Uzun tırnaklı elleri göğsümün üzerinde durdu. Tırnaklarını sertçe göğsüme batırdı ve derimi yırtmaya başladı.
Acı içinde çığlık attım ve elini itmeye çalıştım. Çok güçlüydü. 'RAZA HYiNHYiN!' diye bağırdı.
Diğerleri de 'Raza hyinhyin' diye tekrar etmeye başladı.
Hepsi bir olup üzerime çullandılar ve güçlü parmaklarıyla burnumu yakalayıp kopardılar. Fosforlu beyaz yüzleri, suratımdan fışkıran kanlarla kıpkırmızı oldu.
Günlerdir karanlık bir hücrenin içindeyim. Bana sundukları böcekler ve solucanlarla beslenip hayatta kalıyorum, tabi buna hayat denirse.
Her gün yanıma gelip o tuhaf sözcükleri tekrarlıyorlar. Bu cebimden ayırmadığım not defteri ve tükenmez kalem insanlıkla olan tek bağım oldu.
Başıma daha ne gelecek? Bilmiyorum. Ama bunları yazmak bana bir zamanlar insan olduğumu hatırlatıyor.
'Raza hyinhyin!' Her gün kafamda bu sözcükler yankılanıyor. İşin korkuncu bu sabah uyandığımda bu sözcükleri fısıldıyordum.
İçimde bir şeyler değişiyor. Kendimi öldürmeyi göze alamıyorum.
Yazmak. Tek yapabildiğim bu.
Belki de bunları kimse okumayacak. Kahretsin! Tükenmez kalem bitiyor. Ayak sesleri yaklaşıyor.
Fosforlu yüzlerini mağaranın girişinde görebiliyorum.
Yavaş, çok yavaş bir kahkaha atıyorlar sanki. Ellerinde beyaz bir çamur var. Yaklaşıyorlar. Allahım sen beni...
(Not defterindeki yazı bu noktada sona ermektedir.)
