အပိုင်း (72)
အားချိုင်က စီးကရက်ကို နားနောက်တွင် ညှပ်လိုက်၏။ ယခု သူ့တွင် စီးကရက်သောက်မည့်အချိန် မရှိပါချေ။
"အိုး၊ စိတ်မပူပါနဲ့၊ ငါတို့တွေက မိတ်ဟောင်းဆွေဟောင်းတွေပဲလေ၊ ငါ မင်းကို ကလိမ်မကျပါဘူး"
"ကျွန်တော်တို့က ညီအစ်ကိုတွေမို့လို့လည်း နံပါတ်တွေကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပြောသင့်တာပေါ့၊ အစိကို ကျွန်တော့်ကို ဈေးအရင်ပြော ပြီးမှ ရောင်းသင့်လား၊ မရောင်းသင့်လား စဉ်းစားရတာပေါ့၊ အမြတ်မရဘူးဆိုရင် ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် ဟုန်းရှန်မှာပဲသွားရောင်းမယ်၊ အဲ့နေ့တုန်းက ကျွန်တော် ပင်လယ်ကကတစ်ကြီး ယူလာတုန်းက ဟုန်းရှန်မှာဆို ဒီထက် ဈေးကောင်းရလိမ့်မယ်လို့ တွေးနေ...."
အားချိုင်၏ နှုတ်ခမ်းမှာ လှုပ်သွားတော့သည်။ သည်ကောင်လေးက ထိုငါးဈေးကို မြှင့်ခဲ့ရာ သူ့ခမျာ ၂ ယွမ်တောင် အမြတ် မရခဲ့ချေ။ ဒါ ဓားပြတိုက်နေတာပဲ..သူကများ အဲ့ကြောင်း ပြန်ပြောရဲသေးတယ်!...။
"ညီအစ်ကို ငါတို့က တစ်ရွာတည်းနေ တစ်ရေတည်းသောက်ကြတဲ့ တစ်ရွာတည်းသားတွေလေကွာ၊ ငါ မင်းကို ဈေးကောင်း မပေးဘဲ ဘယ်နေပါ့မလဲ။ စိတ်မပူနဲ့ ဒီငါးနီကွက်က တစ်ကျင်းကို ၆.၅ ယွမ်လောက်ရတယ်၊ အဲ့လောက်ဆိုရင်ရော"
"ဒီဈေးက ပင်လယ်ကကတစ်ဈေးနဲ့ တူတူပဲ မဟုတ်ဘူးလား။ ဒီငါးက နှစ်ကျင်းအောက်ဆိုရင်တောင် ၁၂ ယွမ် ရှိတာလေ၊ ငါးနီကွက်က ပင်လယ်ကကတစ်ထက် ဈေးပိုရတယ်လေ မဟုတ်ဘူးလား။ ကျွန်တော်တို့က တောသားတွေဆိုပြီး ဈေး မသိလောက်ဘူးလို့ မထင်နဲ့ဗျ၊ တစ်ကျင်းကို ၈ ယွမ်၊ ခင်ဗျား သဘောတူရင် အလေးချိန်ချိန်မယ်"
အားချိုင် တစ်ယောက် နာကျင်မှု အပြုံလိုက်ကို ခံစားလိုက်ရတော့သည်။ သူ့ မျက်နှာပေါ်ရှိကြွက်သားများပင် တုန်ယင်လာရသည်။ သည်ကောင်လေးက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဆက်ဆံရ ခက်လာပြီပဲ၊ အကြိမ်တိုင်း သူ့ အခြေမျဉ်းကို နင်း,နင်းသွား၏။
"တကယ် အဲ့လောက် အမြတ် မရှိပါဘူး ညီအစ်ကိုရာ၊ ဒီပင်လယ်စာတွေကို ကြည့်လိုက်၊ မြို့ထဲမှာ လိုက်ပတ်မေးကြည့်ရင် မင်း သိပါလိမ့်မယ်ကွာ၊ တကယ်ပဲ ငါ့အတွက် တစ်ကျင်းကို ဆင့်နည်းနည်းပဲ အမြတ်ရှိတာပါ၊ နဂါးခေါင်း ငါးကနေတောင် အမြတ်အများကြီး မရလိုက်ဘူး။ သုံး၊ လေး၊ ငါးဆင့်လောက်....."
ရီရောင့်သုန်းက သူ့ဗိုက်ကြီးကို အတုံ့အဆိုင်း မရှိ ပုတ်ပြလိုက်ပြီး ;
"ခင်ဗျား ဗိုက်ကိုလည်း ပြန်ကြည့်ပါဦး။ သေချာပေါက် ပိုက်ဆံ အများကြီး ရှာနိုင်လို့လေ၊ အမြတ်က ဆင့်နည်းနည်းပဲ ရတယ် ဆိုရင်တောင် အရေအတွက်ကိုလည်း ကြည့်လိုက်ဦး၊ ပြီးတော့ နဂါးခေါင်း ငါးနဲ့ ဒီငါးကို ခင်ဗျာက ယှဉ်တယ်ပေါ့လေ။ ခင်ဗျားက အရှက်မရှိ ဆင့် နည်းနည်းပါးပါးလောက်ကို လာပြီး ညှိနှိုင်းနေတာလား"
ဝိုင်းကြည့်နေသူများမှာ အော်ဟစ် ရယ်ကုန်ကြ၏။
"ဟုတ်သားပဲ၊ မင်း ဗိုက်ကိုပဲ ကြည့်ဦး။ သေချာပေါက် အမြတ်တွေနဲ့ ပြည့်နေလို့ပဲနေမှာ"
"ဟုတ်တယ်။ နည်းနည်း လျှော့စားပြီး အမြတ်လေးကို ခွဲပေးပါအုံးဟ၊ လူချမ်းသာတွေက ပစ္စည်းကောင်းကိုပဲ စိတ်ဝင်စားတာ၊ ပိုက်ဆံ မဟုတ်ဘူး၊ သူတို့ကို ဈေးမြင့်မြင့်နဲ့သာ ပြန်ရောင်းလိုက်"
အဖေ ရီပါ ဝင်ပြီး ဆွေးနွေးလိုက်၏။
"တစ်ခြား အကောင်တွေဆိုရင် ငါတို့အတွက် ကိစ္စ မရှိဘူး၊ ဒီငါးကိုတော့ ဈေးပိုပေးပါဦးဟ"
ဦးလေး လင်းကလည်း ဝင်ပြောလိုက်သည်။
"ငါတို့တွေက ဝါးလိုပဲ ပိန်ညောင်နေကြတာ၊ အားချိုင်၊ မင်း ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဈေးဆစ်ရက်တာလဲ။ မြန်မြန်လုပ် ငါးနီကွက်ဆိုတာက ဖမ်းမိဖို့ လွယ်တာမဟုတ်ဘူး၊ ငါဆို ငါးဖမ်းလာတာပဲ ဆယ်စုနှစ်ကျော်လောက်ရှိပြီ။ တစ်ခါမှ ငါးနီကွက်ကို မမိဖူးဘူး၊ ဒီတစ်ကောင်က သုံးကျင်း နီးပါး ရှိတာမလို့ သေချာပေါက် ဈေးကောင်း ရမှာ"
"ကျစ်ကျစ်ကျစ်~ ဒီလို အရောင်အသွေး စုံတဲ့အကောင်မျိုးက ငါတို့ ရေပိုင်နက်မှာ ရှာလို့ ရမှာမဟုတ်တဲ့ အကောင်ကြီးကွ"
ပစ္စည်းကောင်များကို လက်ခံသည့် ဘေးအိမ်မှ အားကွေ့ကလည်း စကားဝိုင်းကို ဝင်ပြီး ဆင်နွှဲလာ၏။
"အားချိုင်၊ မင်းယူမှာလား၊ မင်း မယူရင် ငါ ယူမယ်"
"သွားစမ်းပါ။ မင်းနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ။ ကောင်းပြီ၊ ၈ ယွမ် ပေးမယ်"
အားချိုင်က မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ခါးသက်သက်မျက်နှာထားနှင့် ;
"ငါ မင်းဆီက ဘာအမြတ်မှ မယူဘူးနော် ညီအစ်ကို၊ ငါ တစ်ခေါက်က ယူလာတဲ့ ငါးတောင် ဆင့်နည်းနည်းပဲ ရတာ..."
"အချိန်ဖြုန်းမနေပါနဲ့တော့ဗျာ၊ ကျွန်တော်တို့က ဝမ်းရေအတွက် ပင်လယ်ထဲ အသက်နဲ့ ရင်းပြီး ထွက်နေရတာ၊ ဒီမှာ ခင်ဗျားက ပစ္စည်းယူဖို့ အဆင်သင့် စောင့်ပြီး ဗိုက်ဖြည့်နေရုံပဲ၊ ကျွန်တော့်ဆီကနေ ဆင့်နည်းနည်းပဲ ရတယ်လို့ ခင်ဗျားမလို့ပြောထွက်တယ်၊ မရှက်ဘူးလား ခင်ဗျား။ မြန်မြန် ဝိတ်ချိန်ပေးတော့"
အားချိုင် တစ်ယောက် ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားလိုက်ရတော့သည်။ သူ နည်းနည်းပဲ ရှာနိုင်တယ်ဆိုလည်း ထားလိုက်ပါတော့လေ၊ ဒါတွေနဲ့ သူဌေးတွေနဲ့ဆက်ဆံရေး ကောင်းကောင်း ရအောင်ပဲ လုပ်ရုံပဲပေါ့..။ သူက ချိန်တွယ်စက်ဆီသာ တစ်ခါတည်း ယူသွားလိုက်တော့သည်။
"နှစ်ကျင်းနဲ့ ရှစ်တေးလ်"
သူက ဖြတ်ပိုင်းပေါ်တွင် မှတ်စု ချမှတ်လိုက်သည်။
"ငါးနီကွက်ကြီးက နှစ်ကျင်းနဲ့ ရှစ်တေးလ်ဆိုတော့ ၂၂.၄၈ ယွမ်၊ စကိတ်ငါးတွေက ..သူတို့ကိုပါ ချိန်ဖို့ ယူလာခဲ့"
လူတိုင်း၏ အာရုံက ချိန်တွယ်စက်ပေါ် သယ်လာသည့် စကိတ်ငါးပုံးများဆီ ရောက်သွား၏။ သူတို့က တက်တက်ကြွကြွဖြင့် ဆွေးနွေးနေကြသည်။
"ဒီစကိတ်ငါးတွေက ပုံမှန်ဆို ပင်လယ် အောက်ခြေမှာပဲ နေတာမလို့ ဖမ်းမိဖို့က မလွယ်ဘူး၊ ရီလောင်စမ်းကတော့ တကယ် ကံကောင်းချက်ကွာ..."
"ငါ ကြားတာ သူတို့က စကိတ်ငါးတွေချည်း သုံးကွန်တောင် မိလာတာတဲ့"
"ဒီလောက် ငါးအများကြီး မင်း ဘယ်လိုတောင် ဖမ်းနိုင်တာလဲကွာ။ ငါ ကြည့်နေတာ ပင်လယ်ထဲထွက်ရင် မင်းက ငါတို့ထက် အမြဲ ငါးပိုရတယ်နော်၊ နည်းလမ်းကောင်းလေး ဘာလေးများ ရှိရင် ငါတို့ကိုလည်း သင်ပေးပါဦးဟ"
အဖေ ရီ တစ်ယောက် ပြုံးပြီး ဝိုင်းဖွဲ့နေကြသည့် ရွာသူရွာသားများကို ကြည့်ကာ မြင်ကွင်းကို သဘောကျနေ၏။
"ဘာထွေးထွေးထူးထူး နည်းလမ်းမှ မရှိပါဘူးကွာ၊ ဒီနေ့ ပိုက်ဆွဲရတဲ့ တာဝန်ကို ငါ ရောင့်သုန်းကို ပေးခဲ့တာကွ၊ သူကပဲ ပိုက်ကို ဦးစီးရတာ၊ လူသစ်မို့လို့ ကံကောင်းနေတာနေမှာပေါ့ကွာ"
"အဲ့လိုလား"
"အမှန်ပဲလား"
အားလုံးမှာ သူတို့ စမ်းကြည့်သင့်၊ မကြည့်သင့်ကို စဉ်းစားနေကြ၏။ သို့ရာတွင် သေချာ တွေးတောပြီးနောက် သူတို့ မိသားစုများတွင် မိန်းမနှင့် ကလေးများမှ လွဲ၍ လူသစ် မရှိကြောင်း သဘောပေါက်တော့သည်။ မိန်းမနှင့် ကလေးတွေကိုလည်း သူတို့နှင့် ပင်လယ် အတူထွက်ရန် မေးလို့မဖြစ်ချေ။ ထို့ကြောင့် သူတို့ ဤအကြံကို လက်လျှော့လိုက်ရတော့သည်။
တစ်ခြားသူများ ချမ်းသာသွားသည်ကို ကြည့်ရင်း သူတို့မှာ အားကျ၊ ဝန်တိုရုံသာ တတ်နိုင်တော့သည်။
"စကိတ်ငါးက ၃၈၆ ကျင်း၊ တစ်ကျင်းကို ၁၈ ဆင့်၊ စုစုပေါင်းက.....ငါ တွက်ကြည့်ဦးမယ်။ စုစုပေါင်း ၆၉.၄၈ ယွမ် ဟုတ်တယ်မလား၊ ဟုတ်ပြီ၊ ၆၉.၅၀ ယွမ် ထားလိုက်မယ်"
ရီရောင့်သုန်း၏ လေကြောရှည်မည့် အရေးကို ကာကွယ်ရန် အလို့ငှား အားချိုင်က လိုလိုလားလားနှင့် ဈေးတိုးပေးလိုက်၏။
အမှန်တွင် ရီရောင့်သုန်းက သူ့ကို ၇၀ ယွမ်အထိ တိုးပေးစေချင်သော်လည်း ဘာမှ ဝင်မပြောတော့ချေ။ ၀.၅၀ ယွမ် ဆိုသည်မှာလည်း ယခုခေတ်တွင် ပမာဏ အများကြီးလို့ သတ်မှတ်လို့ရပြီး ပေါ့ပေါ့တန်တန် ဈေးမတွက်သင့်ချေ။
"အခု ဘလန်ငါး သုံးပုံးကို ယူလာခဲ့ အရင် ဝိတ်ချိန်...."
"အဲ့ဒါ တစ်ကျင်း ၃ ဆင့်မလား"
ရီရောင့်သုန်းက မသေချာစွာ မေးမြန်းလိုက်၏။
"ဟုတ်တယ်လေ"
"အဖေ၊ ကျွန်တော်တို့ ဘလန်ငါးတွေ မရောင်းရင်ကောင်းမလား"
အရမ်း ဈေးပေါလွန်းတယ်။ ကျင်း တစ်ရာကျော်ကိုမှ သုံးယွမ်လောက်ပဲရမှာ။ အိမ်မှာပဲ အခြောက်လှမ်းပြီး သိမ်းထားလိုက်တညက ပိုတောင် ကောင်းအုံးမယ်။
အမေ ရီက ပြုံးကာ ;
"ဒီနေ့ ကျွန်မတို့ ငါးတွေ အများကြီး ဖမ်းနိုင်ခဲ့တာပဲ၊ ဘလန်ငါးကလည်း ဈေးသိပ်မရဘူး။ ပြီးတော့ ကျွန်မတို့လည်း စားရတာ ကြိုက်ကြတယ်ဆိုတော့ သိမ်းထားလိုက်ရအောင် တစ်ဝက်ကို အခြောက်လှမ်းပြီး၊ နောက်တစ်ဝက်ကို အချဉ်သိပ်ထားမယ်"
"အိုခေ၊ ငါတို့ ဒါကို ပြန်ယူသွားကြမယ်"
အဖေ ရီက ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။ ယနေ့တွင် သူတို့ ပိုက်ဆံ အများကြီး ရှာနိုင်ခဲ့ပြီ ဖြစ်ရာ ဘလန်ငါးမှ သုံး၊ လေး ယွမ်လောက်နှင့် အများကြီး ကွာခြားသွားမည် မဟုတ်။ အိမ်စားရန်အတွက် ဤကျင်းရာကျော်ကို သိမ်းဆည်ထားသည်က ပိုကောင်းသေးသည်။
ပင်လယ် ကမ်းစပ်မှ လူများအနေဖြင့် စားပွဲပေါ်တွင် ငါးမပါသည့် ထမင်း တစ်နပ်ကို စိတ်တောင် မကူးရဲပေ။ အကယ်၍ ငါး တစ်ပန်းကန်သာ ရှိမနေလျှင် ထမင်းနှင့် တွဲစားစရာ ဘာဟင်းမှ မရှိဘူးလို့ ဆိုလိုခြင်းပေ။
ပုစွန်နှင့် ကဏန်းများကို ချိန်ပြီးသည်နှင့် စုစုပေါင်းမှာ ၉၆.၅၀ ယွမ် ရသည်။ ယခုတွင် အားလုံးက အမှန်တကယ်ကို အားကျနေကြလေပြီ။ အကယ်၍ သူတို့သာ ဘလန်ငါးများကိုပါ ရောင်းလိုက်လျှင် တစ်ရက်တည်းဖြင့် ယွမ် တစ်ရာကျော် အလွယ်လေး ရှာနိုင်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ တကယ့်ကို စိတ်ကူးယဉ်လောက်စရာပင်။
သူတို့ ချိန်ပြီးသွားပြီးနောက် လင်းကျင်ရဲ၏ အလှည့်ဖြစ်သည်။ သူက အပြုံးဖြင့် ခေါင်းကို ခါယမ်းရင်း ...
"မင်းတို့နဲ့ ယှဉ်ရင် ငါ ဖမ်းမိတာတွေက ပုံးထဲက ရေတစ်စက်လိုပဲ"
"အဲ့လောက်လည်း မဆိုးပါဘူးဟ၊ ကြည့်ရတာ မင်းဟာက သုံဆယ်ယွမ်၊ အဲ့လောက်တော့ တန်ပါတယ်"
"မင်းတို့ဟာကို မမြင်ခဲ့ရင်တော့ ငါက ပျော်မှာပေါ့၊ တိုင်ဖွန် ပြီးသွားတော့ အရင်ကထက် ပင်လယ်စာတွေ ပိုများလာတယ်"
ရီရောင့်သုန်းက သူ့ကို ပုခုံးပုတ်ပေးပြီး ...
"အား၊ ဦးလေး လင်း၊ ဦးလေးက ကျွန်တော်တို့လောက် မရရင်တောင်မှ ဒါက လုံလောက်တာထက်ကို ပိုနေပါသေးတယ်"
"အမှန်ပဲ၊ မင်းလည်း အများကြီး တိုးတက်လာတာပဲကွာ၊ လာပြီး ငါ့ကို ဒီကဏန်းပုံးလေး ကူသယ်ပေးလှည့်ပါဦး..."
"ရတယ်"
စကားစမြည်း ပြောရင်း အချင်းချင်း ကူညီကြရင်းဖြင့် တွန်းလှည်း တစ်စီးကိုပါ ငှားလိုက်သည်။ သူတို့က လက်ကျန် ဘလန်ငါးများနှင့် ငါးမျိုးစုံကို လှည်းပေါ်တင်လိုက်ကြသည်။ ယနေ့တွင်တော့ အမေရီက ပုဇွန်သေးသေးလေးများကို တမင်တကာ ဖယ်ထားပြီး ညနေခင်းတွင် အမူးကဏန်း ချက်ရန် စီစဉ်နေ၏။
အမေ ရီက အလုပ်သမားများအတွက် နေ့ခင်းအဆာပြေ ချက်ပြုတ်နေချိန်တွင် နီအိုကီ (gnocchi) နှစ်ပန်းကန်လုံးစာကို တမင် ဖယ်ပေးထားခဲ့ပြီး အချိန်ကလည်း သိပ်မကြာသေးသဖြင့် နွေးနေသေး၏။ သူတို့ ပြန်ရောက်လာပြီး ရေချိုးပြီးသည်နှင့် နီအိုကီ စားပြီး ဗိုက်ဖြည့်ကာ အနားယူလိုက်ကြသည်။
ရီရောင့်သုန်း တစ်ယောက် ညစာ မတိုင်ခင် နိုးလာ၏။
သူက ကုတင်အစွန်း တင်ထိုင်ပြီး အဝတ်ခေါက်နေသည့် လင်းရှို့ချင်းကို စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာ ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူက အနားတိုးသွားပြီး ခါးကိုဖက်ကာ ခေါင်းကို သူ(မ) ကျောပြင်တွင် ပွတ်သပ်ပြီး ;
"ဘယ်အချိန်ရှိသွားပြီလဲ။ အလုပ်ပြီးပြီလား"
လင်းရှို့ချင်းက မနေတတ်စွာဖြင့် ဘေးဖယ်ကာ ;
"ဟမ်၊ ခြောက်နာရီ တီးပြီ၊ ကျွန်မ တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးတွေချည်းပဲ၊ အရမ်းမကပ်နဲ့၊ ရှင် ထပြီး ညစာသွားစားတော့၊ ကျွန်မ ရေ အရင် သွားချိုးလိုက်အုံးမယ်"
"ငါ အခုမှ နိုးတာလေ။ ပြီးတော့ အဆာပြေ စားထားတာမှ သိပ်မကြာသေးဘူး၊ နောက်မှ စားရအောင် မင်း သွားပြီး ရေချိုးနှင့်၊ ငါ မင်းကို မကြည့်ပါဘူးကွာ"
"ဒါဆိုလည်း ရှင် အပြင်ထွက်ပြီး ကလေးတွေကို ကြည့်ထားပေး၊ သူတို့ကို ခုလေးတင်မှ ရေချိုးပေးထားတာ ထပ်ပြီး မညစ်ပတ်သွားစေနဲ့"
ကောင်းပြီ။ အဓိက အချက်ကတော့ သူ အိမ်ထဲမှာနေပြီး ကြည့်နေမှာကို ကာကွယ်ဖို့အတွက်ပဲ။
"ကောင်းပြီလေ"
ဟင့်၊ သူ အရင်ကလည်း မမြင်ဖူးတာမှ မဟုတ်ဘဲ။
