာပဲ မဟုတ်ရင် အိမ်ဆောက်ဖို့ ကမ်းခြေကနေ သဲတွေကို တိုက်ရိုက်သယ်နိုင်နေတာ၊ ပိုက်ဆံအများကြီး အကုန်အကျသက်သာစေမှာ အမှန်ပဲ"
"ဟီးဟီး၊ ကမ်းခြေက သဲတွေကို အိမ်ဆောက်ဖို့ သုံး
နိုင်ရင် ငါတို့က သုံးဖို့ အခွင့်အရေးတောင် ရမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဟိုးအရင်ကတည်းက ကုန်သွားလောက်ပြီ"
"မြက်ပင်တွေကို ဘယ်လောက်ကြာကြာ ရှင်းရအုံးမှာလဲ"
"ခဏနေရင် ငါ ဆက်ရှင်းလိုက်မယ်။ ပြီးရင် အဲဒါတွေကို နေရာလွတ် တစ်ခုမှာ မီးရှို့လိုက်မယ်။ မီးရှို့ပြီးရင် ပြာတွေကို ပြန်ယူလာပြီး ဟင်းသီးဟင်းရွက်ခင်းထဲ ဖြန့်လိုက်မယ်"
ရီရောင့်သုန်း : "..."
ပေါင်းပင်များကို မစွန့်ပစ်ဘဲ အရာရာကို စေ့စေ့စပ်စပ် အသုံးချတာပဲ၊ ဒါကြောင့် ပေါင်းပင်တွေကို လှည်းပေါ်တင်နေတာကို၊ မဆန်းတော့ဘူး။
"ကမ်းခြေမှာ မီးရှို့ဖို့ စီစဉ်နေတာလား။ ငါ လှည်းကူတွန်းပေးရအုံးမလား"
ရီရောင့်ဟွာက သူ့ကို အံ့အားသင့်စွာ ကြည့်လိုက်သည်။ သူနဲ့ စကားပြောဖို့ လာလည်တာပင် ရှားလှပြီ ဒါပေမယ့် အခု စိတ်လိုလက်ရ ကူညီဖို့တောင် ကမ်းလှမ်းနေပြီ။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ။ ငါလည်း ဒီအိမ်ကို ပိုင်မှာလေ၊
အဲ့ဒါကို အလုပ် မကူလို့ အဖေက စိတ်ပြောင်းသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ သူ စိတ်မပြောင်းရင်တောင် အမေရဲ့ ဆူတာကို မခံနိုင်ဘူး”
"ဟား၊ ဟုတ်ပြီ ဒီလှည်းကတော့ ပြည့်နေပြီ။ ဒါကြောင့် ကမ်းခြေက လွတ်တဲ့နေရာကို တွန်းသွားလိုက်။ ငါ နောက်မှ မီးရှို့လိုက်မယ်။ အရင်ဆုံး မြက်ပင်တွေကို ရှင်းလိုက်ဦးမယ်"
"အမ်း"
ရီရောင့်သုန်းသည် ပူပြင်းသော နေရောင်အောက်တွင် လှည်းကို တွန်းနေပြီး ကမ်းခြေဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ တံခါးဝမှာ ထိုင်နေတဲ့ အမျိုးသမီးတချို့ကလည်း ပိုက်ကွန်တွေယက်နေရင် သူဖြတ်သွားတော့ အံ့သြတကြီး လှမ်းကြည့်ကြသည်။ သို့သော်လည်း သူသည် သူတို့၏ စူးစမ်းလိုသော အကြည့်များကို လျစ်လျူရှုကာ သတိမထားမိသလို ဆက်လျှောက်သွားခဲ့သည်။
ရီရောင့်ဟွာ မြက်ပင်များကို ရှင်းလင်းပြီး စတင်မီးရှို့သည်နှင့် ရီရောင့်သုန်းသည် လက်ခုပ် တီးကာ ထွက်သွားခဲ့သည်။ မီးရှို့သည့် လုပ်ငန်းစဉ်သည် ပြီးရန် အချိန်အနည်းငယ် ကြာသဖြင့် တောက်လောင်သော နေရောင်အောက်တွင် မနေချင်တော့ဘဲ ထိုနေရာတွင် စောင့်ဆိုင်းရန် သူ့အစ်ကိုကို မှာခဲ့သည်။
အခုဆို ၁၀ နာရီထိုးခါနီးပြီ၊ ဒီရေက အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ ကျသွားလောက်ပြီ။ ယခုအချိန်တွင် ကမ်းခြေရှေ့တွင် တူးနေသော လူများကိုလည်း မြင်တွေ့နိုင်သည်။
ဆိပ်ခံအနီးရှိ ကမ်းခြေကို မြင်ရတော့မည်ဟု ထင်သည်။ ဂေါ်ပြားနဲ့ ပုံးတစ်ပုံးယူဖို့ အိမ်ကို ပြန်ရအုံးမည်။
