အပိုင်း (68)
သူ ပုံးတစ်ပုံး ဆွဲပြီး အိမ်သို့ ပြန်ရောက်လာချိန်တွင် အားလုံးက စားပွဲပေါ်တွင် စားဖို့ အသင့်ဖြစ်နေကြပြီဖြစ်သည်။ လင်းရှို့ချင်းက သူ့ကို နှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး ငါးရှဉ့်ဝါများ ပြည့်နေသည့်ပုံးကို မြင်လိုက်ရချိန်တွင် ပျော်ရွှင်သွား၏။
"အိုး၊ ရှင် ငါးရှဉ့် သွားဖမ်းတာပေါ့။ ကျွန်မ ရှင့်ကို ခုနက မေးတော့ မသိဘူးဆို၊ ဒီညအတွက် တစ်ခုခုယူလာတာ ကောင်းတယ်၊ အားလုံးတော့ ထမင်းစားမြိန်တော့မယ်၊ မနက်ဖြန်ကျ ကျွန်မတို့ အလုပ်ပြန်လုပ်ကြဦးမှာဆိုတော့"
အဖေ ရီက သူ့ကို အထင်သေးစွာကြည့်ကာ ;
"မင်းဟာလေ၊ အဲ့လို အရေးမပါတဲ့ဟာတွေနဲ့ပဲ အချိန်ဖြုန်းနေ၊ ငါ မင်းကို လယ်ထဲသွားပြီး စပါးရိတ်ဖို့ပြောတော့ အမြဲတမ်း အပျင်းတစ်ပြနေတယ်"
ပိုက်ဆံရှာသည့် ကိစ္စမှ လွဲ၍ သူ့အဖေက သူ့ကို သိပ်ပြီး အမြင် မကြည်လှချေ။ ရီရောင့်သုန်းက ရယ်ရင်းဖြင့် ;
"ဒါတော့ ဒါပေါ့ဗျာ၊ ဒါကလည်း ကျွန်တော်တို့အစာအိမ်ကို တိုးတက်စေတာပဲ မဟုတ်ဘူးလား။ ငါးရှဉ့်ကလည်း အာဟာရဓာတ် ကြွယ်ဝပါတယ်ဗျ"
လွန်ခဲ့သည့် ဆယ်စုနှစ်များက သူ့ခမျာ ငါးရှဉ့်တောင် မစားနိုင်ချေ။ စားချင်ရင် လယ်လုပ်မှပဲ ရမယ်။
အဖွားအိုက ရယ်ပြီး ;
"ငါးရှဉ့်က ကောင်းပါတယ်ကွယ်။ အလုပ်လုပ်ရတာနဲ့ ပင်လယ်ထဲထွက်ရတာနဲ့ပဲ အလုပ်များနေကြတာနဲ့ ငါတို့မှာ ငါးရှဉ့် မစားဖြစ်တာတောင် တော်တော်ကြာသွားပြီ၊ ငါ အစက မင်းတို့ရဲ့အစာကို ဖြည့်တင်းပေးဖို့ ဒီရက်ပိုင်း ကြက်သတ်ပေးဖို့ စဉ်းစားနေတာ၊ ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့ညတော့ ငါးရှဉ့်တွေကို စားလို့ရပြီ၊ ဆောင်းဦးလယ်ပွဲတော်အတွက် ကြက်ကို သိမ်းထားလိုက်တော့မယ်၊ ရောင့်သုန်း လက်ဆေးပြီး စားပွဲဆီလာခဲ့၊ ဖွား ဒီဟင်းချက်ထားလိုက်မယ်"
"ကောင်းတယ်"
ရီရောင့်သုန်း သူ့အဖေကို ကြည့်ပြီး ;
"အကာအကွယ် ဆိပ်ကမ်းကနေ ပြန်ရောက်လာတာလား။ ပင်လယ်က လှိုင်းတွေ ကြမ်းနေလား။ ကျွန်တော်တို့ ညဘက် ထွက်လို့ရပြီလား"
"သွားလို့ရပြီ၊ မင်းရဲ့အစ်ကိုလတ်က အရင်ရက်တွေက လိုက်ထားပေးတာဆိုတော့ ဒီည မင်းကို ခေါ်သွားကြည့်မယ်၊ အစဉ်တိုင်း သွားကြတာပေါ့"
"အို့"
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ကိုယ်သူ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားပြီးပြီ ဖြစ်ကာ၊ သူဘယ်လောက်ထိ ကံကောင်းနိုင်လဲဆိုတာ သူလည်း သိချင်သည်။
ညစာ စားပြီးနောက်တွင် သူက ဖြတ်ပိုင်းကို ယူပြီး ယနေ့ ရောင်းရငွေကို ထုတ်ရန် လင်းရှို့ချင်းနှင့်အတူ အားချိုင်အိမ်ဆီ သွားလိုက်သည်။ ထို့နောက် အိမ်အပြန်လမ်းတွင် အသေးလေးအိမ် ဝင်ပြီး သုံးကျင်းစီရှိသည့် မြက်စား ငါးကြင်း နှစ်ကောင်နှင့် ငါးကြင်းမြီးကွက် သုံးကောင်ကို ပုံးထဲ ထည့်ယူလာခဲ့၏။ မနက်ဖြန်အတွက် အလုပ်သမားများကိုလည်း ချက်ကျွေးလို့ ရသည်လေ။
သူတို့ ပင်လယ်ထဲ မထွက်ဖြစ်သည်မှာ ရက်အတော်ပင် ကြာခဲ့ပြီး၊ အိမ်တွင် လူအများကြီးဖြင့် သူတို့ အရင်က သိမ်းဆည်းထားသည့် ငါးခြောက်နှင့် ငါးပိကောင်များမှာ ကုန်လုနီးပါးပင် ဖြစ်နေပြီ။
လင်းရှို့ချင်း တစ်ယောက် ရီရောင့်သုန်း ရေချိုးပြီးနောက် အဝတ်အစား ဗလာဖြင့် လျှောက်သွားနေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။ သည်ရက်ပိုင်းအတွင်း ရီရောင့်သုန်းမှာ နေရောင်ကြောင့် ပိုပိုမဲလာသည်ကို သူ(မ) သတိထားမိသည်။ သူ(မ)က မနေနိုင်တော့ကာ ;
"ကျွန်မ မနက်ဖြန်ကျ အဝတ်စ နည်းနည်း သွားဝယ်ပြီး ရှင့်အတွက် အင်္ကျီ တစ်စုံလောက် ချုပ်ပေးပါဦးမယ်"
"ဟမ်၊ ငါက အဆင်ပြေပါတယ်ကွာ၊ ရုတ်တရက်ကြီး ဘာလို့ ငါ့ကို အင်္ကျီချုပ်ပေးဖို့ တွေးမိသွားရတာလဲ။ မင်းဘာသာမင်းပဲ ချုပ်ဝတ်၊ ငါက ကိစ္စ မရှိဘူး၊ အင်္ကျီအသစ်တွေနဲ့ ဘာလုပ်ဖို့လဲ"
"ရှင်က ခုနောက်ပိုင်း အလုပ်တွေ ဝိုင်းကူလုပ်ပေးနေတာလေ။ နှစ်ရက် တစ်ကြိမ်တော့ အဝတ်အစား လဲရမှာပေါ့၊ အဝတ်အစား နှစ်စုံတည်းနဲ့ ရှင့်အတွက် ဘယ်,လောက်ပါ့မလဲ၊ ကျွန်မ တစ်စုံ ထပ်ချုပ်ပေးမယ်"
"ဒါဆိုလည်း ပြီးတာပဲ။ မင်း ချုပ်ပေးချင်နေမှဖြင့်"
တကယ်ကိုပင် အဝတ်အစား နှစ်စုံတည်း ရှိနေခြင်းက မလောက်ငှပါချေ။ လွန်ခဲ့သည့် ရက်အနည်းငယ်က တိုင်ဖွန်ကြောင့် သူ့အဝတ်စားများက မခြောက်ပြီး တစ်နေ့စာအတွက် သန့်ရှင်းသည့်အဝတ်အစား မရှိသဖြင့် ဘောင်းဘီတိုနှင့်သာ တစ်အိမ်လုံး ပတ်သွားနေရသည်။
အရင်ကဆိုလျှင် သူက သွားချင်သည့် အချိန်သွား၊ လာချင်သည့် အချိန်လာကာ မနက်အစောကြီး ထထွက်သွားပြီး ညဉ့်နက်မှ ပြန်လာလေ့ရှိသဖြင့်၊ လင်းရှို့ချင်းလည်း သူ့တွင် အဝတ်အစား လဲဝတ်ဖို့ ရှိ၊ မရှိကို သိပ်ဂရုမစိုက်ခဲ့ချေ။ သို့သော် ယခုတွင် အရာအားလုံးက မတူတော့ချေ။ အိမ်တွင် အလုပ်လုပ်သည် ဖြစ်စေ၊ ပင်လယ်ထဲ ထွက်သည်ပဲ ဖြစ်စေ အဝတ်အစား မပါဘဲနှင့်တော့ သူ(မ) မလွှတ်နိုင်ချေ။
အမှန်တွင် ရီရောင့်သုန်းက သူ ဘာဝတ်ရသလဲကို ထိုမျှလောက်ကြီး ဂရုမစိုက်ပါချေ။ ဤကဲ့သို့သောကိစ္စများကို ဂရုစိုက်ပေးသည့်သူဟာ လင်းရှို့ချင်းသာ ဖြစ်သည်။ မည်သို့ဆိုစေ သူ့တွင် အနည်းဆုံးတော့ တစ်စုံလျှော်ထားစဉ် တစ်စုံ လဲဝတ်ရန်အတွက် အဝတ်အစား နှစ်စုံတောင် ရှိသည်ပင်။
"မင်းလည်း အဝတ်အစား နည်းနည်းပါးပါး ဝယ်ဝတ်ဦး၊ ခုရက်ပိုင်း ငါတို့ ပိုက်ဆံ ရှာနိုင်နေတာပဲကို"
"သွားသွားလာလာလည်း မရှိဘဲနဲ့ ဘာလို့ အင်္ကျီသစ်တွေ ဝယ်ဝတ်ရမှာလဲ တော်၊ ပိုက်ဆံဖြုန်းရာကျတာပေါ့၊ ကျွန်မမှာက လဲဝတ်ဖို့ သုံးစုံတောင် လုံလုံလောက်လောက် ရှိတယ်၊ အဖွားက ငါးရှဉ့် စတူး ချက်ပြီးသွားပြီ၊ ပူတုန်း ထွက်ပြီး စားလိုက်"
"အိုခေ"
စားပွဲပေါ်တွင် ပန်းကန်လုံးများနှင့် တူများ အဆင်သင့်ချပြီးနေပြီ ဖြစ်သည်။ အသေးတစ်ပိုင်း၊အကြီးတစ်ပိုင်းရှိသည့် သူမှ လွဲ၍ တစ်ယောက်ချင်းစီ၏ ပန်းကန်လုံးထဲတွင် ငါးရှဉ့် တစ်ပိုင်း ကိုယ်စီနှင့်။
အဖွားအိုက သူ့ဘေးနားတွင် ရှိနေပြီး သူ့ကို အမြန်စားရန် တိုက်တွန်းလေ၏။
သူက ခေါင်းညိတ်ကာ ခေါင်းမှစပြီး အသေးပိုင်းကို ယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဗိုက်ကိုခွာပြီး ကလီစာများဖယ်ကာ အဖွားအို၏ ပန်းကန်လုံးထဲ ငါးရှဉ့်သွေးကို ထည့်ပေးပြီး လင်းရှို့ချင်း၏ ပန်းကန်လုံးထဲ အသားကို ထည့်ပေးလေသည်။
"စားလေ။ ငါ့ ပန်းကန်ထဲ အကြီးကြီး တစ်ကောင် ရှိသေးတယ်"
"ရှင့်ဘာသာ ရှင်ပဲ စားစမ်းပါ၊ ကျွန်မတို့မှာ လုံလုံလောက်လောက် ရှိပြီးသား"
"ငါ့မှာ ရှိပါတယ်ဆို။ မင်းဟာထက်တောင် ပိုကြီးသေးတယ်၊ စားပြီးသွားရင် နောက်ရက်နည်းနည်းနေရင် ငါ သွားဖမ်းပေးဦးမယ်။ လယ်ထဲမှာ ငါးရှဉ့်တွေ တပုံကြီးပဲ"
အဖွားအိုက အပြုံးဖြင့် လက်ခံလိုက်ပြီး လင်းရှို့ချင်းကတော့ အရင်ဆုံး ကလေးများကို ကျွေးလိုက်၏။ ရှားပါးပစ္စည်းလည်း မဟုတ်ကာ အထူးတလည် ငြင်းဆန်နေဖို့ မလိုအပ်ချေ။ စားပွဲရှိအခြားသူများကတော့ စကားတစ်ခွန်း ဝင်မပြောဘဲ တိတ်တဆိတ်သာ ကြည့်ရင်း စားနေကြ၏။
ငါးရှဉ့်သွေးက ၎င်း၏ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး၏ အဆီအနှစ်ဖြစ်ပြီး အလွန် အာဟာရပြည့်ဝ၏။ သို့ရာတွင် ကလေးများက သွေးမစားချင်ကြသော်လည်း လူကြီးများက အတင်းစားခိုင်းလေ၏။ ဘယ်သူက သွေးမစားဘဲနဲ့ ငါးရှဉ့်ချည်းပဲ ရွေးစားလို့လဲ။
ကျေနပ်စွာ စားသောက်ကြပြီးနောက်တွင် ပင်လယ်သို့ ထွက်ရမည် ဖြစ်၍ စောစောအိပ်ရာဝင်သည့် အဖေ ရီမှ လွဲ၍ လူတိုင်းက လေညှင်းခံရန် တံခါးအပြင်ဘက်တွင် ထွက်ထိုင်ကြလေသည်။ ရီရောင့်သုန်းတစ်ယောက် အိမ်ထဲတွင် တစ်ရေးတစ်မောအိပ်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း အိပ်လို့ မပျော်သဖြင့် လေညှင်းခံရန် အပြင်သို့ ထွက်လာလိုက်သည်။
သို့ရာတွင် သူ အပြင်သို့ ခြေချလိုက်သည်နှင့် မိန်းမကြီး တစ်အုပ်၏ စကားပြောသံကို ကြားလိုက်ရသည်။
"ဒီနေ့လည်က ဖမ်းလို့ရတဲ့ ငါးကြီးလေ။ ဘယ်လောက်နဲ့ ရောင်းရခဲ့လဲ။ အဲ့ငါးကြီးက ကျင်း ၁၀၀ ကျော်တယ်မလား"
"ဆယ်ယွမ်ကျော်လောက်ရလား"
"အားချိုင် မိန်းမဆီက ကြားတာ ယွမ် ၄၀ နဲ့ ရောင်းလိုက်တယ်ဆို"
"ဝိုး၊ ဘုရားရေ၊ အဲ့လောက်တောင် တန်တယ်လား"
ယခုခေတ်အခါတွင် ကျေးလက်နေ မိန်းမကြီးများက ကြွယ်ဝမှုနှင့် ပတ်သက်ပြီး အမျှော်အမြင် သိပ်မရှိကြချေ။ သူတို့ အတူတူ ဆုံကြသည့်အချိန်တွင် အတင်းဖျင်း ပြောလျှင်ပြော၊ မဟုတ်လျှင် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် နှိုင်းယှဉ်ကြသည်ချည်းသာ။ မျက်နှာထက်တွင် အပြုံးဖြင့် အမေ ရီက ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြလာ၏။
"အဲ့လောက်လည်း မဟုတ်ပါဘူးဟယ်၊ ယွမ် ၃၀ ကျော်ရုံလေးပါပဲ၊ တခြားကုန်တွေနဲ့ပါ တူတူတွဲရောင်းတော့ အဲ့လောက် များသွားတာပါအေ"
"အားသုန်းက ဒီရက်ပိုင်း တော်တော် အဆင်ပြေနေတယ်နော်၊ မက်ကရယ်ငါးတွေရော၊ Grouper တွေရော ဖမ်းမိထားတာ၊ အခုဆို ဘာလဲ မြီး ဘာပါလိမ့်၊ အဲ့ငါးကိုလည်း တွေ့တယ်၊ သူက တကယ်ချမ်းသာတော့မှာ"
"မြီးဝါ ငါးပါအေ၊ ကျုပ်တို့ကမ်းခြေကို ဒီလိုငါးအကြီးကြီး လာသောင်တင်တာ ဒါ ပထမဆုံးပဲ၊ အားသုန်းကတော့ အရမ်း ကံကောင်း...."
ရီရောင့်သုန်းက ကုလားထိုင်ကို မှီရင်း ပျင်းရိစွာဖြင့် ;
"ကျွန်တော် ကံကောင်းတာ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ အားချင်းကသာ ကံကောင်းတဲ့သူ၊ သူ အရင်တွေ့တာဗျ အဲ့ငါးကြီးကို၊ ကျွန်တော်က ဝိုင်းကူသယ်ပေးရုံပဲ၊ ရောင်းရသမျှငွေ အားလုံးက သူ့ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲပဲ ရောက်တာ၊ ကျွန်တော်က ကာယလုပ်သားလေးပါဗျာ"
သူတို့ ဘေးမှ အိမ်နီးနားချင်း အဒေါ်ကြီးက ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်ပြီး ;
"နင်တို့က လင်နဲ့ မယားလေ၊ အဲ့တော့ နင့်မှာရှိတာလည်း သူ့ဟာ၊ သူ့မှာ ရှိတာကလည်း နင့်ဟာပဲပေါ့၊ မဟုတ်ဘူးလား"
"ဟုတ်ပါ့ အေ၊ နင်က အားချင်းအတွက် အလုပ်လုပ်ပေးရတယ်လို့ ဘာလို့ ပြောနေရတာတုန်း"
"ဖူး~~"
ရီရောင့်သုန်းက သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး မတ်တပ်ထရပ်ကာ သူ့ အိတ်ကပ်ထဲမှ 'မိတ်ဆွေ' တံဆိပ် စီးကရက်ဗူးကို ထုတ်ပြီး ကုလားထိုင်ပေါ် ပစ်ချလိုက်သည်။ သူက သူ့အိတ်ကပ် နှစ်ခုလုံးကို အတွင်း၊ အပြင် လှန်ပြလိုက်ပြီး လက်ထဲတွင် ငါးဆင့် ဒင်္ဂါးပြားနှင့် နှစ်ဆင့် ဒင်္ဂါးပြားကို ထုတ်ပြလိုက်သည်။
"အဒေါ်တို့မြင်ရဲ့လား။ ကျွန်တော့်ဆီမှာ ၇ ဆင့်က လွဲပြီး ဘာမှမရှိဘူး၊ ငါးရောင်းလို့ ရတဲ့ငွေက အကုန်လုံး သူ့ဟာတွေပဲ၊ အဲ့တော့ ကျွန်တော်က သူ့အတွက် အလုပ်,လုပ်ပေးနေတာ မဟုတ်လို့လား"
လင်းရှို့ချင်းကလည်း ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ပြုံးရင်း သူ့ကို စွေးကြည့်ကာ ;
"ရှင်ကများ ပြောရတယ်ရှိသေး..."
အမေ ရီမှာ မနေနိုင်အောင် ရယ်ပြီး ဆူငေါက်လာ၏။
"နင်က သောက်ဖို့ ဆေးလိပ်ရှိရုံနဲ့ အဆင်ပြေနေပြီကို ဘာလို့ ပိုက်ဆံက ယူထားချင်နေရသေးတာလဲ။ နင့်မှာ ပိုက်ဆံသာ ရှိရင် နင်က လိုက်လျှောက်ဖြုန်းနေမှာ၊ အိမ်ရဲ့ငွေးကြေးကို နင့်မိန်းမကပဲ စီမံပါစေ၊ နင်ကတော့ ပိုက်ဆံ နည်းနည်းလောက် ရှိရင် တော်ရောပေါ့၊ မိတ်ဆွေ စီးကရက် တစ်ဖာကလည်း လေး၊ ငါးဆင့်လောက်ပဲ ကျတာ၊ ရက် အနည်းငယ်လောက်ကတော့ နင် အဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ်"
"ဖူး ~ ငယ်ငယ်ကကျတော့ အမေက ထိန်းချုပ်တယ်၊ အိမ်ထောင်ပြုပြီးတော့ မိန်းမက အာဏာသိမ်းတယ်၊ အသက်တွေများကြီးလာတဲ့အခါကျရင် သားတွေ၊ ချွေးမတွေရဲ့ အကြံဉာဏ်ကို ယူရတော့မဲ့ပုံပဲ။ ဪ ဘဝ ဘဝ~~"
သူ ပြန်ထိုင်ချလိုက်ပြီး လှုပ်ကုလားထိုင်ကိုသာ ပြန်လှုပ်နေတော့သည်။။
သူ၏ အဆိုပြုချက်က သူ့ ဘေးနားရှိ ဦးလေး တစ်ချို့၏ ထောက်ခံမှုကို ရရှိလေသည်။
"အဟုတ်ပဲ၊ ငါတို့တွေ အမြဲပဲ ထိန်းချုပ်ခံနေရတာမလား။ တစ်ခါတလေ သွားသောက်ရင်တောင်မှ အဆက်မပြတ်ကို ပွစိပွစိလုပ်နေကြတာ"
"ဟုတ်တယ်။ ဆဲပါ ဆဲခံထိသေးတာ....ဆေးလိပ်အနံ့ပြင်းလို့ ပြောရုံတင်မကဘူး။ အကျယ်ကြီးဟောက်တာက အစ ပြောခံရတာ၊ တကယ် စိတ်တိုဖို့ကောင်း....."
"အဖိုးကြီး၊ ရှင် တစ်ချိန်လုံး ချောင်းတွေ ဆိုးနေတာကို ဆေးလိပ်က သောက်ချင်နေသေးတယ်...."
သိပ်မကြာလိုက်သေးခင် ဘေးနားရှိ အဒေါ်ကြီးများမှ ဆူဆဲသံများ ထွက်လာတော့သည်။
စကား ခေါင်းစဉ်ကို အောင်မြင်စွာ ပြောင်းလဲပြီးနောက်တွင် ရီရောင့်သုန်း တစ်ယောက် လှုပ်ကုလားထိုင်ကို အေးအေးဆေးဆေး ပြန်လှုပ်နေ၏။ မကြာသေးမီက သူ ငွေမည်မျှ ရရှိထားကြောင်း တွက်ချက်ပြီး သူ၏ ငွေကြေး အခြေအနေအား စပ်စပ်စုစု လုပ်သူများကို သူ မကြိုက်လှချေ။
သူ့ကိုယ်သူ ပျော်ပျော်ပါးပါး လှုပ်ကုလားထိုင်ပေါ် လှုပ်ခါနေရင်းဖြင့် ဘယ်ခွေးကောင်က ကုလားထိုင်နောက်ဖက်ကို တွန်းလှဲလိုက်လဲ မသိ၊ ရီရောင့်သုန်းတစ်ယောက် မြေပြင်ပေါ်ကျလေတော့သည်။
"အား၊ ချီးပဲဟ။ ဘယ်ကောင်လုပ်တာလဲ...."
"ဟားဟား ဟား~"
ဒေါသထွက်ထွက်ဖြင့် ရီရောင့်သုန်းတစ်ယောက် ကုန်းထလိုက်ပြီး သိပ်မဝေးလှသည့်နေရာက သူ့မိသားစုမှ ကလေးရော၊ အိမ်နီးနားချင်းများ၏ ကလေးရော ဖြစ်သည့် ထိုကလေးဆိုး တစ်သိုက်ကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
သည်ကလေးတွေ အကုန် ငါးမြွေထိုးတွေချည်းပဲ။
"တတိယ ဦးလေး၊ အဲ့ဒါ ရီချန်ဟူ လုပ်တာ၊ သူက သားတို့နဲ့ လောင်းထားတာ ရှုံး...."
"အကောင်စုတ်လေး၊ မပြေးနဲ့-"
"အား၊ ဖေဖေရေ~ သူတို့ပဲ သူတို့တွေပဲ။ ဖေဖေက စိတ်မဆိုးတတ်ဘူးပြောတာ သူတို့တွေပဲ၊ အားဟိုက်လည်း ပြောတယ်၊ ဖေဖေက အမြဲတမ်း သူတို့နဲ့ ဒီလိုမျိုး စနောက် ကစားပေးတာမလို့၊ ဖေဖေ သားကို ရိုက်မှာ မဟုတ်ဘူးတဲ့...."
"အား....သား မှားပါပြီ...မေမေ~ မေမေရေ~ ကယ်ပါဦး။ သားဘဝကြီးတော့ အန္တရာယ် ရှိနေပြီ။ ဖေဖေက သားကို သတ်တော့မယ်တဲ့"
