အလှလေး ရှောင်မန် (Myanmar translation) Book 2

အခန်း (236)

အခန်း (၂၃၆) : သီချင်းဆိုတာ ရန်သူတွေကို ရောက်လာစေနိုင်လား

ဂူမန်မန် ရွံစရာကောင်းသော အငွေ့အသက်ကြောင့် ပျို့လာသော်လည်း အန်တော့မအန်ပေ။ သူမ ထိုအပေါက်လေးဘေးမှာသာထိုင်ပြီး စိတ်ငြိမ်အောင် လုပ်နေရသည်။

“ အစတုန်းက မင်းအပေါက်က ဒီမှာဆိုတာ မသိခဲ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ အေးခဲပြီး သေတော့မဲ့အချိန်မှာ မှော်ဆန်ပြီး ထူးခြားတဲ့ သံစဉ်လေးကိုကြားလိုက်ရတာ။ ငါတို့ နားထောင်ပြီးတော့ ဒီဟာက မိန်းကလေးအသံဖြစ်မယ်လို့ ယူဆမိတယ်….” ထိုလူက လောဘကြီးသော မျက်နှာထားဖြင့် ပြောသည်။

သူ့ရဲ့ ကြက်သွေးရောင်လျှာနဲ့ နှုတ်ခမ်းကိုသပ်လိုက်ကာ အရိုးကိုသာ တဂျွတ်ဂျွတ် ဝါးစားနေသည်။

ဂူမန်မန် တုန်လှုပ်သွားသည်။

သူမ သီချင်းဆိုတာဟာ ရန်သူတွေကို ဆွဲဆောင်တယ်ဆိုတာ ဖြစ်နိုင်လား။

ဂူမန်မန် ကိုယ့်ပါးကိုယ်သာ ချချင်တော့သည်။

သူမမှာ သီချင်းဆိုတာ အပြင် လုပ်စရာရှားနေလား။ အကယ်၍ အဲလ်ဗစ်က နားထောင်ချင်လို့ပါဆိုရင်တောင် သူကြားရုံလောက်သာဆိုလည်း ရရဲ့သားနဲ့ ဘာလို့ အကျယ်ကြီး ဆိုမိသွားပါလိမ့်။ သူမ အသံကောင်းတယ်ဆိုတာကို ကြွားချင်လို့လား။ အခု ဘာဖြစ်သွားလဲကြည့်လေ ပြဿနာကို ဆွဲခေါ်မိပြီ။

တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ အဲလ်ဗစ်က တခြားသားရဲတစ်ကောင်ကို လည်ပင်းကနေ ကိုက်ပြီးဖြစ်သည်။ ထို့နောက် ဂူဝသို့ အညှာအတာ ကင်းမဲ့စွာ ကန်ထုတ်လိုက်သည်။

ထိုလူက ခေါင်းညိတ်ကာပြောသည် “ ကြည့်ရတာ ဇွဲမလျှော့တဲ့ ပြိုင်ဘက်တစ်ယောက်တော့ တွေ့ပြီထင်တယ်”

အဲလ်ဗစ် သူ့ရဲ့ချွန်ထက်သောသွားနှင့် ညာလက်ကိုသာ သားရဲအသွင်အဖြစ်ထားပြီး လူပုံ ပြန်ပြောင်းလိုက်သည်။ သူ ဘယ်တုန်းကမှ ဒီလိုမျိုး မတိုက်ခိုက်ဖူးပေ။

အဲလ်ဗစ် ညစ်ပတ်သော သွေးတွေကို ထွေးထုတ်ကာ ပြောလိုက်သည်

“ မင်းတို့ အကုန်လုံး အစာရှာနေတာဆိုရင် အသားနည်းနည်းကိုမျှပေးနိုင်ပါတယ်။ ဒီနှစ်ကောင် အသားနဲ့ဆိုရင် နောက် မျိုးဆက်တွေအထိ အဆင်ပြေမှာပါ။”