အပိုင်း (59)
"ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီအုန်းခရုက အခွံပဲရှိတာလဲ။ အသားကရော"
အမေ ရီကလည်း ပစ္စည်းများ ခွဲခြမ်းရေးတွင် ဝင်ကူညီပေးနေ၏။
"ပုံးထဲမှာ တစ်ချက်ကြည့်ကြည့်ပါဦး။ အဲ့မှာရှိလားလို့၊ နေ့လည်စာအတွက် ဆီပူလေးနဲ့ ကြော်စားရအောင်"
"ဖွင့်တောင် ဖွင့်ထားပြီးပြီပေါ့လေ။ အထဲမှာ ဘာမှမပါဘူးလား"
အမေ ရီက ပေါ့ပေါ့ပါးပါး မေးလာခဲ့၏။ ပါနိုင်သည့် အခွင့်အရေးက အလွန် နည်းပြီး ကြုံရာကျပန်း ခရုတစ်ကောင်က အဖိုးတန် ပုလဲကို ထုတ်ပေးလိုက်မည်လို့လည်း သူ(မ) မယုံကြည်ချေ။
"အမ်း"
လင်းရှို့ချင်းက အနည်းငယ် အပြစ်ရှိသလို ခံစားရပြီး သူ့ကို လှမ်းကြည့်မိစဉ် သူက အတုံ့အဆိုင်း မရှိ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
သူက သူ(မ)ကို မျက်စိမှိတ်ပြပြီး ...
"အအေး မမိအောင် မင်း ရေအရင် သွားချိုးလိုက်တော့၊ အမေနဲ့ တစ်ခြားသူတွေလည်း ရှိနေတာပဲ"
သူ ဆိုလိုသည့် အဓိပ္ပါယ်ကို သူ(မ) နားလည်ပြီး သဘောတူ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်၏။ သူ(မ)က အခန်းထဲသို့ ပြန်ပြီး ပြုတ်ကျသွားမည်စိုး၍လည်း အဖိုးတန် ပုတီလုံးကို ဖွက်ထားလိုက်သည်။ အိမ်အပြန်လမ်းတွင်လည်း သူ(မ)မှာ ပုလဲလုံး ပျောက်ဆုံးသွားမှာ စိုး၍ အိတ်ကပ်ကို မလွှတ်စတမ်း ကိုင်ထားခဲ့သည်။
လက်မကြီးကြီး မပါသည့် ကဏန်း တစ်ကောင်၊ အသားနည်းနည်းဖြင့် တစ်ချို့အကောင်များ၊ ငါးမျိုးစုံ၊ ငါးသေးသေး၊ ပုစွန်ဆိတ်နှင့် ကျောက်ကဏန်းများသာ ကျန်တော့၏။ ကျန်သည့် အဖိုးတန် ပစ္စည်းများကို အမေ ရီက ကောက်ယူခွဲထုတ်ပြီး သူ့အတွက် ပုံးတစ်ပုံးထဲ ထည့်ထားပေး၏။
"မိုး အရမ်းမသည်းခင် မြန်မြန်သွားပြီး မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့၊ မိုးကာ အင်္ကျီ ဝတ်ဖို့လည်း မမေ့နဲ့ဦး"
လှမ်းကြည့်ရုံနှင့်တင် ကော်ရစ်ဒါတွင် လှမ်းထားသည့်ရှေးကျသော မိုးကာအင်္ကျီကို ရီရောင့်သုန်း မြင်လိုက်သည်။ ထိုအင်္ကျီ ဝတ်သွားဖို့ရာ သူ့အတွက် ကိစ္စမရှိ။ လေတိုက်သည်နှင့် လွင့်ပါသွားနိုင်သည့် ထီးထက်စာလျှင် မိုးကာက ပိုတောင်အဆင်ပြေသေး၏။
သူ ပုံး နှစ်ပုံးကို သယ်ကာ အပြင်သို့ ထွက်သည်နှင့် အိမ်ထဲရှိ အမျိုးသမီးများက ခုံးများအတွက် ရေပြန်ဖြည့်ပေးပြီး လတ်ဆတ်နေစေရန်အတွက် ဆားကြမ်းများ ဖြူးကာ ငါးများကိုလည်း ဆေးကြောသန့်စင်ပြီး ချက်ပြုတ်ရန် စတင်ကြ၏။
ပုံမှန်ဆိုလျှင် ရွာမှာ နိစ္စဓူဝ လေထုဖြင့် ပြည့်နှက်နေ၏။ အိမ်တိုင်း အိမ်တိုင်းတွင် အမျိုးသမီးများက အိမ်ရှေ့၌ ဖြစ်စေ၊ အိမ်နောက်၌ ဖြစ်စေ ပိုက်ရက်ကြလေ့ရှိသည်။ သို့ရာ၌ ယနေ့တွင်မူ အိမ်တိုင်းက ပြတင်းပေါက်နှင့် တံခါးများကို အလုံပိတ်ထားကြပြီး လမ်းပေါ်တွင် လူတစ်ယောက်တောင် ရှိမနေချေ။
ရီရောင့်သုန်း အားချိုင်အိမ်သို့ ရောက်သည့်အချိန်တွင် အင်္ကျီချွတ်ဖြင့် နောက်ဖေးမှ ငါးများကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရန် သူ့ဓားအား သွေးနေသံကို ကြားလိုက်ရသည်။ သူက တစ်စုံတစ်ယောက်ချဉ်းကပ်လာသံကို ကြားသည်နှင့် ဓားကိုင်ကာ ထွက်လာခဲ့၏။
"ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ ချိုင်ကော၊ ကျွန်တော် ဒီမှာပစ္စည်းကောင်းလေးတွေ လာပြတာပါဗျာ၊ ဓားပြတိုက်ဖို့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီလို စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနဲ့ ဓားကြီးကိုင်ပြီး ထွက်လာဖို့ လိုလို့လားဗျာ"
"အာ၊ ဟားဟား"
အားချိုင် တစ်ယောက် လက်ထဲမှဓားအား ကို့ရို့ကာယားနှင့် ကြည့်လိုက်ပြီး ရှင်းပြလာ၏။
"ခုပဲ ငါးတွေ ဆေးကြောပြီးလို့ပါကွာ၊ တိုင်ဖွန်ရက်ကြီး ဘယ်လိုလုပ် ငါ့ဆီ ရောက်လာရတာတုန်း၊ မင်းအဖေ တိုင်ဖွန်ရက်ကြီး ပင်လယ်ထဲ မသွားဘူးမို့လား၊ ဟေ့၊ ဒါက အန္တရာယ်များတယ်နော်"
"မဟုတ်ပါဘူး၊ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ ဒီရေကျလို့ ကမ်းခြေကနေ ကျွန်တော် ကောက်လာခဲ့တာတွေပါ"
"အို၊ မင်း ဉာဏ်ကောင်းသားပဲ၊ တိုင်ဖွန်ရက်ဆို လှိုင်းတွေနဲ့ ပစ္စည်းကောင်းတွေ ပါလာတတ်မှန်း သိနေတယ်၊ ဘာပစ္စည်းကောင်းတွေ ရလာခဲ့လဲ ပြကြည့်ပါအုံး"
သူက ဓားက ခါးနောက်တွင်ထိုးပြီး ပုံးထဲကို လှမ်းကြည့်ကြည့်လိုက်သည်။
"မဆိုးဘူး၊ ဒီ ငါးကောင်၊ ခြောက်ကောင်က ကဏန်းပြာတွေလား၊ အတော်ကြီးသားပဲ၊ ပြီးတော့ သူ့အောက်က မိုရေးငါးလား၊ ဘာကျန်သေးလဲ။ အို.....ဒါဘာကြီးလဲ။ ပင်လယ် ကကတစ်ကြီးလား။ ပင်လယ် ကကတစ်နဲ့ တူတယ်"
အားချိုင်သည်လည်း ငါးကောက်ကြောင်းများကို ကြည့်ကာ အံ့အားသင့်သွားပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ သေချာ အနီးကပ်ကြည့်လေ၏။
ရီရောင့်သုန်း တစ်ယောက် စိတ်ထဲတွင် အနည်းငယ်လေး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဂုဏ်ယူမိသွား၏။ အားချိုင်က ပင်လယ် ကကတစ်,တစ်ကောင်တည်းနှင့်တင် အံ့အားသင့်နေ၏။ အကယ်၍ သူသာ ရီရောင့်သုန်းတစ်ယောက် ၂ စင်တီကျော်သည့် Meile ပုတီးစေ့ပါ ရှာတွေ့ခဲ့မှန်း သိလျှင် သေချာပေါက် သူ့မေးစေ့ပင် အံ့အားသင့်မှုဖြင့် ပြုတ်ကျလောက်သည်။
"ကျွန်တော့်ကို ဈေးပြော၊ ခင်ဗျား ဘယ်လောက်ပေးမလဲ"
သူက ရေပုံးကို ကန်ပြီး အထဲရှိ ပင်လယ် ကကတစ်ကြီးအား ခြောက်လိုက်၏။ ၎င်း၏ အမြီးက ခါယမ်းပြီး ပင်လယ်ရေများက အားချိုင်၏ မျက်နှာကို လာစင်လေသည်။ အားချိုင်က စိတ်မဆိုးသည့်အပြင် လက်ဖြင့် မျက်နှာကိုသာ သုတ်ကာ ...
"ဒီဝန်းကျင်တော့ ဒီငါးက ရှားပါးပဲ၊ ယွီကျင်းဆိပ်ကမ်းမှာတောင် တစ်ခါတလေမှပဲ တွေ့ရတာ၊ အရင်ဆုံး အလေးချိန် ချိန်ကြည့်ရအောင်"
ရီရောင့်သုန်းက ခေါင်းညိတ်ပြီး ပုံးကို ဆွဲကာ အိမ်ထဲသို့ သူ့အနောက်မှ နေ၍ လိုက်ဝင်လိုက်၏။
သက်ရှိ ငါးတစ်ကောင်ကို အလေးချိန်ပေါ် တင်၍ ချိန်တွယ်ရမည်က မလွယ်ကူလှ၊ သို့သော်လည်း ကံကောင်းစွာဖြင့် ရီရောင့်သုန်းက ငါးကို ပုံးထဲထည့်ခဲ့လေသည်။ သူက ငါးကို အလေးချိန်ပေါ် အမြန်တင်လိုက်ပြီး အတိုင်းအတာ ယူကာ ပုံးထဲ အလျင်အမြန် ပြန်ထည့်လိုက်သည်။
"တစ်ကျင်းနဲ့ ၈ လျန်း၊ ငါ မင်းကို ၈ ယွမ်အတိ ပေးရင်ရော ဘယ်လိုလဲ"
"တစ်ကျင်း ငါးယွမ်တောင် မပေးဘူးပေါ့။ နည်းနည်းတောင် ထပ်မတိုးပေးတော့ဘူးလား။ ခင်ဗျား တခြားသူဌေးတွေကို ပြန်ရောင်းရင်တောင် ဈေးနှစ်ဆ မြှင့်လိုရနေတာကို၊ ကျွန်တော်တို့က တစ်ရွာတည်းသားတွေလေဗျာ၊ ဒါတောင် ခင်ဗျားက အမြတ်ကြီး စားချင်နေတာလား"
"မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ ဘယ်သူက မင်းကို အမြတ်ကြီးစားလို့လဲ။ ဘယ်သူက ဈေးနှစ်ဆ ပေးပြီး ဝယ်မှာလဲ။ ပိုက်ဆံက အဲ့လောက် ရှာရလွယ်တယ်လို့ မင်းထင်နေတာလား"
"... ကျွန်တော်တို့ရွာမှာ ဗဟုသုတရှိတဲ့ သူဌေးတွေမှ တစ်ပုံကြီး၊ သူဌေးတွေအတွက် သူတို့ စားဖို့သောက်ဖို့ ယွမ် နည်းနည်းလောက် ပိုကုန်လည်း ဘာမှမဖြစ်သွားဘူး၊ သူတို့က ပစ္စည်း အရည်အသွေးကိုပဲ ဂရုစိုက်တာ၊ ပိုက်ဆံက သူတို့အတွက် ဒုတိယ၊ မြို့က ဟုန်းရှန် ဟော်တယ်မှာဆို ဝိုင် တစ်ပုလင်းကို ယွမ် ရာချီသုံးတဲ့သူတောင် တွေ့ဖူးသေးတယ်။ တစ်ညတည်းနဲ့တောင် စုစုပေါင်း အသုံးစရိတ်က ယွမ်ထောင်ချီ ရှိတာ၊ ကျုပ်ကို ညာဖို့ မကြိုးစားနဲ့"
အားချိုင်က မျက်လုံးပြူး မျက်ဆန်ပြူးဖြင့် စိုက်ကြည့်ပြီး ဒေါသတကြီးဖြင့် ...
"ဒါတော့ ဒါပေါ့၊ ဟိုတယ်တွေက အမြတ် အများကြီး ရှိတာကို၊ ပါဝင်ပစ္စည်းတွေကို ဟင်းပွဲအဖြစ်ပြောင်းပြီး ဈေး အဆမတန်တင်တာကတော့ သူတို့အတွက် ပုံမှန်ပဲလေ ဟုတ်တယ်မလား။ ငါ့လို ငါးစိမ်းသည် တစ်ယောက်ကျတော့ ဘယ်လောက်ရှာနိုင်မှာမို့လို့လဲ"
"ကျွန်တော် ခင်ဗျားနဲ့ ဆက်မငြင်းတော့ဘူး။ ၁၂ ယွမ်နဲ့ ထားရအောင်၊ ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို ရောင်းပေးလိုက်မယ်"
"ဘာ။ မင်း အရမ်း အများကြီး တောင်းနေတာပဲ။ အဲ့လိုဆို ငါ ရှုံးသွားမှာပေါ့"
"ဒါဆိုရင် ဆိပ်ကမ်းက နောက် ဝယ်လက် အာကွေးဆီပဲ ယူသွားလိုက််တော့မယ်"
"ဟေး ဟေဟေ့၊ နေပါဦး၊ မင်းတို့ လူငယ်တွေကအရမ်း စိတ်မြန်တာပဲ။ ငါ အခုထိ စကားကို ဆုံးအောင် မပြောရသေးဘူးလေကွာ၊ မင်းက ထွက်သွားတော့မလို့လား၊ အများဆုံးက ဆယ်ယွမ်ပဲ၊ ဟုတ်ပြီ၊ ဟုတ်ပြီကွာ။ ၁၂ ယွမ် ဆိုတော့လည်း ၁၂ ယွမ်ပေါ့"
ရီရောင့်တုန်းက မျက်စောင်း ထိုးလိုက်ပြီး ရှည်ကြာလာသည့် ဆွေးနွေးမှုကြောင့် စိတ်အနှောင့်ယှက် ဖြစ်လာရ၏။ နောက်ဆုံးတွင် စကား အတန်ကြာပြောပြီးနောက်မှာတော့ သူပြောသည့် ဈေးဖြင့် အပေးအယူ တည့်သွားတော့သည်။ အားချိုင်က အကျိုးမြတ်ရမည့် အရေးဆိုလျှင် လက်လွှတ်မခံတတ်သော လိမ္မာပါးနပ်ပြီး အကင်းပါးသည့် စီးပွားရေးသမား တစ်ယောက် ဖြစ်မှန်း သူ သိလေသည်။
သည်ငါးက ဟိုတယ်တွေမှာဆို ၁၀ ယွမ်ထက်မက ဈေးရနိုင်တာမလို့ သူ ရှုံးစရာ အကြောင်းကို မရှိတာ...။
ကျန်ရှိနေသည့် ကဏန်းပြာနဲ့ ငါးများသည်တော့ မျှမျှတတ ဈေးရပြီး ပုံမှန် ဝယ်စျေးအတိုင်း အရောင်းအဝယ် တည့်သွား၏။
သည်တစ်ကြိမ်က နှစ်ဆယ် ယွမ် ကျော်ကျော်သာ ဖြစ်သဖြင့် အားချိုင်က ရက်အနည်းငယ်ကြာ အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ ပိုက်ဆံကို ရေတွက်ကာ သူ့ကို ပေးလိုက်၏။
"ရပြီ၊ အားလုံးပြီးပြီနော်"
"ကျေးဇူး အများကြီးတင်တယ်"
"ရပါတယ်ကွာ။ နောက်တစ်ခါဆိုလဲ ငါ့ဆီ ယူသာယူလာခဲ့၊ ဒီတိုင်ဖွန်ရက်တွေဆို အရမ်း ဒုက္ခရောက်တာပဲကွာ၊ ငါ ဆိပ်ကမ်းက ငါးသေးကန်ကို ဒီမှာ ယူပြီး ထားရဦးမယ်"
ရီရောင့်သုန်းက မိုးကာအင်္ကျီကို ကြယ်သီး ဖွင့်လိုက်ပြီး ပိုက်ဆံကို လုံခြုံစွာ သိမ်းဆည်းလိုက်ကာ အိမ်သို့ အမြန် သုတ်ချေတင်တော့သည်။ အစောပိုင်းက မနက်ခင်း နေရောင်ဖျော့ဖျော့လေး ရှိနေသေးသော်လည်း ယခုတွင် လေပြင်းများ တိုက်ခတ်လာပြီး သူ့မျက်နှာပေါ် ရိုက်ခတ်လာသည့် မိုးရေစက်များက သူ့ကို တော်တော်လေး နာကျင်စေ၏။ အမှန်တကယ့်ကို ကြောက်စရာ ကောင်းသည့် ရာသီဥတုပင်။
အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် ဟင်းနံ့များက တစ်အိမ်လုံးမွှေးပျံ့နေပြီး တစ်မိသားစုလုံး ယခုလို အေးအေးဆေးဆေး ဝိုင်းဖွဲ့ဖြစ်သည်က ရှားရှားပါးပါးပင်။
သူ ပြန်လာသည်ကို မြင်သည်နှင့်၊ အဖေ ရီက လက်ထဲတွင် လိမ့်နေသည့် ဆေးရွက်ကြီးကို အမြန်ချလိုက်ပြီး
"ပက်လယ် ကကတစ်ကြီးကို ဘယ်လောက်နဲ့ ရောင်းရခဲ့လဲ"
"၁၂ ယွမ်"
"ဒီလောက် အများကြီးပေါ့လေ"
"အမ်း၊ ကျွန်တော် ပါးစပ်ထဲ ထွက်ရာဈေး ပြောပြီး သူ့ကို စမ်းသပ်ကြည့်လိုက်တာ၊ သူ သဘောတူလိမ့်မယ်လို့တောင် မထင်ထားဘူး"
အဖေ ရီတောင် ပြောစရာ စကားမဲ့သွားရ၏။ သည်လိုနဲ့ပဲ ပြီးသွားတယ်ပေါ့လေ...။
အမေ ရီကလည်း ယောင်းမကို ကိုင်ကာ ပါဝင်ပစ္စည်းများကို ကြော်လှောရင်း စိတ်ပူစွာဖြင့် သူ့ကို လှမ်းမေးလာ၏။
"အားလုံး သွားရောင်းတာ ဘယ်လောက်ရခဲ့လဲ"
"၂၅ ယွမ်နဲ့ ၈၀ ဆင့်"
"မဆိုးဘူး မဆိုးဘူး၊ အပြင်လေး ထွက်လျှောက်ကြည့်ရုံနဲ့ မင်း ဒီလောက် ရှာနိုင်နေပြီ၊ တခြားသူတွေ တစ်နေကုန် ပင်လယ်ထဲ ထွက်ပြီး ရှာလို့ရတဲ့ တစ်နေ့စာနဲ့တောင် ယှဉ်လို့ရတယ်"
ဒုတိယ ခယ်မကလည်း မနေသာတော့ဘဲ ...
"ရောင့်သုန်းတစ်ယောက် ခုရက်ပိုင်း တအားကံကောင်းနေတာနော်၊ လမ်းလေး တစ်ခါထွက်လျှောက်တိုင်း ပိုက်ဆံ ရှာနိုင်နေပြီ၊ ခုဆို ယွမ် ရာကျော်နီးပါး ရနေပြီ၊ ဟုတ်တယ်မလား"
သူ(မ) စကားများထဲမှ ချဉ်းစူးစူး အရသာက သူ့အား မျက်စောင်းထိုးချင်အောင် ပြုလုပ်နေ၏။
"အမ်း၊ ကျွန်တော် ခုရက်ပိုင်း ကံကောင်းနေတာ၊ ကျွန်တော် ရေအရင်သွားချိုးလိုက်အုံးမယ်"
"ရောင့်သုန်း၊ ရေပူနဲ့ချိုးအုံးနော်။ မိုးမိလာတော့ဆိုတော့ ရေအေးနဲ့ သွားမချိုးနဲ့၊ တော်ကြာ အအေးမိသွားအုံးမယ်"
မီးဖိုးရှေ့တွင်ထိုင်နေသည့် အဖွားအိုက ပျော်ရွှင်စွာဖြင့် မီးထိုင်ထိုးကာ သူ့အား အပြုံးဖြင့် ရေပူဇလားတစ်လုံး ကမ်းပေးလာ၏။
"ဟုတ်"
သူ ရေအေးနှင့် ချိုးရသည်ကို နှစ်သက်သော်လည်း အဖွားရဲ့စကားကိုတော့ နားထောင်ရပေမည်။
အပြင်ဘက်တွင် မိုးရွာနေသဖြင့် ရေချိုးရန်အတွက် အထဲသို့ ရေယူရလေသည်။ ထိုအချိန်တွင် သူက ဇနီးဖြစ်သူဆီ ပိုက်ဆံများ အပ်မလို့ပင်၊ သို့ရာတွင် သူ အခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်နှင့် လင်းရှို့ချင်းက ပြတင်းပေါက်နားတွင်ထိုင်ကာ သူ(မ)၏ လက်ဖဝါးကို အပ်တစ်ချောင်းဖြင့် ထိုးဆွနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ။ သဲ အထဲထဲ ဝင်သွားလို့လား"
"အမ်း၊ ဟုတ်တယ်"
"ငါ လုပ်ပေးမယ်"
"ရှင် ရေ အရင်သွားချိုးစမ်းပါ၊ အအေး မမိစေနဲ့"
"အိုး၊ ဒါက ပစ္စည်းတွေ သွားရောင်းလို့ရတဲ့ ပိုက်ဆံ၊ မင်း သိမ်းထားလိုက် ၈၀ ဆင့်တော့ ကျန်သေးတယ် အဲ့ဒါက ငါ ယူထားလိုက်မယ်"
လင်းရှို့ချင်းက ပိုက်ဆံကို ယူကာ ရေတွက်လိုက်ပြီး အံ့အားတသင့်ဖြင့် ...
"ရှင် အများကြီး ရောင်းရခဲ့တာလာ"
"အဓိက ဈေးကြီးတာကတော့ ပင်လယ် ကကတစ်ကြီးပေါ့ကွာ၊ ပြီးတော့ ကဏန်းတွေကလည်း ဖွံ့တယ်လေ၊ သူတို့ထဲက တစ်ကောင်ဆို နှစ်ကျင်း ရှိတယ်။ တစ်ခြား ငါးတွေကတော့ ဈေးပေါတာပေါ့"
"ကောင်းတယ်။ ကျွန်မတို့ မနက်ခင်း တစ်ပိုင်းလေးသွားတာနဲ့တင် ဒီလောက် အများကြီး ရှာနိုင်ခဲ့တာ၊ ကျွန်မတို့ အရမ်း ကံကောင်းတာပဲ"
"အမ်း၊ Meile ပုတီးစေ့ကိုရော မင်း သေချာဝှက်ထားရဲ့လား"
"စိတ်မပူပါနဲ့။ ကျွန်မ လုံခြုံတဲ့နေရာမှာ သိမ်းထားပါတယ်"
