Hocam ne oluyor dedim. Adam yüzüme bile veremedi, sanki aklı çıkmıştı yerinden. En azından kuran kitapları yanımda belki yanaşamaz diye düşündüm, fakat şunu söyleyeyim;
İfrit cinler gayrı Müslimdir, İslam inancı olmadığı için kuran onları sadece rahatsız eder. yani kuran ve ayetler ile ilgili şeylerin olduğu yere girebilirler, ama huzursuz olurlar. Her neyse hoca odadan çıkıp, kapıyı üzerime kilitledi.
Ben zaten kaskatı kesildim. Koskoca adam ne idrarını tutabiliyordu ne ağlamamayı başarabiliyordu. Hayatımın en kötü anıydı.
Bir ara sesler yükseldi. Kapının öbür tarafında bağırış vardı, ama bu Davud'un çıkardığı seslere benzeyen bir bağırıştı.
Bir anda kapı açıldı, o an nutkum tutuldu, iki hocada içeri girip hemen kapıyı kitlediler. Orası filmin koptuğu andı zaten. Cinlerin kavgası başlamıştı. Davut ve ifrit cin kabilesinden gelen cin içeride kavga ediyordu.
Hocaların ikisi de odada, ya sabır ya hak çekmeye başladılar.
Evinde kaldığımız hoca belinden halatı çıkarıp okudukça düğüm atıyordu. 7 düğüm atıp kapının koluna sardı. Öteki hoca zaten nefes verdikçe okuyordu.
Yer yerinden oynamaya başladı, resmen zelzele oluyordu evin içinde, cinler evi taş yağmuruna tutmaya başladılar.
İçeride ifrit cin ile Davud kavga ediyordu. Hayatımda böyle bir an yaşamadım. Allah kimseye yaşatmasın, o çıkan seslerin. O hiddetin haddi hesabı yok.
İfrit cinin çıkardığı seslerdeki hiddet, nefret ve vesvese resmen insanı kaskatı kesiyordu. İçeride olan biteni göremesekte, o sarsıntı, o duvarı döven taşlar ve Davut ile ifritin kavgasındaki çığlık ve feryat bize kalp krizinden de kötüsünü yaşattı.
Hoca yanımda Allah'a, canımı al diye yalvarıyordu. Beni onların ellerine bırakma al canımı ya hak diye ağlamaya başladı.
Bu olay tam 3 dakika sürdü, sonra bir anda seslerin tamamı durdu, taş atmayı kestiler. Ortalıkta olağan üstü bir sessizlik oldu. Tam o sessizlikte la ilahe illallah diye uzaktan gelen ezan sesini duyduk. Hayatımda hiçbir ezan bana bu huzuru yaşatamamıştı.
Hocalar hemen içeri koştu. Ben yalnız kalmaktan korktuğum için peşlerinden gittim. İçerisi hayvan ölüleri kafası kopuk sıçanlar ve fındık fareleriyle dolmuştu.
Davud ortalıkta yoktu. Kapı parçalanmıştı, ne cam kalmış ne de kapı. Ev yaşanmaz hale gelmiş.
Hemen dışarı çıktık, Davud uzaktan geliyordu. O an ilk defa Davud'un yüzünün bir kısmını gördüm ve hiddete düştüm.
İfritler ezanı duyunca kaçmışlar. Ezan sabah vaktinin habercisi, ifritler asla gündüzleri dışarı çıkmazlar, onların gayb kapıları sabah ezanından sonra kapanır, akşam ezanıyla açılır.
Davud'un karısını öldüreceklermiş, peşlerinden koşmuş ama yetişememiş. Akşam ezanına kadarda beklemekten başka çaresi yokmuş.
Artık sadece beni değil, hocaları da öldürüp yakacaklarını ve Davud'un bütün ailesini katledeceklerini söylemiş ifrit Davud'a.
Davud'un her yeri parçalanmıştı. Akşamda gelecekler dedi. Yollara tuzak kurmuşlar etrafı terk edemeyiz dedi Davud. Zaten etraftaki tüm köylerdeki telefon hatları, elektrik tellerini parçalamışlar.
Burada kısılı kalmıştık.
Gece gelip bizi avlamalarını beklemekten başka çaremiz olmadığını bilmek, o korkuyla düşünmemizi engelliyordu.
Önce hep birlikte dışarı çıktık. Kapının önünde al karısının başsız bedeni vardı. Davud toprağa tam gömememiş, gelen taşlar paramparça etmiş bedenini.
Biraz ötede ölü oğullarının cesedi vardı, bir tanesinin bacaklarını kemirmişler.
Al karısı ve soyundan gelenlerin cesetleri çürümez. Bin yıl toprak altında kalsa aynı şekilde çıkartırsınız.
Biraz Davut'tan bahsedeyim size.
Davud'un yüzü kıllıydı. Keçi derisi gibi derisi vardı, sık ama kısa tüy gibi. Ağzı yine kuzu ağzı gibi, dişleri kurt gibi ama çok inceydi.
Kulakları yoktu, burnu içeri doğru oyulmuş gibiydi. Boynuna doğru indikçe kıllar gidip yerine nasırla kaplanmış gibi duran çatlamış bir deri geliyordu.
Gözleri simsiyahtı. Gözlerine baktığınızda zifiri karanlığa bakmış gibi hissedersiniz.
Yüzünü tarif edebilecek ya da benzetebileceğim bir canlı yok. O yüzden şuna benziyor diyemem, ama bir kere bakabildim daha bakamadım.
