Olayları şaşkınlıkla, hatta kelimenin tam anlamıyla ağzım açık vaziyette izliyordum.
Beyefendi, lütfen sakin olur musunuz, dedi çilek kız.
Sakinim ben!
Öyleyse sesinizi alçaltır mısınız lütfen, saat sabahın 4 buçuğu.
Yahu hayat memat meselesi bu! Dedi kuzen ayni yüksek ses tonuyla. Ciddi bir sorun var, telefonunu kaç kez aradım açmadı!
Beyefendi, lütfen. Dedi danışmadaki kız. Lütfen sakin olmaya çalışın.
Rıfat'la acilen görüşmem lazım, kaçıncı katta? Sadece oda numarasını söyleyin, ben kendim bulurum onu.
Durun, öyle damdan düşer gibi görüşemezsiniz herkesle. Ayrıca saatin kaç olduğunu yeniden hatırlatmama gerek yok herhalde? Hastamız, muhtemelen uyuyordur şuanda.
Kuzen sabırsızca etrafına bakınıyor, delirmişçesine parmaklarının uçlarını, beklemekten sıkılan insanlar misali masaya vuruyordu.
Elleri, ayakları bir an olsun rahat durmuyordu.
Mesele nedir? Diye sordu çilli kız. Belki ben yardımcı olabilirim size.
Kuzen, bir an genç kızın yakasına baktı ve konuşmasına devam etti: Bakin Mehtap hanım.
Lan ben haftalardır kızın adını bilmediğim için çilekli reçelli sıfatlar takıyorum, bizim kuzen bir bakışta çözdü olayı.
Gerçekten acil bir durum hanım efendi, bu kadar acil olmasa bu saatte buraya gelmezdim. Hemen, şimdi kuzenimi buradan alıp götürmem lazım, dedi kuzen.
Beni de büyük bir merak sarmıştı. Bu kadar önemli olan neydi? Şeytan diyor çıkar sargıyı, bezi, konuş kuzenle.
Odasına çıkmalıyım, gerekirse uyandırmalıyım. Bazı şeyler uykudan daha önemlidir!
Mehtap: Ne olursa olsun, kendisini şuanda görmenizin hiçbir yolu yok. Sizin yerinizde olsaydım, her ne kadar gece vakti de olsa, birkaç kez daha telefonla aramayı denerdim. Bakarsınız belki acar.
Kuzen cebinden cep telefonunu çıkardı, aceleyle numaramı seçmeye başladı.
Aha dedim, şimdi ayvayı yedik.
