အလှလေး ရှောင်မန် (Myanmar translation) Book 2

အခန်း (186) ( u & z )

စာစဥ် ၁၀ ပြီးပါပီနော်

အခန်း (၁၈၆) : ကျမက ချင်ရှီဟွမ် မဟုတ်ဘူးလေ

အော့လေ ဂူမန်မန်ကို အကြာကြီး ကြည့်နေရင်းမှ စကားစပြောလိုက်သည် “ မင်းမှာ အစားအစာတွေကို မပုပ်သိုးအောင် ကာကွယ်မယ့်နည်းလမ်း တကယ်ရှိတာလား”

ဂူမန်မန် အများကြီးမစဉ်းစားတော့ပဲ ခေါင်းညိတ်ရင်းပြောလိုက်သည်

“ဟုတ်တယ်”

အော့လေက ထပ်မေးလိုက်သည် “ မင်း အဲ့ဒါကို အကုန်လုံးကို သင်ပေးချင်ရဲ့လား”

ဂူမန်မန် ခေါင်းကို ထပ်ညိတ်ပြီးပြောလိုက်သည် “ သင်ပေးချင်ပါတယ်။ ဘာလို့လဲ။”

အော့လေ ခဏတာ ငြိမ်သက်သွားသည်။ ထို့နောက် သူပြောလိုက်သည် “ အဲ့နည်းလမ်းကို သေချာသာ အသုံးပြုနိုင်ရင် ဘယ်လောက် အကျိုးရှိတယ်ဆိုတာကိုရော မင်းသိလား။”

ဂူမန်မန် စဉ်းစားလိုက်ပြီး ပြန်ပြောသည် “ အားလုံး သူတို့ရဲ့ အစားအစာတွေကို ကြိုတင်သိုလှောင် နိုင်ပြီး ဆောင်းတွင်းမှာ အဆာခံစရာ မလိုတော့ဘူးလေ။ စန္ဒီက အစာသိုလှောင်ပတ်သက်ပြီး ညည်းနေတယ်လို့ ကျမကြားတယ်။ ဒီနည်းကိုသာ သိသွားရင် အဆင်ပြေပြီလေ။ ဟုတ်တယ် ဒီနည်းက တကယ့်ကို မိုက်တယ် လက်ခုပ်ဩဘာ ပေးလိုက်ကြရအောင်။”

ဂူမန်မန်က ပြောရင်း လက်ခုပ်တီးလိုက်သည်။ အမျိုးသားလေးယောက်က လက်ခုပ်ဩဘာဆိုတာ ဘာမှန်းမသိသည့်အတွက် ဂူမန်မန်လုပ်သလို လက်ခုပ်လိုက်တီးကြသည်။

ထို့နောက် အော့လေက စကားပြောသည် “ဆောင်းရာသီကို သေဆုံးခြင်းရာသီလို့လည်း ခေါ်တယ်။ နှစ်တိုင်း ဆောင်းတွင်းရောက်ရင် သားရဲတွေ အများကြီးသေကြတယ်။ မင်းသာ အစာတွေကို မပုပ်သိုးစေပဲ သိုလှောင်နိုင်မဲ့နည်းလမ်းကို ပြောပြမယ်ဆိုရင် မင်းက တကယ့်ကို နတ်သမီးတစ်ပါးပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ စန္ဒီ ညည်းတာကို နားမခံနိုင်လို့ နည်းလမ်းကို အလွယ်တကူ သင်ပေးတာ မလား။”

ဂူမန်မန် အော့လေကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ ရယ်ချင်လာပြီး ပုခုံးကိုတွန့်ပြကာ အာလူးကို စားလိုက်သည်။ သူမ မျက်လုံးမှိတ်ဝါးကာ သေချာ အရသာခံရင်း ဖြေလိုက်သည် “ကျမက ဘုရင်ကြီး ချင်ရှီဟွမ် ( ချင်အင်ပါယာ၏ ပထမဘုရင်) လဲ  မဟုတ်ဘူးလေ။ ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးကို ပေါင်းစည်းဖို့လည်း စိတ်မဝင်စားဘူး။ လူတွေ ပိုပြီးပျော်ရွှင်တဲ့ ဘဝကို ပိုင်ဆိုင်စေချင်ရုံပါ။ ကျမကြောင့် အဲ့လိုဖြစ်ရင်  ကျေနပ်ပါပြီ ... ”