Geceleyin yattığım yerden büyük bir sızlamayla doğruldum. Hava kapkaranlıktı, vakit gece yarısı olmalıydı. Kolumun üzerine yattığım için sol kolumu neredeyse hiç hissetmiyordum.
Aşağıdan gürültüler geliyordu. Pencereden baktım hemen, dehşet bir kalabalık vardı bahçede. Bağrışlar çağırışlar, ortalık ana baba günüydü.
Saçı başı dağılmış, üstü başı çamura bulanmış zavallı bir kadın, kan ter içinde, kızım!! kızım!! diye feryat ederek, kaybettiği çocuğunu arıyordu.
Korkmuştum, şu an aşağıya inip o çılgın, dehşet kalabalığın içerisine karışmak pek de iyi bir fikir gibi görünmüyordu.
Birden kulağıma ayak sesleri geldi. Sessiz ve minik ayakların sesleriydi bunlar. Kapısı açık olan odamın önünden bembeyaz bir elbise giymiş, 5-6 yaşlarında bir kız çocuğu, tek başına ve gayet kendi halinde yürümekte idi.
Kapımda belirmesiyle kaybolması sadece bir saniye kadar süren bu küçük çocuğun, görebildiğim kadarıyla son derece sakin bir yürüyüşü vardı.
Kapımın önünden geçip gitmesiyle kaybolan görüntüsü; yerini, gittikçe uzaklaşan ayak seslerine bırakmıştı.
Hemen takip etmek için yerimden kalktım.
Sedefle çekindiğim fotoğrafın üzerine yatmıştım, hafifçe bükülmüş fotoğrafı düzleştirip komedinin üzerine koymak için elime aldım ve o anda küçük bir sok yaşadım; fotoğrafta sadece sedef vardı.
Alelacele yerimden fırladım, ışığı yakmayı denedim fakat yanmıyordu. Hastane yeniden karanlığa bürünmüştü.
Koridora çıkar çıkmaz, merdivenlerden aşağı inmek üzere olan küçük kızı son anda görmeyi başardım.
