အလှလေး ရှောင်မန် (Myanmar translation) Book 2

အခန်း (213)

အခန်း (၂၁၃) : ဂူမန်မန် ဖျားနေသည်

ထိုစကားကြောင့် အဲလ်ဗစ် ရင်များပင်တုန်နေပြီး စဉ်းစားနိုင်စွမ်းပါ ပျောက်သွားသည်။

သူ သူ့လည်ပင်းကို ဖက်ထားတဲ့ကောင်မလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ငိုထားသော မျက်လုံးလေးတွေက ကောင်းကင်ကြီးလို တောက်ပနေသည်။ သူမက သူ့ကို မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ကြည့်ပြီး သူ့နာမည်ကို ခေါ်လိုက်သည်။

ဒီစကားလုံးတွေကို သူ့ဘဝမှာ ဘယ်တော့မှ မကြားရလောက်ဖူးဟု ထင်ထားခဲ့သည်။

အဲလ်ဗစ် အရမ်းပျော်နေပြီး ထိုစကားလုံးတွေထက် လှပသော အရာ ကမ္ဘာတွင် မရှိတော့ပေ။ သူ ဂူမန်မန်ကို အကြာကြီး ဖက်ထားရင်းမှ ပြောလိုက်သည်

“ကျေးဇူးပါပဲ”

ဂူမန်မန် အဲလ်ဗစ်ရင်ခွင်ထဲတွင် ခေါင်းကို ဟိုလှုပ်ဒီလှုပ် လုပ်နေရင်း ပြုံးကာ ရေရွတ်လိုက်သည် “ ဘာလို့ ကျမကို ကျေးဇူးတင်နေရတာလဲ…အရူးရဲ့”

“မင်း နဇိုင်းရယ်မှာ နေတဲ့အတွက်၊ ကိုယ့်ကို စောင့်ရှောက်ခွင့် ပေးတဲ့အတွက်၊ ပြီးတော့ ကိုယ့်ကို သဘောကျတဲ့အတွက်…” အဲလ်ဗစ် ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကြီး ကျသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

“ရှောင်မန် မင်း ဗိုက်ဆာနေပြီလား။ ကိုယ် မင်းအတွက် စားစရာ သွားယူပေးရမလား။” အဲလ်ဗစ် ဂူမန်မန့်နောက်ကျောကို ပုတ်ရင်းမေးလိုက်သည်။

“ အမ်…ကျမ မစားချင်ဘူး” သူမ မျက်လုံးတွေ လေးလာပြီး အိပ်ချင်လာသည်။

ဂူမန်မန် ထူးဆန်းနေတာကို အဲလ်ဗစ် သတိထားမိသည်။ သူလက်နဲ့ သူမ မျက်နှာလေးကို ကိုင်ရင်း သူမ မျက်နှာ နီနေတာကို သတိထားမိသည်။

ဒါက ရှက်နေလို့ မဟုတ်ဘူး။ အဲ့ဒါဆို…ဖျားနေတာလား။

အဲလ်ဗစ် တုန်လှုပ်သွားကာ ဂူမန်မန် မျက်နှာလေးကို ညင်သာစွာ ပုတ်ရင်း ပြောလိုက်သည် “ ရှောင်မန်ရေ၊ ရှောင်မန် မအိပ်နဲ့ဉီး ဟုတ်ပြီလား”

အဲလ်ဗစ် သူမ အိပ်မည်ကို တား၍ ဂူမန်မန် မကျေနပ်၍ ဆူငေါက်ချင်သော်လည်း အားမရှိပေ။ သူမ ခန္ဓာကိုယ်ကို ကွေးလိုက်ပြီး အဲလ်ဗစ် လက်မောင်းထဲထည့်ကာ ခွေးပေါက်လေးလို အိပ်နေသည်။