အပိုင်း (၁၀၁)
ပုံး တစ်ပုံးပြီး တစ်ပုံး ချိန်တွယ်စက်ပေါ် တင်ချိန် အားလုံးမှာ စိတ်လှုပ်ရှားစွာ လည်ပင်းများကို တဆန့်ဆန့်ဖြင့် သူတို့ တခြား ပစ္စည်းကောင်းလေးများ ရှိလေဦးမလားကို စောင့်ကြည့်နေကြသည်။
ယင်းကာ သူတို့ကို စိတ်ပျက်သွားစေခဲ့၏။ တခြားပစ္စည်းများက သာမန်မျှသာ ဖြစ်သော်လည်း ၅၅ ကျင်း ရှိသည့် ကော့ဒငါးကြီးမှာ သူတို့ကို အချိန်အတော်ကြာပြောဖို့ စကားရသွားလေသည်ပင်။
ဘောင်ချာများ လက်ခံယူပြီးနောက် မိသားစု သုံးယောက်သားမှာ အိမ်ကို ပျော်ရွှင်စွာ ပြန်သွားကြလေသည်။ နောက်မှ အားချိုင်က ဝယ်လတ်လာပြီလို့ခေါ်သည့် အချိန်မှပင် သူတို့ ဆိပ်ခံဆီ ပြန်သွားကြမည်ပင်။
လမ်းတွင်လည်း မည်မျှနှင့် ရောင်းရမည်ဖြစ်ကြောင်း ဆွေးနွေးလာကြ၏။
ရီရောင့်သုန်းမှာ လက်ရှိ ဤငါး၏ ပေါက်ဈေးအား သေချာ မသိသဖြင့်လည်း အခြေအနေပေါ်သာ မူတည်တော့သည်။
“လောလောဆယ်တော့ အရင် ဆွေးနွေးကြည့်ရမှာပေါ့၊ အဲ့အချိန်ကျရင်တော့ သူတို့ ဘယ်လောက်ပေးမလဲဆို လူတွေကြည့်ကြမှာပဲ။ အခြေအနေပေါ်မူတည်ပြီး ဈေးတိုးခိုင်းသင့်ရင် တိုးခိုင်းရမယ်”
“ဟုတ်တယ်။ ဈေး ဘယ်လောက်ရှိလဲဆိုတာ ငါတို့သိကြတာ မဟုတ်ဘူး”
“အဲ့ငါးရဲ့စီဖောင်းအပေါ် မူတည်တယ်”
မိသားစု သုံးယောက်သားက မိုးရေထဲ စကားတပြောပြောဖြင့် လမ်းလျှောက်ပြန်လာကြသည်။
သူတို့ အိမ်တံခါးရှေ့သို့ ရောက်တော့မည့်အချိန်တွင် မိုးက အရွာရပ်သွားပြီး အစက မည်းမှောင်နေသည့်ကောင်းကင်ကြီးမှာ တစ်ဖန် ပြန်ကြည်လင်လို့သွား၏။ မိုးရေဖြင့် သန့်စင်ပေးထားသည့်ကောင်းကင်ကြီးမှာ လွန်စွာကို ပြာလဲကြည်လင်လျက်ရှိပြီး မသိလျှင် မြူနှင်းမှုန်လေးများအားလုံးက ဆေးကြော ပျောက်ကွယ်ခံလိုက်ရသလို။
သည်းထန်နေသည့် မိုးကြောင့်လည်း အိမ်ဝိုင်းရှိအလုပ်မှာ မိုးရှောင်ရန်အတွက် ခေတ္တ ရပ်တန့်ထားရသည်။ ယခုအချိန်ကာ ညနေ လေးနာရီကျော်သာ ရှိသေး၏။ ကောင်းကင်က ပြန်လည် ကြည်လင်လို့လာသည်နှင့် အလုပ်များကို တစ်ဖန်ပြန်စကြ၏။
အမေ ရီက သားအဖ နှစ်ယောက်အတွက် အစားအသောက် ပြင်ပေးပြီးသည်နှင့် အနားယူမနေတော့ဘဲ ချက်ချင်း အိမ်ဝိုင်းဆီ ပြန်ထွက်သွား၏။
ရီရောင့်သုန်းနှင့် အဖေ ရီတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ထမင်းစားသောက်လိုက်ကြပြီး အနားမယူရသေးခင် အားချိုင်၏ သား အကြီးဆုံးက အပြေးရောက်လာပြီး ဆိပ်ခံကို လာရန် စကားပါးလေ၏။
ရီရောင့်သုန်းမှာ ကိုယ်ဗလာဖြင့် ပျင်းရိစွာ ထွက်လာပြီး ;
“မြန်ချက်ကွာ”
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ။ ငါးကိုက ရှားတာကိုကွ၊ အရင်က ငါးပုတ်သင်ဝါကြီးတုန်းကလည်း ချက်ချင်းရောက်လာကြတာ၊ သွားစို့၊ သွားကြည့်ကြမယ်”
သူတို့က တစ်ဖန်ထပ်၍လည်း ဆိပ်ခံဆီ သုတ်ချေတင်ရပြန်တော့သည်။
ရီရောင့်သုန်း မမျှော်လင့်ထားသည်မှာ ဝယ်လတ်က ဟုန်းဝမ်လေ့ ဖြစ်နေလိမ့်မည်လို့ပင်။ မော်တော်ဆိုင်ကယ်အား ဘေးဘက်တွင် ရပ်ထားပြီး တာယာများတွင်လည်း ရွံ့များဖြင့်၊ ဤမျှ မြန်မြန်ကြီးရောက်လာသည်က အံ့ဩစရာပင် မဟုတ်တော့ချေ။
ဟုန်းဝမ်လေ့ကလည်း သူ့ကို ချက်ချင်း မှတ်မိလိုက်ပြီး မျက်ခုံးများကို မြှင့်ကာ ;
“ဟမ်၊ အဲ့ဒါ ခင်ဗျားလား”
“သူဌေး ဟုန်း၊ ဒီကို ကော့ဒငါးဝယ်ဖို့ ရောက်လာတာလား”
“အင်း၊ အခုလေးတင်ပဲ ၅၅ ကျင်း ကျော်တဲ့ ကော့ဒငါးကြီး ဖမ်းမိလာတယ်လို့ အောက်ကလူတွေဆီကနေ ပြောသံကြားလို့၊ ငါလည်း အားနေတာနဲ့ သိချင်လို့လာကြည့်ကြည့်တာ”
အားချိုင်ကလည်း ပြုံးရင်းဖြင့် ;
“အဲ့တော့ အားသုန်းနဲ့ မစ်စတာ ဟုန်းတို့က သိနေကြတာလား”
“တွေ့ဖူးကြတာပါ”
“ဒီငါးက ခင်ဗျားဟာလား”
ဟုန်းဝမ်လေ့က ရီရောင့်သုန်းကို မေးလိုက်ပြီး၊ သူ ဒီကို ရောက်ကတည်းက ငါးကို မြင်ပြီးပြီ ဖြစ်သည်။
ရီရောင့်သုန်းက ပြုံးကာ ;
“အင်း၊ ဒီနေ့လည်ကပဲ ဖမ်းမိလာတာ၊ ကော့ဒငါးကြီး ဒီလောက်ကြီးဖို့ဆိုတာ အတော် ရှားတယ်နော်၊ သူ့ဗိုက်ထဲက စီဖောင်းကြီးက အတော်ကောင်းမှာ၊ သက်ကြီးရွယ်အိုတွေ၊ ကလေးတွေ၊ ကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေအတွက် အရမ်းကို သင့်တော်တာနော်၊ အထူးသဖြင့် ဒီလိုအကောင်ကြီးတွေက အရမ်း ရှားသွားပြီ၊ သူဌေးဟုန်းသာ ဝယ်ရင် ကိုယ့်ဘာသာပဲ စားစား၊ သူများကိုပဲ ဧည့်ခံ ကျွေးကျွေး မျက်နှာရမယ်ဆိုတာ အာမခံရဲတယ်”
“ဘယ်လောက်နဲ့ ရောင်းမလဲ”
“သူဌေး ဟုန်းက ဈေး ဘယ်လိုဝယ်ရမလဲဆိုတာ သိပါတယ်၊ ကျွန်တော်တို့လို တံငါးသည်တွေက ပင်လယ်ကို အမှီပြုပြီး အသက်ရှင်နေရတာ၊ ခင်ဗျား ကျွန်တော်တို့ကိုတော့ ဈေးမနှိမ်လောက်ဘူးမလား။ နေ့လည်တုန်းကတောင် ကျွန်တော်တို့ ရွာက သတ်လတ်ပိုင်း အမျိုးသား တစ်ယောက် ပင်လယ်ထဲ ကျသွားပြီး ပြန်မပေါ်လာတော့ဘူး....”
ထိုအကြောင်းအရာကို ပြောရင်းဖြင့် ရီရောင့်သုန်း၏ အပြုံးမှာ မှိန်ဖျော့သွားရပြီး စကားပြောနေခြင်းကို ရပ်တန့်လိုက်တော့သည်။
“ရွာထဲကို စဝင်လာတုန်းကလည်း အဝင်ဝမှာ ရွာသားတွေ ပြောသံကြားလိုက်တယ်၊ တကယ်ကို တံငါးသည် ဖြစ်ရတာ မလွယ်ဘူး။ အဲ့တော့ ဒီလိုလုပ်ရအောင်၊ ဒီငါးကို ကျွန်တော့်ဆီ ယွမ် ငါးရာနဲ့ရောင်းလိုက်”
အဖေ ရီမှာ မျက်လုံးများပင် ပြူးကျယ်လာပြီး ; “ငါး..ငါးရာ”
“အင်း၊ များတာတော့ များပါတယ်၊ သူ့ထဲက စီဖောင်းကလည်း အဖိုးတန်တာဆိုတော့ ပြီးတော့ ဒီလောက် ကြီးပြီး ရှားပါးတဲ့ အကောင်ကြီးလေ၊ မဟုတ်ရင် ဒီငါးက ဈေးသိပ်ရမှာ မဟုတ်ဘူး”
ကော့ဒငါးဆိုသည်မှာ ပိုကြီးလေ၊ ပိုအဖိုးတန်လေပင်။
ရီရောင့်သုန်း၏ မျက်နှာထက်တွင်လည်း အပြုံး တစ်ပွင့် ဖြစ်တည်လာပြီး၊ အမှန်တကယ်ကို ချမ်းသာတဲ့ သခင်ငယ်လေးက တည့်တိုးဆန်ပြီး ပိုက်ဆံ မပြတ်လပ်နေဘူးပဲ။
မျက်လုံး အတော်များများက ပျော်ရွှင်စွာဖြင့် ကျဉ်းမြောင်းသွားပြီး ဟုန်းဝမ်လေ့အား တစ်ပြိုင်တည်း ဆိုသလို ကြည့်လိုက်ကြသည်။ သို့သော် သခင်ငယ်လေးက အိတ်ကပ်ထဲ လက်ထည့်ထားပြီး တည်တံ့နေလေ၏။ ထို့အစား သူက သူတို့၏ အမူအရာများကို ကြည့်ပြီး အံ့အားသင့်သွားတယ်လို့ ဆိုရမလား။
“ဟမ်”
“အမ်...ပိုက်ဆံပေးလေ”
ဟုန်းဝမ်လေ့မှာ ရုတ်ခြည်း သဘောပေါက်သွားတော့ပြီး ;
“အို့၊ ခဏလေးနော်၊ ဝမ်မောင်ကွမ်း လာတာကိုစောင့်ပြီး သူ့ဆီက တောင်းလိုက်မယ်၊ သူက စက်ဘီးစီးပြီး အနောက်ကနေ လိုက်လာတာပဲ ခုထိမရောက်လာသေးဘူး”
“အို့”
ပြောရင်းဖြင့် တစ်ချက်ချက်နှင့် စက်ဘီး တစ်စီးရောက်လို့လာ၏။
သိပ်မကြာလိုက်ခင် ရီရောင့်သုန်းမှာ တစ်ခါက သူ ဟုန်းရှန် အဝင်ဝတွင် တွေ့ခဲ့ရသည့် ထိုဝဖိုင့်ဖိုင့်သတ်လတ်ပိုင်း အမျိုးသားကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူက 28 - စက်ဘီးကို စီးလာပြီး ကောင်ငယ်လေးတစ်ယောက်က သူ့အနောက်ကနေ ထိုင်စီးလာ၏။
ကောင်ငယ်လေးက စက်ဘီး ရပ်သည်ထိကိုပင် စောင့်မနေတော့ဘဲ အနောက် ထိုင်ခုံကနေ ခုန်ဆင်းကာ ဟုန်းဝမ်လေ့ဆီ ရောက်လာပြီး ဖော်လံဖားလုပ်တော့လေသည်။
“လေ့ကော၊ အစ်ကို့ ဆိုင်ကယ်က မြန်ချက်ဗျာ၊ ဝှီးခနဲပျောက်သွားတာ အရမ်းမိုက်...”
သူ ခုန်ဆင်းလိုက်သည်က အကြောင်းမဟုတ်ပြီး၊ စက်ဘီးကို နင်းနေသည့် ဝမ်မောင်ကွမ်းမှာ ခန္ဓာကိုယ် လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ရှေ့ဘီးကိုမထိုင်နိုင်တော့ပြီး ဘားတန်းက ဖွားဖက်တော် နေရာကို ပြေးဆောင့်လေသည်။
ဟစ်စ်~
သူက ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်ပြီး ညီငယ်လေးအား ဖုံးဖိကာ စက်ဘီးကိုပင် ဘရိတ် မနင်းနိုင်တော့ဘဲ ကျောက်စရစ်ခဲများနှင့် ဗွက်ထနေသည့် မြေပြင်ပေါ်ကို စက်ဘီးနှင့် တစ်ပါးတည်း ပြုတ်ကျလေတော့သည်။
ထိုအခြင်းအရာကို မြင်ပြီး အဖေ ရီ၏ နှလုံးသားမှာ လှုပ်ခါ နာကျင်လာရတော့သည်။ သည်လို စက်ဘီကောင်းမျိုး မြေပြင်ပေါ်ပြုတ်ကျသွားတာ ဘယ်လောက်တောင် နှမျောဖို့ ကောင်းလိုက်သလဲ။
ဟုန်းဝမ်လေ့မှာ အကြီးအကျယ် အော်ရယ်လာတော့ပြီး ;
“ဟားဟား၊ ဝမ်မောင်ကွမ်း၊ ခင်ဗျား ဘာတွေ အလျင်လိုနေရတာလဲ။ ခင်ဗျားဟာ ကျိုးပြီး သုံးစားမရတော့မှာ စိုးရိမ်မိသား”
ရီရောင့်သုန်းလည်း မရယ်ဘဲ မနေနိုင်တော့ချေ။ သူ ထခုန်ပြီး ပြုတ်ကျလာသည့်ပုံက အလွန်ကို ရယ်စရာပင်။
ကောင်ငယ်လေးက ပြုံးချင်နေသည်ကို မနည်းထိန်းချုပ်ကာ အရှေ့သို့ အမြန်ပြေးသွားပြီး တောင်းပန်လာတော့သည်။
“တောင်းပန်ပါတယ်၊ အန်ကယ် ကွမ်း၊ အဆင်ပြေရဲ့လား။ အပြန်ကျရင် ကျွန်တော် မောင်းပေးမယ်နော်”
“သွားစမ်း”
သူက ပေါင်ကြားကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ညှပ်ပြီး ဖွားဖက်တော်လေးကို ဖုံးဖိထားဆဲပင်။ နှေးကွေးစွာဖြင့် ဟုန်းဝမ်လေ့ အနားကပ်သွားပြီး သနားစဖွယ်အမူအရာလေးဖြင့် ;
“သခင်လေး၊ ငါးကို ကြည့်ပြီးသွားပြီလား”
“အင်း၊ ဝယ်မယ်၊ ပိုက်ဆံရှင်းလိုက်”
“အိုခေ ဘယ်လောက်လဲ”
သူက ထိုနေရာတွင် ခြေချိတ် ထိုင်ချပြီး ပိုက်ဆံအိတ်ကို ထုတ်ကာ ;
“ယွမ်၅၀၀”
ပိုက်ဆံကို ရေနေသည့်လက်များမှာ တုန်ယင်သွားရပြီး အံ့အားတသင့်ဖြင့် ဟုန်းဝမ်လေ့အား မယုံကြည်နိုင်စွာ ကြည့်ကာ ;
“ဟမ်၊ ၅၀၀ လား”
“အင်း ၅၀၀ ၊ ပိုက်ဆံပေး”
“အလိမ်များ ခံလိုက်ရသလား သခင်လေးရယ်။ ကော့ဒငါး ဘယ်လောက်ပဲ ကြီးပါစေ၊ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ယွမ် ၅၀၀ တောင် တန်ပါ့မလဲ”
ရီရောင့်သုန်းက တစ်ဖန် ပြုံးရင်းဖြင့် ဖော့ပုံးကို ဖွင့်ပြလိုက်ပြီး ကော့ဒငါးကို လက်ညိုးထိုးကာ;
“၅၅ ကျင်းအတွက် ငါးစီဖောင်းက ၆ တေးလ် ရှိတယ်၊ ကော့ဒငါးစီဖောင်းက တစ်ကျင်းကို ယွမ် ၁၀၀၀၊ ဒီငါးနဲ့ စီဖောင်းက ၆၀၀ လောက် တန်တယ်၊ ငါးစီဖောင်းက သေးသေးကွေးကွေး မဟုတ်ဘူးနော်။ အရည်အသွေး မြင့်မြင့်နဲ့ ခြောက်တေးလ်တောင်ရှိတာ သေချာပေါက် ဈေးကြီးတာပေါ့ သူဌေးရယ်”
“အင်း၊ ငါ့ကို ပိုက်ဆံပေးဆို၊ ဒီကော့ဒငါးစီဖောင်းက ပစ္စည်းကောင်းပဲ”
သခင်လေးက သူ့ထံမှ ပိုက်ဆံကို ထပ်ခါ ထပ်ခါတောင်းနေသဖြင့် ဝမ်မောင်ကွမ်းမှာ သူ့အမိန့်ကို မနာခံဘဲ မနေနိုင်တော့ချေ။ သူက ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှပိုက်ဆံများ အားလုံးကို နာကျင်မှုများဖြင့် ထုတ်လိုက်ရတော့ပြီး တံတွေးစွတ်ကာ ရေတွက်ပြီး အရွက် ငါးဆယ် အထပ်လိုက်ကလေးကို ချိတုံချတုံနှင့် ကမ်းပေးလိုက်သည်။
ရီရောင့်သုန်းက မျက်လုံးများ မှေးကျဉ်းသွားသည်အထိ ပြုံးကာ ပိုက်ဆံကို ယူလိုက်ပြီး သေချာအောင် စစ်ဆေးပြီးကာမှာ သူ့အဖေဆီ ကမ်းပေးလိုက်သည်။
“အိုခေ၊ ငါးကို ညတွင်းချင်း ဟိုတယ်ကို ယူသွားလိုက်။ အရေးကြီး ဧည့်သည်တွေကို တည်းခင်းရမယ်၊ တခြား ပစ္စည်းကောင်းတွေရော ရှိသေးလား။ ထုတ်လာခဲ့၊ ကြည့်ကြည့်ဦးမယ်”
အားချိုင်က အလျင်အမြန် အားတုံ့ အားနာဖြင့် ;
“မရှိတော့ဘူး သူဌေးလေး၊ အကုန်လုံး တန်ဖိုး မရှိတာတွေပဲ။ သူဌေးလေး ကြိုက်မှာ မဟုတ်လောက်ဘူး၊ အကုန်လုံး ရောင်းထုတ်ပြီးသွားပြီ”
“ဒါဆိုလည်း ပြန်ကျစို့၊ မိုးရွာထားတာ လမ်းက အရမ်း ညစ်ပတ်နေရော၊ ရွံ့တွေချည်းပဲ....”
ဟုန်းဝမ်လေ့က လည်သာဖိနပ်ထက်မှ ရွံ့များကို ရွံ့ရှာစွာ ပွတ်ထုတ်လိုက်ပြီး ဆိုင်ကယ်ပေါ်ပြန်တတ်ကာ မောင်းထွက်သွားတော့သည်။
ဝမ်မောင်ကွမ်းက အားချိုင်အား ယခုချက်ချင်း ငါးကို ဟိုတယ်သို့ ပို့ပေးရန် ပြောလိုက်ပြီး ကောင်ငယ်လေးအား စက်ဘီးကို မောင်းခိုင်းကာ ထွက်သွားတော့သည်။
အားချိုင်က ရီရောင့်သုန်းတို့ သားအဖ နှစ်ယောက်အား အပြုံးဖြင့် ;
“ဂုဏ်ပြုပါတယ်ကွာ။ မင်းတို့တော့ ထောပြန်ပြီ၊ ဟုန်းရှန်ရဲ့မင်းသားလေးက တကယ်ကို ရက်ရောတာပဲ”
အဖေ ရီက သူ့ အိတ်ကပ်ထဲတွင် ရှိနေသည့် ပိုက်ဆံတစ်ချို့ကို ထုတ်ပြီး အားချိုင်ဆီ ကမ်းပေးကာ အပြုံးဖြင့် ;
“မင်းကိုလည်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွာ”
သူက ပွင့်လွင့်လင်းလင်းပင် လက်ခံကာ ;
“ရပါတယ်ကွာ။ ကျုပ်တို့က မိတ်ရင်းဆွေရင်းတွေပဲ၊ ကျုပ်ကြားထားတာ ပြီးခဲ့တဲ့ ရက်တွေတုန်းက ဟုန်းဝမ်လေ့က သူ့ သူငယ်ချင်းတွေကို အလည်ခေါ်ထားတယ်တဲ့။ အစားသောက်ကောင်းတွေကိုပါ တည်ခင်းပေးတာတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ့ ဟုန်းရှန်ကို ဆက်သွယ်ပြီး မေးကြည့်လိုက်တာ ကြည့်လေ၊ ပုံမှန်လာ ဝယ်တဲ့ ဝယ်လတ်တွေနဲ့သာဆို ဒီလောက် ဈေးအမြင့်ကြီးရမှာ မဟုတ်ဘူး”
“အင်းပါ။ ချိုင်းကောလည်း ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ် ပြန်လုပ်တော့လေ၊ ကျွန်တော်တို့လည်း ပြန်တော့မယ်”
ရီရောင့်သုန်းမှာ အတော်လေး နုံးနေပြီ ဖြစ်၍ မည်သည့် ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး အပိုစကားမှ ပြောမနေချင်တော့ပြီး အိမ်ကို ပြန်ပြီးသာ လှဲချင်နေတော့သည်။
အမေ ရီနှင့် အခြားသူများကလည်း အလုပ်သိမ်းကာ ညစာ စားချက်ရန် အိမ်ပြန်လာကြသည်။ ကော့ဒငါးကြီးကို ယွမ် ငါးရာဖြင့် ရောင်းချနိုင်ခဲ့သည်ကို သိပြီးနောက်တွင် တစ်မိသားစုလုံးမှာ ပျော်ရွှင်တက်ကြွနေကြ၏။
ရီမိသားစုအိမ်တွင် လူအုပ်ကြီးက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အော်ဟစ်ပြောဆိုနေကြပြီး ကလေးတစ်သိုက်မှာလည်း တညံညံ၊ ရီရောင့်သုန်းမှာ အတော်လေး ပင်ပန်းနေပြီ ဖြစ်ပြီး အခန်းထဲပြန်ပြီး အနားယူချင်နေပြီ ဖြစ်သည်။
သို့သော် သူ မထင်ထားမိသည်မှာ မူးဝေစွာအိပ်ပျော်သွားခဲ့ပြီး လင်းရှို့ချင်း လာခေါ်မနှိုးသည့်တိုင်အောင် မနိုးလာချေ။
သူက လေးလံနေသည့် မျက်ခွံများကို အားယူဖွင့်လိုက်ပြီး ဩရှရှ အသံတို့ဖြင့် ;
“မှောင်နေပြီလား”
“အင်း၊ ညတောင် ရောက်တော့မယ်။ အမေက စားဖို့ခေါ်နေပြီ။ ရှင် ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် ပူနေရတာလဲ”
လင်းရှို့ချင်းမှာ သူ့ကို မထိမိမချင်း မသိသေးပြီး လက်မောင်းကို ထိလိုက်ချိန်တွင် ပူနေသည်ကို ခံစားလိုက်ပြီး သူ့ နဖူးကို စမ်းကြည့်ကာ ;
“ရှင် အဖျား ရှိနေတာပဲ။ ဒီနေ့လယ်က မိုးမိသွားလို့ဖြစ်မယ်”
“အင်း၊ မအံ့ဩတော့ဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် တော်တော်လေး ပင်ပန်းပြီး အိပ်တဲ့အချိန်တုန်းက ခေါင်းတွေလေးပြီး မူးဝေဝေ ဖြစ်နေတာ”
“ညစာ စားပြီးရင် ဆေးခန်းသွားပြီး ဆေးသွားယူရအောင်”
လင်မယား နှစ်ယောက် အိမ်အပြန်သို့ ထွက်လို့လာချိန်တွင် အဖေ ရီတွင် အဖျား ရှိနေကြောင်း အမေ ရီ ပြောသံကို ကြားလိုက်ရပြီး သူ(မ)၏ ဆူပူနေသံကိုပါ တစ်ပါးတည်း ကြားလိုက်ရသေး၏။
“နေ့လယ်က မိုးအကြာကြီး ရွာထားတာ။ ပြီးတော့ ဒီရက်အတောတွင်း ရှင်က ကောင်းကောင်း မအိပ်ဘဲ ပင်လယ်ထဲပဲ သွားသွားနေတာ။ အစာကလည်း ကောင်းကောင်း မစားတော့ ရှင်ခန္ဓာကိုယ်ကြီးက ခံနိုင်မှာတဲ့လား၊ ကျွန်မ ရှင့်ကို နှစ်ရက်လောက် နာပါဦးလို့ ပြောပြောနေတာ ရှင်က နားကို မထောင်ဘူး၊ အခုကြည့်၊ ရှာလို့ရတဲ့ ပိုက်ဆံက ဆေးဖိုး ပြန်သုံးရတာပဲ”
အမေ ရီ တစ်ယောက် ရီရောင့်သုန်း၏ ချည့်နဲ့စွာလမ်းလျှောက်လာပုံကြည့်ပြီး ;
“မင်းရော၊ အအေးမိပြီး အဖျားရှိနေသေးလား”
“အဖျားရှိနေတာ”
“နှစ်ယောက်စလုံးပါလားနော်....ဒါဆိုလည်း အိမ်မှာ နားနားနေနေ,နေကြ၊ ဒါနဲ့ ရှင် သစ်သား ရွေးပေးပါဦး။ အခြေတိုင် စိုက်ရတော့မယ်”
ရီရောင့်သုန်းမှာ ပင်လယ်ထဲ ကျသွားသည့် လူအကြောင်း ပိုသိချင်နေပြီး ထုတ်မေးလိုက်၏။
အမေ ရီက သက်ပြင်းချကာ ;
“ဘယ်တတ်နိုင်တော့မလဲ။ ပင်လယ်ထဲကျသွားတဲ့ ဘယ်သူကများ ပြန်ပေါ်လာရိုးရှိလို့လဲ။ သင်္ဂြိုလ်ဖို့ အဝတ်အစား လုပ်ပေးပြီး အသုဘလုပ်ရမှာပဲ၊ ကျန်ခဲ့တဲ့ မုဆိုးမတစ်ယောက်နဲ့ ဖတဆိုးလေးတွေရဲ့ဘဝကတော့ ရှေ့လျှောက် ခက်ခဲလာတော့မှာပဲ၊ အစကတော့ သူ့မိသားစု အခြေအနေက အတော်လေးကောင်းတာ၊ အခုတော့ ဆွေမျိုးတစ်သိုက်က သူတို့မိသားစုပိုင်လှေကို မျက်စောင်း ထိုးနေလောက်ကြပြီ”
“အာ၊ ဘယ်လိုတောင် လုပ်ရက်တာလဲ။ စာနာစိတ်များ မရှိကြဘူးလား။ လူက အခုမှ သေသွားတာလေ ဒါကို”
လင်းရှို့ချင်းမှာ မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်နေရ၏။
“အခုတော့ သူတို့ ဘာမှမပြောကြသေးဘူး။ အသုဘ ပြီးတဲ့ထိ စောင့်နေကြတာနေမှာ၊ သူတို့လှေကို တော်တော်လေး မနာလိုဖြစ်နေတဲ့ ဆွေမျိုးတွေလည်း ရှိနေတယ်၊ သူတို့ သားငယ် နှစ်ယောက်က ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ရပ်တည်ပြီး ဦးစီးနိုင်ဖို့ဆိုတာက အချိန်တွေ အများကြီး လိုသေးတယ်...”
ရွာထဲတွင် တစ်ခုခု ဖြစ်ပြီဆိုသည်နှင့် သတင်းက အလွန် လျင်မြန်စွာ ပြန့်တတ်သည်ပင်။ နေ့တစ်ပိုင်းတည်းနှင့်တင် ရွာထဲရှိ မိန်းမကြီးများက ထိုအကြောင်းအရာနှင့် ပတ်သက်ပြီး ဆွေးနွေးလာကြသည်။
ရီရောင့်သုန်းလည်း အနည်းငယ် လောဘကြီးမိသော်လည်း ထိုလှေကို ဝယ်ဖို့ သူ မတတ်နိုင်သေးချေ။ ထို့အပြင် ယခုတွင် သူ့ထံ၌ လှေငယ် တစ်စင်းရှိနေပြီပင်။ သူ တတ်နိုင်သည့် အချိန်တွင်လည်း ထိုလှေက ရှိလောက်တော့မည် မဟုတ်ပေ။
