အလှလေး ရှောင်မန် (Myanmar translation) Book 2

အခန်း (164) ( U & Z )

အခန္း (၁၆၄) :  အမွတ္တရ လမ္းၾကား

ဂူမန္မန္ သူမ ဘယ္အခ်ိန္ အိပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သူမ ကိုယ္တိုင္ေတာင္မသိေပ။

သူမ လည္ေခ်ာင္းေတြ အရမ္းေျခာက္ကပ္လာေသာေၾကာင့္ သူမ မ်က္လုံးေတြကို ဖြင့္ရန္အားယူလိုက္သည္။ သူမ မ်က္လုံးေတြ ေဖာင္းအစ္ေနၿပီး အနည္းငယ္သာဖြင့္ႏိုင္သည္။

အဲလ္ဗစ္က ေရခြက္ကို ဂူမန္မန႔္ ပါးစပ္နားေတ့ေပးလိုက္သည့္အခါ ဂူမန္မန္သည္ ေရကို အငမ္းမရ ေသာက္ေလသည္။ အဲလ္ဗစ္က သူမ ေရသီးမည္စိုးေသာေၾကာင့္ သူမ ေနာက္ေက်ာကို ျဖည္းျဖည္းေလး ပုတ္ေပးေနသည္။

ဂူမန္မန္ ေရေသာက္ၿပီးေနာက္ ေရခြက္ကို အဲလ္ဗစ္ထံ ျပန္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမက ဘာမွမေျပာပဲ အျပင္ထြက္ဖို႔သာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။

အဲလ္ဗစ္က ဂူမန္မန႔္ လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဆြဲလိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္ “မင္း သူ႔ကို သြားရွာဉီးမလို႔လား”

အဲလ္ဗစ္ေျပာသည့္ “သူ” ဆိုတာ လီရာ့ကို ဆိုလိုမွန္း ဂူမန္မန္သိသည္။ အဲ့ဒီနာမည္ကို စဥ္းစား႐ုံနဲ႔ပင္ ဂူမန္မန႔္ ႏွလုံးသား နာက်င္ေနရသည္။ သူမ လီရာ့ကို ထပ္ေတြ႕ၿပီး အၾကင္နာမဲ့ေသာ စကားလုံးမ်ားကို နားေထာင္ရန္ အားလည္းမရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမေခါင္းယမ္းလိုက္သည္။

အဲလ္ဗစ္က စိတ္သက္သာရာရၿပီး ကိုင္ထားတဲ့လက္ကို အားေလွ်ာ့လိုက္သည္။

သူ ဂူမန္မန္ အသည္းကြဲေနသည့္ ပုံစံကို ထပ္မျမင္ခ်င္ေတာ့ေပ။

အဲလ္ဗစ္က ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုးၿပီး ဂူမန္မန္ကို ဖက္ရင္းေျပာလိုက္သည္ “မင္း ေျခေထာက္ကဒဏ္ရာေၾကာင့္ အခ်ိန္တစ္ခုအထိ ေကာင္းေကာင္းလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ မင္းဘယ္သြားခ်င္လဲ။ ကိုယ္မင္းကို ေခၚသြားေပးမယ္ေလ။”

ဂူမန္မန္ သူမ ေျခေထာက္ကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ အေရခြံလန္ေန ၿပီး ေသြးစမ်ားပင္ျမင္ရေလာက္သည္ အထိဆိုးဝါးေနသည္။

ဒါေပမဲ့ ဘာလို႔မနာတာပါလိမ့္ .... အင္းေလ ရင္ထဲကဒဏ္ရာေလာက္ နာႏိုင္ပါ့မလား။