အလှလေး ရှောင်မန် (Myanmar translation) Book 2

chapter 150 (Z)

အခန္း (၁၅၀) :  ဒီေန႔ကစၿပီးေတာ့ ငါက နင့္အပိုင္ပဲ

" ငါ့မန္မန္ေလးက ေသြးနံ႔ေတြ မႀကိဳက္ဘူး။ ျမန္ျမန္ ထြက္သြားစမ္း ... မဟုတ္ရင္ ငါလုပ္ေပးရမလား ..." လီရာ စကားမဆုံးခင္ နီနာ ပါတနာတခ်ိဳ႕က ေျပးမထြက္သြားရဲဘဲ လီရာကို ၾကည့္ရင္း စႏၵီတို႔ပိုင္နက္ထဲမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သတိတႀကီး ထြက္သြားေလသည္။

သူတို႔က ေျခလွမ္း လွမ္းၿပီးတိုင္း လီရာကို ျပန္လွည့္ၾကည့္ၾကေသးသည္။ လီရာက ဂူမန္မန္ဆီ သြားၿပီး ဖက္ေနသည္ကို ျမင္မွ သူတို႔က အျမန္အဆန္ ထြက္သြားရဲၾကေတာ့သည္။ ဒဏ္ရာရေနသည့္ လူမ်ားကိုပင္ သယ္ယူသြားၾကသည္။ ေၾကာင္အေနသည့္ နီနာကိုပါ သူမ ပါတနာ တစ္ေယာက္က ခ်ီေပးလာရသည္။ သူမ မ်က္လုံးမ်ားက တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားကာ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ႏွင့္ မကပ္ ျဖစ္ေနၿပီး အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို နားမလည္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။

နီနာ ထြက္သြားသည္ႏွင့္ စႏၵီ မိသားစု၊ ဂူမန္မန္၊ လီရာႏွင့္ နီနာေနာက္မွ လိုက္လာသည့္ သားရဲတပိုင္း အမ်ိဳးသမီးေလးသာ က်န္ရွိေလသည္။

ဂူမန္မန္က သားရဲတစ္ဝက္ အမ်ိဳးသမီးကို ၾကည့္ကာ ေမးလိုက္သည္ " နင့္ သခင္ေတာင္ ထြက္သြားၿပီ ဘာလို႔ ရွိေနေသးတာလဲ .... "

အမ်ိဳးသမီးေလးက ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ကာ စိုးရိမ္ဟန္ျဖင့္ ေတြေဝေနၿပီးေနာက္ ထစ္အ ထစ္အျဖင့္ ေမးလိုက္သည္ " ဒီမွာ .... ဒီမွာ ေနလို႔ ရမလားဟင္ ..."

" အို ... " ဂူမန္မန္က မ်က္ခုံးပင့္ၾကည့္ကာ ေမးလိုက္သည္ " နင္က နီနာ သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ဘူးလား။ နင္က ငါတို႔နဲ႔ရွိဖို႔ မသင့္ဘူးေလ "

အမ်ိဳးသမီးေလးက အဆက္မျပတ္ ေခါင္းခါယမ္းရင္း မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာကာ ေျပာလိုက္သည္  " ငါက နီနာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူမက ၿပီးျပည့္စုံတဲ့ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ၿပီးေတာ့ ငါနဲ႔ စႏၵီက သားရဲတစ္ဝက္အမ်ိဳးသမီးေတြေလ။ သူမ စကားနားမေထာင္ရင္ ငါလည္း အႏိုင္က်င့္ခံရတယ္။ ငါ ထပ္ၿပီးေတာ့ အႏိုင္က်င့္မခံခ်င္ေတာ့ဘူး ... အဲဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးျပဳၿပီးေတာ့ နင္နဲ႔ အတူတူ ေနခြင့္ေပးပါ့လားဟင္ .. ရတယ္မလား .... "