Don't Forget [Z.M]

۱۰۳)نه درک نه فهم

خواست برگرده ولی با گرفتن بازوش از اینکار منعش کردم،با عصبانیت بهم نگاه کرد و با فریادی که اصلا انتظار نداشتم توی وجودش جا بشه گفت:
-ولم کن زین...ازت متنفرم
اوه این جمله رو قبلا هم شنیدم اما هیچوقت مثل الان روم تاثیر نداشت.
+میشه بزاری باهات حرف بزنم؟
با تمسخر خندید و گفت:
-چیه میخوایی جوری نشون بدی که من دیوونه شدم؟
چه بلایی سرش اومده؟اون نباید الان با ناراحتی گریه کنه و بگه نمیخوام ببینمت زین؟خب...بئاتریس همچین آدمیه...یا حداقل بود!
-اینجا چه خبره؟
با شنیدن صدای کای به جلوم نگاه کردم،پشت سرش کاترین قرار داشت و با نگرانی بهمون زل زده بود...میدونستم چه زود و یا چه دیر همچین اتفاقی میوفته،ولی چرا خودمو آماده نکردم؟
+نه بئاتریس نمیگم دیوونه شدی چون من و جید با هم بودیم...
حتی جرئت نداشتم به صورت بقیه نگاه کنم و یا عکس العملشونو ببینم پس سریع ادامه دادم:
+ولی قسم میخورم از وقتی که با تو هم هیچوقت بهش به چشم یه معشوقه نگاه نکردم
اون با تردید بهم نگاه کرد و لباشو روی هم فشرد و گفت:
-یعنی...بهم دروغ نگفتین؟
آب دهنمو قورت دادم چون برای جواب دادن به سوالش شک داشتم و همین شک نابودم کرد.
چهره بئاتریس دوباره درهم رفت و با صدای خشنی که تاحالا ازش نشنیده بودم گفت:
-اوه تو یه عوضی دروغگویی!
خواست ضربه ای از کف دستش بهم هدیه بده ولی کای اونو عقب کشید و با عصبانیت گفت:
-چه مرگته؟چه دروغی؟نکنه میخوایی بگی خیانت کرده؟چون هرکاری از زین بر میاد جز این...در ضمن اون نمیدونست که تو زنده ای
با شنیدن صدای هق هق خفه ای به پشت برگشتم و با دیدن جید که آروم و درحالی که دستش جلوی دهنشه گریه میکنه قلبم درد گرفت،بخاطر من چه عذابی میکشه!
-خفه شو کای!چرا طرف اونو میگیری؟همین الان با چشمای خودم دیدم...تو بغل هم بودن و به شکل مسخره ای ابراز محبت میکردن
کای نگاه هشدار مانندی بهم انداخت...انگار باید برای اینکارم جواب بدم،خب میدم:
+شاید به یه دلداری نیاز داشت،قصدم آروم کردنش بود...همین
کاترین چند قدم جلو اومد و با خونسردی که انتظار نداشتم گفت:
-خجالت بکشین،چیزی تا عروسیتون نمونده اونوقت دارین سر یه همچین موضوعی بحث میکنین؟
بئاتریس با اخم بهم نگاه کرد و گفت:
-حواستو جمع کن زین!
توی صداش فقط تهدید نمایان بود و این منو یه کم نگران میکرد،بدون توجه به بقیه رفت طبقه بالا و برای چندلحظه خونه توی سکوت مسخره ای فرو رفت که سرمو درد می آورد.
جید کنارم قرار گرفت و در همون حال که اشکای جدیدش رد اشکای خشک شدش رو میپوشوندن گفت:
-متاسفم...فردا اول وقت میرم
چرا نمیفهمه مقصر نیست؟ولی شاید رفتن خوب باشه...بئاتریس زیادی عصبیه
کاترین اخم کرد و گفت:
-یعنی چی میری؟
نگاهشو به من دوخت و بعد با تعجب گفت:
-اصلا چه دلیلی داری که بری؟
گلومو صاف کردم تا برای گفتن حقیقت آماده باشم و اونا بهم توجه کنن:
+بچه ها فعلا به بئاتریس نگین ولی...یه یک ماهی هست که جید حاملست
باز هم اون سکوت...ولی عمیق تر و طولانی تر
کای ابروهاشو بالا داد و با خنده عصبی گفت:
-لعنتی،گند زدی زین
جید سرشو پایین انداخت و حدس میزنم خجالت کشیده باشه،کاترین با همون حالت همیشگیش ولی کمی نگران تر گفت:
-اه خفه شو کای،اتفاقه دیگه،نباید سرزنششون کنی،زین از کجا میدونست بئاتریس قراره دوباره سروکلش پیدا بشه درضمن...بی درک میکنه،نگران نباش زین
+اون حتی حرفامونو باور نمیکنه!
کای‌ اخماش درهم رفت و گفت:
-آخه نمیفهمم چطور جلوگیری نکردین؟
داره به میگه؟انگار احمقم خب اتفاقه دیگه...میوفته!
به کاترین نگاه کردمو در رابطه با خونسردیش گفتم:
+انتظار داشتم خیلی عصبی بشی سر موضوع دوستی من و جید
شونه هاشو بالا انداخت و گفت:
-من و‌ کای حدس زده بودیم یه چیزی بینتونه...زیاد جای تعجب نداشت
اوه اینم از رازمون...
دستمو رو شونه جید گذاشتمو گفتم:
+فعلا همینجا بمون ولی زیاد تو چشم بی نباش...همه چیو درست میکنم
***
دستمو روی‌چوب سفید رنگ در کشیدم و پیشونیمو بهش چسبوندم،دیشب که با قفل کردن در اتاق بهم غیر مستقیم گفت گمشو!
با این حال برای تلاش آخر دهنمو باز کردم و گفتم:
+بئاتریس...لطفا در رو باز کن،اگه...
با صدای قدم هاش پشت در ساکت شدم و اون با همون صدای خشن غیرمنتظرش گفت:
-هر چرت و پرتی که میخوایی رو بگو!
باورم نمیشه...انتظار داشتم الان در حال گریه باشه و تو دلش بهم فحش بده ولی...این بی که من میبینم حاضره حتی منو بکشه!
+نمیشه باید بهت نگاه کنم
میتونستم بفهمم زیر لب داره ناسزا میگه ولی وقتی بالاخره قفل در رو باز کرد لبخند کمرنگی زدم.
وارد اتاق شدم و در رو پشت سرم بستم،بئاتریس با ست لباس زیر تیره ای که که حتی نمیدونم چه رنگیه جلوم وایساده بود،یه ابروشو بالا برد و گفت:
-فکر کردم میخوایی حرف بزنی!
گلومو صاف کردم و برای حرفی که حتی نمیدونستم چیه خودمو آماده‌ کردم:
+بئاتریس چه لزومی داره همه ما بهت دروغ بگیم؟
چشماشو چرخوند و از سر تمسخر نیشخند زد ولی من بی توجه به رفتار مزخرفش ادامه دادم:
+چه لزومی داره که همه زندگیمو...تورو...بخاطر اون جیدی که دوروزه میشناسمش بیخیال بشم؟
وقتی چهرش یکم نرم تر شد نزدیکش رفتم و‌ دستمو روی صورتش کشیدم،ولی اون با خونسردی کامل بهم‌ نگاه میکرد،نفس عمیقی کشید و گفت:
-داشتم لباسامو عوض میکردم تا برم یه هوایی بخورم
اوه ملکه تغییر دادن موضوع!
این به این معناست که نبخشیدمت...ولی بهش فکر میکنم
الان گفت بیرون؟اون نمیتونه بیرون بره!
برگشت و‌ شروع به پوشیدن لباس کرد،دستامو توی هم قلاب کردم تا شاید از استرسم کم بشه:
+خب منم باهات میام
با اخم بهم نگاه کرد و گفت:
-همین اطرافم...میخوام تنها باشم
در عرض پنج دقیقه آماده شد و بدون گفتن حرفی رفت!
خطرناک نیست!؟بیخیال زین اون که بچه نیست...ولی چرا بهش نگفتم نمیتونه بره...اوه من الان از همه عکس العمل هاش میترسم،پس چطور باید بگم دارم بابا میشم؟