အလှလေး ရှောင်မန် (Myanmar translation) Book 2

chapter 139 (Z)

အခန္း (၁၃၉) : အဲဒါ ပထမဆုံး အနမ္းလား

ဂူမန္မန္၏ ဆက္တိုက္ေျဖာင့္ျဖမႈႏွင့္ အာဒီလီ ဒဏ္ရာမ်ားကို ကုသေပးၿပီးရင္ ဂူမန္မန္ ကိုယ္တိုင္ ထပ္၍ ေဆးေၾကာေပးပါမည္ ဟူေသာ အာမခံခ်က္ အၿပီးတြင္ လီရာက ဒဏ္ရာကို စိတ္မပါတပါျဖင့္ စတင္ခ်ဳပ္ေတာ့သည္။

ေျပာဖို႔ရာပင္ မလိုေပ။ လီရာက အမွန္ပင္ ကၽြမ္းက်င္ေျပာင္ေျမာက္လွ၏။ အူ၏ ႀကံ့ခိုင္မႈက အရမ္း မေကာင္းေသာ္လည္း လီရာက အာဒီလီ ဒဏ္ရာကို  အေတြ႕အၾကဳံမရွိဘဲျဖင့္ ေကာင္းမြန္စြာ ခ်ဳပ္နိုင္ခဲ့သည္။ အာဒီလီက  မာေက်ာေသာ သူ ျဖစ္၏။ သူက ေမ့ေဆး၊ ထုံေဆး မပါဘဲျဖင့္ တစ္ခ်က္ေလးပင္ တြန႔္မသြားေပ။ အံ့ကိုသာ ႀကိတ္ထားၿပီး စႏၵီကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ စႏၵီကို ျမင္ေနသေရြ႕ အရာအားလုံးကို ခံနိုင္ရည္ရွိသည့္အလား  ျဖစ္ေနသည္။

ျဖစ္စဥ္ တစ္ခုလုံးကား သုံးမိနစ္သာ ၾကာျမင့္၏။ ဂူမန္မန္ စိုးရိမ္ေနသည့္ ႏွလုံးသားေလးလည္း လီရာ၏ ေနာက္ဆုံး ခ်ဳပ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္မွ စိတ္ေအးနိုင္သြားသည္။

အမွန္တိုင္း ေျပာရလၽွင္ ဂူမန္မန္က ၾကည့္႐ုံ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူမကိုယ္တိုင္ နာက်င္မႈကို ခံစားေနရသည္။

သို႔ေသာ္လည္း သူကား သူမသူငယ္ခ်င္း၏ အမ်ိဳးသား ျဖစ္ကာ သံသယ ဝင္ေစသည့္ အျပဳအမူမ်ားအားလုံးကို ေရွာင္ရွားရလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂူမန္မန္က စႏၵီကို ေျပာလိုက္သည္ "ျမန္ျမန္ အာဒီလီကို စစ္ၾကည့္လိုက္ဦး.... လီရာနဲ႔ ငါက လက္သြားေဆးလိုက္ဦးမယ္ ... မၾကာခင္ ျပန္လာမယ္ေနာ္...."

"အင္းအင္း..." စႏၵီက ဒဏ္ရာရေနသည့္ သူကို မည္သို႔ ျပဳစုရမွန္း မသိေသာ္လည္း ဂူမန္မန္ စကားကို နားေထာင္ၿပီး အာဒီလီ ေဘးတြင္ ထိုင္လိုက္သည္။ သူမက အာဒီလီကို ေငးၾကည့္ေနရင္း ျပဳံးျပလိုက္ကာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ ေခၽြးမ်ားကို ညင္ညင္သာသာ သုတ္ေပးလိုက္သည္။

လီရာက ႏွင္းျဖဴေျမေခြးအျဖစ္ ေျပာင္းသြားၿပီး ဂူမန္မန္ကို ေက်ာေပၚတင္ကာ စမ္းေခ်ာင္းထိပ္ပိုင္းဆီ ထြက္လာေလသည္။ သူက စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာလဲ ေရရွိရာဆီသာ တိုက္ရိုက္ သြားေနသည္။