အပိုင်း (၁၃၂.၁)
မြို့ပေါ်ရှိ ယာဉ်ရပ်နားရာနေရာ မိန်းလမ်းမကြီးအပေါ်ထိရောက်ရန် နာရီဝက်ကြာသွားခဲ့ပြီး သူတို့၏ဟိုင်ချင်းရှားမြို့သို့ သွားရန်အတွက် ကားရဖို့ရာ နောက်ထပ်နာရီဝက်တိုင်တိုင် စိတ်ရှည်ရှည်ထပ်စောင့်ရသည်။
တောင်ပေါ်လမ်း၏ ၁၈ သွယ်အကွေ့များကို လမ်းလျှောက်ပြီးနောက် သူတို့ ရွာအဝင်ဝကို ရောက်သည့်အချိန်တွင် နေ့လယ်ပင်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။
ရွာရှိ ဟင်းချက်ရာမှထွက်သည့်မီးခိုးငွေ့များက မြင့်တက်နေပြီး ရွာအဝင်ဝတွင် ရပ်နေရုံဖြင့် တခြားသူများ၏အိမ်မှ လေနှင့်ပါလာသည့် အစားအသောက်အနံ့များကိုပင် ရှူရှိုက်နိုင်၏။
ရီရောင့်သုန်း သူ့မိန်းမအား လမ်းဘေးတွင် ပစ္စည်းများကို ကြည့်ထားရန် မှာလိုက်သည်။ သူက အရင်ဆုံး ပေါ့သည့်ဟင်းရွက်ထုတ်ကြီးကို သယ်ကာ ကလေးနှစ်ယောက်အား အရင်ခေါ်သွားလိုက်ပြီး ကျန်သည့်ပစ္စည်းများကိုတင်ရန်အတွက် နောက်တွင်မှပင် လှည်းကို တွန်းထုတ်လာတော့မည်။
ကလေးနှစ်ယောက်က ရီရောင့်သုန်း လမ်းပြသည်ကိုပင် စောင့်မနေတော့ဘဲ အရှေ့မှပြေးထွက်သွားကြ၏။ ရွာတွင် သူတို့မရောက်ဖူးသည့်နေရာဟူ၍ မရှိပေ။ သူတို့ မည်မျှပင်အသက်အရွယ်ငယ်နေပါစေ ရွာအား သူရင်းနှီးနေတာထက်ပင် ပို၍ရင်းနှီးနိုင်နေသေး၏။
“ဖြည်းဖြည်း!”
သူ ပြောလို့ဆုံးသည်နှင့်အတူ အငယ်ဆုံးသားလေးက ကုန်းဆင်းကိုဆင်းချိန်တွင် ချော်ကျလေ၏။ သားကြီးက သူ့ညီလေးအား ရှားရှားပါးပါးအော်မရယ်လေဘဲ ပြေးထူပေးပြီး နှစ်ယောက်သားက လက်ချင်းတွဲကာ ဆက်ပြေးသွားကြ၏။
သူ အိမ်ပြန်ရောက်သည့်အချိန်တွင် တစ်မိသားစုလုံးက နေ့လယ်စာစားနေကြပြီး အမေရီက သူ့ကို မြင်သည်နှင့် လှမ်းနှုတ်ဆက်လာ၏။
“အမေ ထမင်း ပိုချက်ထားသေးလား? မချက်ထားရင် ခေါက်ဆွဲလေးလုပ်ထားပေးပါအုံး၊ ကျွန်တော် ပြန်သွားရအုံးမယ်၊ ရွာအဝင်ဝမှာ ပစ္စည်းတွေယူဖို့ ကျန်နေသေးတယ်”
သူက ပြောပြီးနောက်တွင် တွန်းလှည်းကို ထုတ်ကာ အမြန်ပြန်ထွက်သွား၏။
အမေရီမှာ သူ သွားလိုက်ပြန်လိုက်လုပ်နေသည်ကိုကြည့်ပြီး အံ့အားသင့်သွားရသည်။ လှည်းထဲတွင်လည်း အိတ်များ၊ ခြင်းများအပြည့်ဖြင့်။
“ကျွန်တော့်ယောက္ခမက ကျွန်တော်တို့ကို အတင်းထိုးပေးလိုက်တာ ကျွန်တော်တို့မိသားစု အိမ်ဆောက်တော့ အိမ်ကဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ စားကုန်သွားလောက်ပြီမလို့တဲ့လေ၊ ဟင်းရွက်တွေက တော်တော်နဲ့ကြီးလာကြအုံးမှာမဟုတ်တော့ ပန်းဂေါ်ဖီတွေရော ဂေါ်ဖီထုပ်တွေရော ခုတ်ထည့်ပေးလိုက်တာ ပဲပုစွန်သီးရော ပိန်းဥနဲ့ ဖရုံသီးတွေတောင် ပါသေးတယ်၊ အများကြီးပဲကျန်သေးတယ် ကျွန်တော် စဉ်းစားလို့မထွက်တော့လို့”
“ငါ့ခမည်းခမက်တွေက အရမ်းကြင်နာတတ်တာပဲ”
အမေရီက ပြုံးရင်းဖြင့် ပစ္စည်းများကို ဝိုင်းကူရွှေ့ပေးလေ၏။
လင်းရှို့ချင်းက ပြုံကာ
“အိမ်မှာက ဘာမှထွေထွေထူးထူးတော့မရှိပေမဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေကတော့ တအားပေါတယ်၊ ကျွန်မမိဘတွေက ငြိမ်ငြိမ်မနေနိုင်ကြတော့ တစ်ချိန်လုံး အပင်တွေချည်းပဲ စိုက်နေကြတာလေ”
“တို့အိမ်ကဟင်းရွက်တွေက တကယ်ပဲ စားကုန်သွားတာ၊ ငါ့ခမည်းခမက်တွေ တကယ်ကို တွေးပေးတတ်တယ်၊ ဒီစည်က မုန်ညင်းဆီလား? မင်းတို့ နောက်မှပဲ အိမ်အသစ်ကို သယ်သွားကြပေါ့၊ အိမ်မှာ မျှစ်ချဉ်သိပ်ထားတာလည်း ရှိသေးတယ်....”
အမေရီက တစ်ခုမှ ချန်မထားခဲ့လေဘဲ အိမ်အသစ်ဆီသို့ ယူသွားလို့ရမည့် ပစ္စည်းအကုန် သယ်ပေးနေ၏။
“မင်းတို့ကို ပြောရမဲ့ကိစ္စတစ်ခုရှိသေးတယ် လွန်ခဲ့တဲ့ တိုင်ဖွန်းရက်တွေတုန်းက တို့ရွာက လူနှစ်ယောက် ပျောက်သွားခဲ့တာလေ ဟိုဘက်ရွာကလည်း လူနှစ်ယောက်ပျောက်သေးတယ်၊ ပြီးတော့ သိပ်မကြာခင်တုန်းက ယုံရှုံလည်း ပင်လယ်ထဲကျပြီး ပျောက်သွားတယ် အကုန်လုံးက ဒီပင်လယ်ပြင်ပိုင်နက်ထဲမှာပဲ ဖြစ်သွားခဲ့တာ၊ လူတွေအများကြီးဆုံးရှုံးထားရတော့ ရွာက သန်ဘက်ခါကနေစပြီး ဆုတောင်ပြီး တစ်ပတ်တိတိ ဥပုသ်စောင့်ကြမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်၊ ဒီအပတ်ထဲမှာ ငါတို့ရွာသားတွေကို ပင်လယ်ထဲငါးဖမ်းခွင့်မပြုထားဘူး၊ ပြီးတော့ မဇူနတ်ဘုရားမကို ဖိတ်ကြားပြီး ပင်လယ်ပြင်ကို စောင်မခိုင်းမှာ၊ ဆောင်းလယ်ပွဲတော်ကလည်း မနက်ဖြန်ဆိုပဲပြီးတော့မှာဆိုတော့”
သေချာပေါက်ကိုပဲ သူတို့တွေ ဥပုသ်စောင့်ပြီး ဆုတောင်းရအုံးမယ် ဒါပေမယ့် အရင်ဘဝနဲ့ယှဉ်ရင်တော့ အချိန်က တစ်ပတ်ပဲဖြစ်သွားတာပါလေ။
လင်မယားနှစ်ယောက်က နားလည်ကြောင်း ခေါင်းညိတ်ပြပြီး ကံကောင်းစွာဖြင့် သူတို့ယူလာခဲ့သည့်ပစ္စည်းများက ဟင်းရွက်အမယ်များ ဖြစ်နေပေလို့။
“မင်းတို့ကလည်း အိမ်ပြောင်းရမှာဆိုတော့ ငါတို့ အချိန်ကို ရွှေ့လိုက်တော့မလို့ ငါ မနေ့က ရက်စွဲကိုပြန်ကြည့်ပြီးပြီ ၂၆ ရက်နေ့က အသင့်တော်ဆုံးပဲ၊ အားချင်း ရပ်ကွက်ရုံးကိုသွားပြီး နင့်မိဘတွေကို အကြောင်းပြန်ကြားထားလိုက်၊ သူတို့ကို သွားလိုက်ပြန်လိုက် ပေးမလုပ်နဲ့”
“ဟုတ်”
အမေရီက ရီရောင့်သုန်းအား ကြည့်ကာ
“မင်းရဲ့မြေလှောင်ကွန်ကို ပင်လယ်ထဲချထားတယ်မလား ခဏနေကျ သွားပြန်သိမ်းလိုက်အုံး၊ ဒီနေ့ရောင်းလို့ရတုန်း ပစ္စည်းတွေ သွားပြန်သိမ်းလာခဲ့ ရွာအဝင်က မနက်ဖြန်နေ့လည်ဆို ပိတ်တော့မှာ ပင်လယ်စာတွေ ခိုးသွင်းလို့မရအောင်လို့”
“အို့ခေ ကျွန်တော် ခဏနေသွားယူလိုက်မယ်”
ရီရောင့်သုန်း ခေါက်ဆွဲတစ်ပန်းကန်စားပြီးနောက် ဆိပ်ခံဆီ အမြန်ပြန်ထွက်သွားလိုက်၏။ မနေတနေ့ကမှ ပင်လယ်စာများကို သိမ်းပြီးနောက်တွင် ယောက္ခမအိမ်ဆီ ထွက်သွားခဲ့သည်ဖြစ်ရာ နှစ်ရက်အကြာတွင် လှောင်အိမ်ထဲ၌ ငါးများပိုရလေမလားကို သူ မသိချေ။
နေ့လည်ခင်းဖြစ်ရာ ဆိပ်ခံက လှေအများအပြားမရှိ၊ အားလုံးက ပင်လယ်ထဲထွက်သွားကြခြင်းပင်။ သူ လှေကိုလှော်ကာ တခြားသူများ သူ့ငါးများ မခိုးသွားရလေအောင် ကွန်ချနေရာရှိ ဘော်ရာများဆီ အမြန်သွားလိုက်သည်။
ယခုလိုကိစ္စမျိုးက ရွာတွင် အထူးအဆန်း မဟုတ်တော့ချေ။
တချို့လူငယ်များက ဘာမှလုပ်စရာမရှိသည့်အချိန် သူတို့မိသား၏လှေ သို့မဟုတ် သူငယ်ချင်း၏လှေကို ငှားလှော်ပြီး တခြားသူများ၏ လှောင်အိမ်ကွန် သို့မဟုတ် ကိုရီးယားကွန်များမှ ငါးများကို ခိုးတတ်ကြသည်။
ရီရောင့်သုန်း သူ့ဘော်ရာကို ရှာတွေ့သည့်အချိန်တွင် ကွန်ကို ဆွဲတင်လိုက်ပြီး
“လခွမ်း! ပုစွန်ထုပ်ကြီးတွေ အများကြီးဟ!”
သူက အလျင်အမြန်ဖြင့် ကွန်ကို ပိတ်ချပြီး ကွန်ထဲမှ ပုစွန်များအားလုံးကို ပုံးထဲ သွန်ချလိုက်သည်။ အများဆုံးက ပုစွန်ထုပ်များဖြစ်ပြီး လက်ဖဝါးအရွယ်ထက်သေးသည့် ရေဆင်းငါး၊ ငါးပုတ်သင်ဝါအသေး နှင့် ဒါဇင်ထက်မနည်းသည့်ကျောက်တုံးကဏန်းများလည်း ပါ၏။ ခန့်မှန်းခြေအရ ပုစွန်ထုပ်က ငါးကျင်း၊ ခြောက်ကျင်းခန့်ရှိပေသည်။
သူတို့မကွေးနေသည့်အချိန်တွင် အားလုံးက သူ့လက်ဖဝါးတစ်ခြမ်းစာလောက်ရှိသည်။ ရီရောင့်သုန်း ပျော်ရွှင်စွာ ပြုံးလိုက်၏။ မြေလှောင်အိမ်နှင့် ကွန်ချဖမ်းခြင်းဖြစ်ရာ ဤမျှက အတော်လေးကောင်းလှသည်ဟု ဆိုရမည်။ မနက်ဖြန်ဆောင်းလယ်ပွဲတော်အတွက် ဟင်းတစ်ခွက်စာ ရလေသည်။
သူ သူတို့ကို ခွဲဖို့အချိန်မရှိသေးဘဲ ကွန်များကို ဆက်ဆွဲလိုက်သည်။
ဒုတိယကွန်ကလည်း ဓားပုစွန်ထုပ်များထက် ဈေးပိုကြီးပြီး အကောင်ကြီးသည့် ပုစွန်ထုပ်ကြီးများပင်။
တစ်တန်းတွင် မြေလှောင်ကွန် ဆယ်ခုရှိပြီး သူ တစ်တန်းလုံးကို ဆွဲလိုက်ချိန်တွင် အများစုက ပုစွန်ထုပ်ကြီးများပင်။ ခန့်မှန်းခြေ ကျင်း ၂၀ နီးပါးရှ်ိပြီး တခြားငါးများလည်း ပါသေးကာ ကွန်တစ်ကွန်လုံးက အပြည့်ပင်!
အမှန်တကယ်ကို ဒီရက်ပိုင်းတွေမှာ ငါးတွေတအားများနေတာပဲ!
မြေလှောင်ကွန်များကို သေသေသပ်သပ်ခေါက်ပြီးနောက်တွင် လှေကို ယုံကြည်ချက်အပြည့်ဖြင့် ဒုတိယတန်းဆီ လှော်သွားလိုက်ပြီး ရလဒ်အနေနဲ့ကတော့ ....
“ဘယ်ကမျိုးမစစ်လဲ! ငါ့ကွန်ကဟာတွေ ကိုခိုးသွားတာ!”
တစ်ကွန်လုံးတွင် ရေဘဝဲတစ်ကောင်နှင့် ငါးသေးလေးတချို့သာရှိ၏။ ပထမကွန်က အလွန်များပြီး တစ်တန်းလုံးရှိ ကွန်များအားလုံးက မဆိုးဘူးဟု ပြောရမည့်အနေအထားတွင်၊ ဒုတိယတန်းတွင်မူ ဖရဲစေ့သုံးစေနှင့် စွန်ပလွံသီးနှစ်လုံး ပြောရလျှင် ဘာမှရှိမနေဘူးဆိုသည့် သဘောပေ။
ခွေး XXXXX….
ရီရောင့်သုန်းတစ်ယောက် ဆဲဆိုနေရင်းဖြင့် ဆက်ဆွဲနေလိုက်သည်။
သူ တစ်ကွန်ဆွဲတိုင်း သင်းအား တစ်ကြိမ်ဆဲရေးဆိုပြီး တစ်တန်းလုံးရှိကွန်များအားလုံး ဆွဲပြီးသွားချိန်တွင်တော့ ငါးအထွေထွေ သုံး၊ လေးကျင်းခန့်သာ ရလာခဲ့သည်။ ပုံးနှစ်ပုံးအကြားရှိ ကွာခြားချက်ကြီးကြီးမားမားကြီးကို ကြည့်ရင်း ရီရောင့်သုန်းတစ်ယောက် ဒေါသငယ်ထိပ် တက်ဆောင့်နေပြီပင်။
အခိုးသာမခံရရင် သေချာပေါက် ငါးတွေက ဆိုးမှာမဟုတ်လောက်ဘူး!
သို့သော် သူ ထပ်ပြီး စိတ်မဆိုးနေတော့ချေ။ အခိုးလည်းခံရပြီးပြီဖြစ်ကာ သူခိုးကိုလည်း မမိသဖြင့် နောက်ကွန်များကိုသာ ဆက်ဆွဲလိုက်တော့သည်။
သုံးတန်းမြောက်ကွန်ကို ဆွဲချိန်မှာတော့ ရီရောင့်သုန်း ဒေါသထွက်လွန်းလာသည်မှာ အသည်းများ နာကျင်မတတ်ပင်။ သူ ထပ်အခိုးခံရပြန်ပြီ!
မြေလှောင်ကွန်ကို စုစုပေါင်း လေးတန်းသာ ချထားပြီး သုံးတန်းကို ဆွဲပြီးသွားပြီဖြစ်သည်။ ပထမတန်းတွင် ကျင်း ၂၀ နီးပါးရှိသည့် ပုစွန်ထုပ်များကို ဖမ်းမိခဲ့သော်လည်း အခြားနှစ်တန်းတွင်တော့ ဘာဆိုဘာမှရှိမနေချေ။
“ငါနဲ့ မမိစေနဲ့ပေါ့ကွာ မဟုတ်လို့ကတော့ မင်းတစ်မိသားစုလုံး မင်း ဘယ်သူမှန်းမသိတော့တဲ့အထိကို အသေရိုက်သတ်ပြီသာမှတ်”
သူ မည်သူ့ကိုမှ မဖမ်းမိသဖြင့်လည်း ပါးစပ်ဖြင့်သာ အလုပ်လုပ်ရတော့သည်။ သူ အမှန်တကယ်ကို စိတ်ဆိုးနေခြင်းဖြစ်ပြီး နောက်ဆုံးတန်းတွင်တောင် ငါးရပါအုံးမလားဆိုတာ မသေချာတော့ချေ။
ဆဲဆိုရင်းဖြင့် လေးတန်းမြောက်ချထားသည့် မြေလှောင်ကွန်များရှိရာဆီ လှေလှော်သွားလိုက်ပြီး ဘော်ရာကို ဆွဲတင်လိုက်သည်။ ငါးရသည်ဖြစ်စေ၊ မရသည်ဖြစ်စေ ကွန်တွေကိုတော့ ပြန်သိမ်းရအုံးမည်ပင်။
သူ့အား အံ့အားသင့်သွားစေခဲ့သည်မှာ ပထမကွန်ထဲတွင် ခရင်မ်ကဏန်းနီနှစ်ကောင် ရှိနေလေခြင်း!
ခရင်မ်ကဏန်းနီ!
ဆောင်းလယ်ပွဲတော်အတွင်း ခရင်မ်ကဏန်းနီများက အဖွံ့ထွားဆုံးနှင့် အနှစ်အပြည့်ဆုံးအချိန်ဖြစ်သည်။
ကံကောင်းထောက်မပေလို့ အနှီကွန် အခိုးမခံရလိုက်လေခြင်းပင်။
သူ့မျက်နှာက ချက်ချင်းဆိုသလို ကြည်လင်လာပြီး ခရင်မ်ကဏန်းနီနှစ်ကောင်ကို ဦးစွာ ဖမ်းလိုက်သည်။ သေချာကြည့်ပြီးနောက်တွင် နှစ်ကောင်စလုံးက ၁ ကျင်းခွဲထက်မနည်း အလေးချိန်ရှိသည်။
အထဲထဲတွင် ရေကူးကဏန်းများ၊ ကျောက်တုံးကဏန်းများနှင့် ငါးပုတ်သင်ဝါအသေးများလည်း ပါသေး၏။
သူ နောက်ဆုံးအတန်းအား သိမ်းပြီးနောက်တွင် ခရင်မ်ကဏန်းနီသုံးကောင်၊ ကဏန်းပြာနှစ်ကောင်၊ ပုစွန်နီသုံးကျင်း၊ တစ်ကျင်းထက်မနည်းသည့် Pippi ပုစွန်များ၊ သောင်ပြောင်းငါးအထွေထွေနှင့် ငါးပုတ်သင်ဝါအသေးများကို ရလာခဲ့သည်။
ကွန်များအားလုံး သိမ်းပြီးနောက်တွင် ပုံးထဲရှိငါးများကို ကြည့်ကာ သင်းအား ထပ်ပြီးဆဲချင်လာပြန်၏။ လေးတန်းရှိသည့်အနက်မှ နှစ်တန်းအခိုးခံလိုက်ရာ တစ်ဝက်နီးပါး လျော့သွား၏!
“အားသုန်း? မင်းယောက္ခမအိမ်က ပြန်ရောက်လာပြီလား?”
“မျက်နှာက ဘာလို့ ဒီလောက်မှုန်ကုပ်နေရတာလဲ? ငါးဖမ်းတာ အဆင်မပြေလို့လား?”
လှေလှော်လာကြသည့် အားကျန်းနှင့် အသေးလေးတို့ပင်။ တစ်နေကုန် ကွန်ပစ်ပြီးနောက်တွင်တော့ နှစ်ယောက်စလုံး ပင်ပန်းသွားကြကာ အလုပ်သိမ်းပြီးပြန်ကြရန် စီစဉ်လိုက်သည်။
“ဘယ်မျိုးမစစ်လေးက ငါ့မြေလှောင်ကွန်နှစ်တန်းကို ခိုးသွားလဲမသိဘူး!”
အားကျန်း : “ဟမ်? ငိုးဟ! ဘယ်အသက်တိုမဲ့တစ္ဆေကောင်က ဒီလောက်တောင် အရှက်မဲ့ရတာလဲ?”
“ကံကောင်းလို့ပေါ့ အကုန်လုံး ခိုးခံမထိဘဲနဲ့ နောက်နှစ်တန်းက အဆင်ပြေသွားလို့”
“ဘာကြီးကြီးမားမားရလာလဲ?”
“ခရင်မ်ကဏန်းသုံးကောင် ကဏန်းပြာနှစ်ကောင် ပုစွန်ထုပ်ကျင်းနှစ်ဆယ် ပုစွန်တစ်ကျင်းကျော်၊ ပုစွန်နီနှစ်ကျင်းသုံးကျင်းကျော်၊ ငါးပုတ်သင်ဝါအသေးသုံးလေးကျင်းနဲ့ တခြားတိုလီမုတ်စလေးတွေ”
အသေးလေးက လှေနှစ်စီးအား အနားကပ်သည်အထိ လှော်လိုက်ပြီး ခေါင်းဆန့်ကြည့်ကာ
“မဆိုးပါဘူးကွာ၊ မင်းသာ နေ့တိုင်း လာသိမ်းရင် ငါတို့နေ့ရောညပါ တစ်နေကုန် လုပ်တာထက်တောင် ရလောက်အုံးမှာ”
အားကျန်းကလည်း “ငါတို့လည်း မြေလှောင်ကွန်ထားရင် ကောင်းမလား? ဒီလက်ကွန်ကြီးက မနက်ရောညပါ ပစ်နေရတာ လူနှစ်ယောက် အလှည့်ကျပစ်တာတောင် လက်တွေက ကိုက်ခဲနေရော”
“အဆင်ပြေပါတယ်၊ ဒီအတောအတွင်း မင်းတို့ ဖမ်းလို့အဆင်ပြေကြတယ်မလား? အရင်းအနှီးစိုက်ထုတ်ပြီး လုပ်ကြပေါ့၊ ဘယ်လိုလဲ ဒီနေ့ ငါးဖမ်းတာ အခြေအနေ?”
“မဆိုးပါဘူး၊ ရှေ့ရက်တွေကလည်း တော်တော်လေးအဆင်ပြေတယ်၊ ဒီနေ့ ကဏန်းနီနှစ်ကောင်နဲ့ ကဏန်းပြာနှစ်ကောင်ရလာခဲ့တယ်၊ တခြားဟာတွေနဲ့ဆိုရင်တော့ ဆယ်ယွမ်လောက်တော့ ရမှာပေါ့”
“အိုခေ သွားကြစို့လေ၊ ငါးတွေရောင်း အလုပ်တွေသိမ်းပြီးရင် အိမ်ပြန်ကြတာပေါ့၊ သန်ဘက်ခါဆိုရင် ဥပုသ်စောင့်ရပြီနော်”
