အပိုင်း (61)
ညမိုးချုပ်ပြီးနောက် လေပြင်းများက ကြမ်းတမ်းစွာ တိုက်ခတ်နေပြီး မိုးများက သည်းထန်စွာရွာသွန်းနေ၏။ နေ့အချိန်နှင့် ညအချိန် ကွာခြားမှုက တကယ့်ကို အံ့သြဖွယ်ရာပင်။ ယိုစိမ့်နေသည့် ရေများကို ခံရန်အတွက် အိမ်ရှိ ရေဇလုံးများနှင့် ပန်းကန်များစွာကို အသုံးပြုခဲ့ကြသည်။ ပြတင်းပေါက်နားကစားပွဲမှာ မိုးရေစက်များဖြင့် ရိုက်ခတ်ပြီး စိုစွတ်နေသည့် အကွက်ကြီးပင် ဖြစ်နေလေသည်။ လင်းရှို့ချင်းက ခြေသုတ်ဝတ်ကို တင်ထားလိုက်၏။
ကလေး နှစ်ယောက်က အပြင်ဘက်ရှိ မိုးသည်းများနှင့် လေပြင်းများကို ကြောက်မနေချေ။ သူတို့က ဖယောင်းတိုင်များဖြင့် ခိုးဆော့နေကြ၏။
ရီချန်ဟူက မီးစာအောက်ခြေရှိ ဖယောင်းတိုင်ထဲသို့ သူ့လက်ချောင်းကို ဂရုတစိုက်နှစ်ပြီး ထုတ်ယူလိုက်သည့်အချိန်တွင် သူ၏ လက်ချောင်းမှာ အဖြူရောင် ဖယောင်းတိုင် အနှစ်များဖြင့် ဖုံးလွှမ်းသွား၏။
သူက လက်ချောင်း ဆယ်ချောင်းလုံးကို ဖယောင်းများဖုံးသည်အထိ ဤပုံစံအတိုင်း ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ပြီး နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်မလုပ်ခင် လက်ချောင်း တစ်ချောင်းစီပေါ်ရှိ ဖယောင်း အနှစ်များကို ချေချပစ်လိုက်သည်။
တစ်ဖက်တွင် ရီချန်ယန်က တစ်နေရာမှ သွားကြားထိုးတံကို ထုတ်ယူလာပြီး ဖယောင်း အနှစ်များကို မွှေကာ မီးစာဖြင့် စတင်ဆော့ကစားနေ၏။
ဖယောင်းတိုင်များက သူတို့၏ ဆော့ကစားခံရမှုများအောက်တွင် တဖျပ်ဖျပ်ဖျပ် ခတ်ကာ ယိမ်းယိုင်သွားကြ၏။ လင်မယားနှစ်ယောက် ထိုအဆိုးလေး နှစ်ကောင်ကို သတိမထားမိခင်အချိန်ထိပင်။ သူတို့ထဲမှ တစ်ယောက်က တင်ပါးကို ရိုက်ခံထိကာ နှစ်ယောက်စလုံးက အိပ်ရာပေါ် ခဏတာ ခုန်ပေါက်နေကြပြီး နောက်ဆုံးတွင် နာခံစွာ အိပ်မပျော်သေးခင် ငိုသံလေးများ ထွက်လာကြသေး၏။
ရီရောင့်သုန်းက အိပ်ရာအစွန်းကို မှီပြီး အနားယူရန် မျက်လုံးကို မှိတ်ထားလိုက်သည်။ သူ့တွင် လှဲအိပ်စရာနေရာလည်း မရှိသည့်အပြင် အပြင်ဘက်ရှိအသံများကလည်း အလွန်ဆူညံ့လှ၏။
သူ၏ အကြီးဆုံး အစ်ကိုနှင့် အစ်ကိုလတ်တို့၏ အခန်းများမှာလည်း ယိုစိမ့်ကာ အိပ်ရာများက စိုစွတ်နေ၏။ ထို့အပြင် နှစ်ယောက်စလုံးက ကလေး သုံးယောက်စီနှင့် ဖြစ်ကာ၊ သူ၏ မိဘနှင့် အဖွားတို့အခန်းများဆီ ကလေးများကို ပို့ထားရသည်။
အားလုံးက ဤညတာကြီးကို တောင့်ခံကာ အတူတကွ ဖျစ်ညှစ် အိပ်ကြရလေသည်။
"နှစ်ယောက်စလုံး အိပ်ပျော်သွားကြပြီ၊ ရှင် ဒီမှာ ခဏလောက် လာလှဲလိုက်လေ"
"ရတယ်၊ မင်းပဲ အိပ်တော့၊ ငါ အိပ်ပျော်မှာလည်းမဟုတ်ဘူး၊ မနက်ဖြန်ကျမှ နေ့ခင်းဘက် ပြန်အိပ်လည်းအတူတူပဲ၊ ငါ ရေတွေ သွားသွန်လိုက်အုံးမယ်"
သူတို့ အိပ်ပျော်နေကြသည်အား အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မည်စိုး၍ ရေသွန်းပြီးသည်နှင့် အဓိကအခန်းဆီ ဝင်သွားလိုက်သည်။ ခုံရှည် အနည်းငယ်ကို မြင်သည်နှင့် နှစ်လုံးကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး တစ်ဆက်တည်း အတူတူထားကာ လှဲချလိုက်သည်။ သူက မျက်လုံးများကို မှိတ်လိုက်ပြီး တစ်ရေးတစ်မော အိပ်လိုက်၏။
ညနှောင်းပိုင်းတွင်တော့ လေနှင့်မိုးများက တဖြည်းဖြည်း စဲသွား၏။ ရီရောင့်သုန်းက သူ၏ ကိုယ်ကို စောင်အစားထိုးအဖြစ် လက်ရှည်အင်္ကျီဖြင့် ခြုံထားလေသည်။
ခုံရှည်ပေါ်တွင် လဲလျောင်းရင်း ရီရောင့်သုန်း တစ်ယောက် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်လို့မပျော်ချေ။ လှုပ်ရှားမှု တစ်ခု ရှိတိုင်း နိုး,နိုးလာ၏။ သူက ရင်ဘက်ပေါ်မှ အဝတ်ကို ကိုင်ပြီး နူးညံ့စွာနှင့် ...
"ဘာလို့ နိုးလာတာလဲ"
"ယန်ယန်းကို အပေါ့လိုက်တည်တာ၊ ရှင့်ကို မမြင်တာနဲ့ ထွက်လာကြည့်ကြည့်တာ"
"တိုင်ဖွန်းကတော့ ပြီးသွားလောက်ပြီ၊ မိုးလည်း လင်းတော့မှာ မင်း ပြန်ပြီး ဆက်အိပ်နှင့်လေ"
"ရှင်သာ အထဲဝင်ပြီး လာအိပ်တော့"
"ရတယ်၊ မင်းပဲ အထဲဝင်ပြီး ကလေးတွေကို အဖော်လုပ်ပေးလိုက်၊ မဟုတ်ရင် သူတို့ နိုးလာလို့ မင်းကိုမတွေ့ရင် ငိုနေကြအုံးမယ်"
လင်းရှို့ချင်း သူ့ကို စိုက်ကြည့်ကာ အထဲသို့ ပြန်ဝင်သွားလေသည်။
တိုင်ဖွန်းမုန်တိုင်း တိုက်ခတ်နေချိန် ဘာကိုမှဂရုမစိုက်ဘဲ ဝက်သေ တစ်ကောင်လို သူ မအိပ်နေတာ ဒါပထမဆုံး အကြိမ်ပင်။ ထို့အပြင် သူက သူ(မ)တို့သားအမိသုံးယောက်ကို နေရာပေးထားခဲ့ပြီး၊ ယခင်နှစ်များကမူ သူ(မ)မှာ တစ်ညလုံး အိပ်ယာဘေးတွင်သာ ဝင်မှိန်းနေခဲ့ရသည်။
အာရုဏ်ဦးလာသည်နှင့် တပြိုင်နက် ရီရောင့်သုန်းတစ်ယောက် ထထိုင်လိုက်တော့သည်။ ထိုအခိုက်အတန့်တွင် အဖွားအိုကလည်း ထီးကို ကိုင်ကာ အိမ်နောက်ဖေးတံခါးကနေ ဝင်လာ၏။ သူ(မ)က အိမ်နောက်ဖေးရှိ အိမ်ငယ်လေးတွင် နေထိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။
"ရောင့်သုန်း၊ မနေ့ညက တစ်ညလုံး ခုံပေါ်မှာပဲ အိပ်နေတာလား။ အိုး..ဘာလို့ ဒီလို အိပ်ရတာတုန်း။ ကြည့်ပါအုံး။ မျက်နှာနဲ့ လည်ပင်းမှာ ခြင်ကိုက်ရာတွေချည်းပဲ၊ မြန်မြန် တံတွေးဆွတ်ပြီး ပွတ်လိုက်အုံး"
သူက အေးဆေးစွာ ကုတ်လိုက်ပြီး ...
"ရပါတယ် ဖွားရဲ့၊ ခဏနေ အယား သက်သာသွားမှာ၊ ကြမ်းပြင်က ရေတွေနဲ့မလို့ ဖွား အဝင်အထွက်လုပ်တဲ့အချိန် နံရံကို ကိုင်ပြီး သေချာလာဦး"
"အိုင်း၊ အိုင်း၊ သိပါတယ်ကွယ်၊ ဖွား အခန်းထဲမှာ သွားလှဲချင်လား။ အားဟိုက်က အိပ်နေတုန်း...."
"တော်ပါပြီ၊ ကျွန်တော် ကမ်းခြေကို သွားပြီး လှိုင်းတွေ ဘယ်လောက်ကြီးလဲ သွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်"
အပြင်ဘက်တွင် မိုးဖွဲဖွဲလေးကျနေသဖြင့် အပြင်မထွက်ခင် တံခါးနောက်တွင် ချိတ်ထားသည့် မိုးကာအင်္ကျီကို ဆွဲယူပြီး ဝတ်လိုက်၏။
ထိုအချိန်တွင် မိုးကာအင်္ကျီများ ဝတ်ဆင်ထားသည့် ရွာသူရွာသားများကလည်း လမ်းပေါ်တွင် လမ်းလျှောက်နေကြ၏။ သူတို့က တိုင်ဖွန် ပြီးသွားပြီလား ဆိုတာကို ကြည့်ရန် ထွက်လာကြခြင်းဖြစ်သည်။ အားလုံးက တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် နှုတ်ဆက်ကြပြီး မနေ့ညက မည်မျှ လေပြင်းကြောင်းနှင့် မိုးသည်းထန်စွာရွာသည့်အကြောင်း စကားစမြည်းပြောကြ၏။
"အစောကြီးပါလား၊ ရောင့်သုန်း"
"အမ်း၊ အိပ်မပျော်တာနဲ့ ထွက်လာလိုက်တာ"
"အားလုံး ကမ်းခြေကို ဘာလုပ်ဖို့ သွားနေကြလဲဆိုတာ သွားကြည့်ရအောင်...."
သူက သာမန်ကာလျှံကာ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး ခြေလှမ်းများကိုတော့ မရပ်တန့်လိုက်ချေ။ မည်သို့ပင်ဆိုစေ အိမ်နီးနားချင်း ဦးလေးက သူကောင်းကောင်းမသိသည့် အသိအကျွမ်း တစ်ယောက်သာ။
လမ်းလျှောက်ရင်းဖြင့် ရွာ၏ ပျက်စီးမှု အတိုင်းအတာကို စမ်းစစ်ကြည့်လိုက်သည်။ လမ်းတစ်လျှောက်တွင် သစ်ပင်ငယ်များစွာ လဲကျနေပြီး အိမ် အများအပြား၏ ခေါင်မိုးများက အမိုးကြွေပြားများ ပြန့်ကျဲနေလေ၏။ ကောက်ရိုးများက ပတ်ပတ်လည်တွင် ပျံဝဲနေပြီး နေရာတိုင်းတွင် အကျိုးအပဲ့များနှင့် ဗွက်အိုင်များ ရှိနေသဖြင့် ရှုပ်ယှက်ခတ်နေသည့် မြင်ကွင်းကို ဖန်တီးထားလေသည်။
သူ ကမ်းစပ်သို့ ရောက်သည့်အချိန်တွင် နေက အနည်းငယ် တောက်ပလာ၏။ ရွာသူရွာသားများကလည်း တော်တော်များများ စုဝေးနေကြပြီးဖြစ်သည်။
အဝေးမှနေ၍ မညှာမတာ လှိုင်းလုံးကြီးများက ရိုက်ခတ်လိုက် လျှော့ကျသွားလိုက် ဖြစ်နေသည်ကို သူမြင်နေရသည်။ စိမ်းလဲ့သော ပင်လယ်ရေက ပုံမှန်ထက်ကျော်လွန်၍ မြင့်တက်နေ၏။ ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ ရွာသူရွာသားများက တိုင်ဖွန်မုန်တိုင်း မည်ကဲ့သို့ ဖြတ်သန်းသွားကြောင်း ဆွေးနွေးနေကြပြီး သူတို့၏ ငါးဖမ်းခြင်းလုပ်ငန်းများကို ပြန်လည် လုပ်ဆောင်နိုင်စေရန်အတွက် ပင်လယ် မျက်နှာပြင်၏ ငြိမ်သက်မှုကို စိတ်အားထက်သန်စွာ စောင့်မျှော်နေကြသည်။
အဖေ ရီကလည်း သူရောက်ပြီး သိပ်မကြာမီ ကမ်းစပ်သို့ ရောက်လာ၏။ ကောင်းကင်က ပို၍ တောက်ပလာပြီး လူများကလည်း စုဝေးလာကြသည်။ ရီရောင့်ဖုန်နှင့် ရီရောင့်ဟွာတို့လည်း ထွက်လာကြ၏။ စားဝတ်နေရေးအတွက် ပင်လယ်ကို မှီခိုနေရသည့် ရွာသူရွာသားများအနေဖြင့် သူတို့ အစိုးရိမ်ဆုံး ကိစ္စမှာ လှိုင်းများ ဘယ်အချိန် ပြန်ကျမလဲကိုပင်။
သူတို့ အားလုံး ကမ်းစပ်တွင် ရပ်နေကြပြီး၊ ပင်လယ်ရေမျက်နှာပြင်မှ နေထွက်သည့်တိုင်အောင် ထွက်ခွာရန် တွန့်ဆုတ်နေကြ၏။ တိုင်ဖွန်မုန်တိုင်းက ကျဲ့ကျန်းပြည်နယ် ကုန်းတွင်းပိုင်းသို့ ဝင်ရောက်ခဲ့ကြောင်း ရွာ၏ နံနက်ခင်းသတင်းကို စတင်ထုတ်လွှင့်လာသည်။ ထိုမှသာ လူတိုင်း စိတ်သက်သာရာရပြီး နံနက်စာ စားရန် တဖြည်းဖြည်း ပြန်သွားကြသည်။
စားသောက်နေစဉ်အတွင်း အကြီးဆုံး အစ်ကို ရီက ...
"အဖေ မနေ့က လူတိုင်း အိမ်တွေ ရေယိုနေကြတာ၊ ဒီနေ့အားနေကြတာပဲဆိုတော့ အမိုးကြွေပြားတွေကို စစ်ဆေးပြီး ပြုပြင်သင့်တာ ပြုပြင်လိုက်ရင်မကောင်းဘူးလား"
"အမ်း၊ ဒီအကြံ မဆိုးဘူး၊ မနေ့ညက တိုင်ဖွန်ကြောင့် ကြွေပြားတွေ ပြိုကျတာ မဟုတ်လည်း ရွှေ့သွားတာ ဖြစ်ချင်ဖြစ်နေမှာ၊ အိမ်နောက်ဖေးမှာလည်း ကြွေပြားနည်းနည်းရှိသေးတယ်ဆိုတော့ စားပြီးရင် လှေကား ယူပြီး အပေါ်ကို တက်ကြည့်လိုက်မယ်"
"ဟုတ်၊ အဖေ။ ဒါဆို မနက်ဖြန် ကျွန်တော်တို့ရဲ့ဆောက်လုပ်ရေးကိုရော ပြန်စလို့ရပြီပေါ့"
"မနက်ဖြန် သဘက်ခါလောက်မှပေါ့၊ နေရာတိုင်း ရွှံတွေနဲ့ ဗွက်တွေချည်းပဲကို၊ တောင်ပေါ်မှာလည်း ရွှံတွေနဲ့ဖုံးနေမှာ စမ်းချောင်က ရေကလည်း တက်နေတာဆိုတော့ ကျောက်တုံးတူးဖို့က အဆင်ပြေအုံးမှာမဟုတ်ဘူး၊ တစ်ရက်နောက်ကျမှ စကြတာပေါ့"
"ဒါဆို ကျွန်တော်တို့ ဘယ်ချိန် ပင်လယ်ထဲပြန်ထွက်ကြမှာလဲ"
ညီအစ်ကို နှစ်ယောက်က တစ်ယောက် တစ်လှည့်စီ မေးလာကြ၏။
"ဒီညတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ ဆိပ်ခံက လှိုင်းတွေက တက်နေတုန်းပဲ၊ အပြင်ပင်လယ်မှာလည်း သေချာပေါက် အဲ့လိုပဲနေမှာ၊ မနက်ဖြန် ဒီရေအခြေအနေကိုကြည့်ပြီးမှ ဆုံးဖြတ်ကြတာပေါ့၊ တိုင်ဖွန်း ပြီးသွားပြီဆိုတော့ ဖမ်းစာရာတွေကတော့ တော်တော်များနေမှာ"
ရီရောင့်သုန်း မနေ့က ဖမ်းလာသည့် အကောင်များကို တွေးပြီး၊ ယနေ့တွင်လည်း သူတို့က အလုပ်မရှိသဖြင့် ရီရောင့်ဟွာ တစ်ယောက် ပင်လယ်ကို ချက်ချင်း ထွက်ချင်နေတော့သည်။
"ကျွန်တော်တို့ ဘာမှလုပ်စရာ မရှိဘူးဆိုတော့ ဒီရေပြန်ကျသွားတဲ့အထိ စောင့်ပြီးရင် ကမ်းခြေကိုသွားကြည့်ရအောင်လေ၊ ပစ္စည်းကောင်းလေးတွေ တွေ့ချင်တွေ့မှာပေါ့"
အမေ ရီကလည်း သွေးဆောင်ခံလိုက်ရပြီး ;
"အဲ့အချိန်ကျရင် အားလုံး တူတူသွားပြီး ကြည့်ကြတာပေါ့၊ ကျွန်မတို့ ပင်လယ်စာလေး ဘာလေးကောက်ပြီး ဟင်းစားလုပ်လို့ ရတာပေါ့"
"သားတို့လည်း ကမ်းခြေကို သွားချင်တယ်"
"ဟုတ်တယ်။ သားတို့လည်း ကမ်းခြေသွားပြီး ဆော့ချင်....."
"မဟုတ်ဘူးလေ။ ကမ်းခြေကို ဆော့ဖို့သွားမှာမှမဟုတ်တာ၊ မင်းတို့ကောင်တွေကလေ ဉာဏ်ကို မရှိဘူး။ ငါတို့လည်း ပင်လယ်သွားတူးချင်တာလေကွာ"
ရီချန်ဟိုက်တစ်ယောက် သူ၏အငယ်လေးများကို သံကို သံမဏိအဖြစ်မပြောင်းနိုင်သည့်အတွက် စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
"ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်။ သားတို့လည်း ပင်လယ်တူးခြင်းလို့"
"နေရာတကာ ပါချင်တယ်၊ မြန်မြန် စားမှသာ စား၊ ဒီရေက ခုထိမကျသေးဘူး၊ ပြီးတော့ လှိုင်းတွေကလည်း အရမ်းကြမ်းနေတာ၊ မင်းတို့အားလုံး ဘယ်သူမှ ကမ်းခြေဘက်သွားလို့ မရဘူးနော်၊ မင်းတို့တွေ လှိုင်းနဲ့ ပါသွားလို့ကတော့ ဘယ်သူမှ မင်းတို့ကို ကယ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး"
အမေ ရီက သူ(မ)၏ မြေးငယ်လေးများအား ကြည့်ကာ ခက်ထန်စွာနှင့် ...
"မင်းတို့တွေ ကြားရဲ့လား"
"ကြားပါတယ်"
ကလေး အားလုံးက တစ်ညီတစ်ညွတ်တည်း ပြန်ဖြေလာကြသည်။
ငယ်စဉ်ကလေးဘဝမှ အရွယ်ရောက်သည်အထိ သူတို့ အမြဲကြားနေရသည့် စကားမှာ ကမ်းခြေသို့ တစ်ယောက်တည်း မသွားရန်နှင့် လူကြီးသူမ မပါဘဲ ပင်လယ်ထဲတွင် ရေကူးခြင်း မပြုရန်ဖြစ်သည်။ သူတို့အားလုံး ကောင်းကောင်းမှတ်မိပါ၏။
တိုင်ဖွန်းမုန်တိုင်း ကျော်သွားသည့်တိုင် ဒီရေက ချက်ခြင်း ပြန်မကျသေးသောကြောင့် အားလုံး စိတ်ပျက်သွားကြ၏။ ရေက အနည်းငယ်သာ ကျဆင်းလေသည်။
ပင်လယ်တူးခြင်း မျှော်လင့်ချက်လေးက ပြိုပျက်သွားသော်လည်း ကလေးများကတော့ အလွန်စိတ်ပျက်သွားခြင်းမျိုး မရှိပေ။ သူတို့က ကမ်းခြေကို မသွားနိုင်တော့လျှင်တောင် တခြားကစားနည်းများ ဆော့ကစားရင်းဖြင့် ပျော်ရွှင်နိုင်သေး၏။ တကယ်တမ်းတွင် စိတ်ပျက်သွားကြသူများက လူကြီးများသာ။
ဒီရေက တဖြည်းဖြည်း ကျဆင်းလာသည့်အချိန် နောက်တစ်နေ့ နေမွန်းတည့်သည်အထိ တစ်နေ့လုံး နေသာနေလေ၏။ ရီမိသားစု အဖွဲ့ဝင်များက ချက်ချင်းပင် စိတ်အားထက်သန်လာပြီး ကမ်းခြေသို့သွားရန် နိုးနိုးကြားကြား ဖြစ်လာကြသည်။
