DUHÂ

Bölüm 11 - Part 2

Bölüm 11 - Part 2

"Ne gündü ama!" diyen Akçın ile kafamı olumlu anlamda salladım.

"Aynen, olay üstüne olay!" dedim bende sohbetine katılarak.

"Yalnız Afet'i nasıl kandırdın! Komediydi, hele Adanmış Hayat yaşayacağını ve üç yemini ettiğini söylediğinde; hepsi cidden din değiştirdin sandı ya hahaha! Verdiği tepkiler komediydi cidden hahahahha!" derken ve dedikten sonra kahkahalar atınca bende ona eşlik ettim. Cidden de öyleydi, hepsi din değiştirdim sanıp aşırı tepki göstermişti. Elvan teyzenin beni kurtarmasıyla da şaka yaptığımı anlamıştı.

"Aşkım banyoda havlu var mı?" diyen Akçın'a göz devirdim. Gıcıklığına aşkım diyordu, lise dönemindeyken kızlar birbirlerine aşkım, bi'tanem gibi hitaplarda bulunuyorlardı. O zaman çok gıcık olduğumu söyleyip kesinlikle bana kullanmamasını söylediğimde, beni gıcık etmek ya da benimle uğraşmak istediği zamanlarda bu hitabı kullanıyordu. Koridorun ortasında durdum ve gözlerimi kısarak Akçın'a baktım.

"Aşkın toprak altına girsin!" deyince "Tövbe de lan!" diye çığlık attıktan sonra devam etti. "Sen olmazsan ben ne yaparım? Tek başıma kalırım!" deyince "Kına yakar göbek atarsın! Arsen'le ve Licay'la alemlere akarsın artık!" deyince göz devirdi. Söylediklerimde ciddi olmadığımı son söylediğim cümle ile anlamış oldu.

"Sahi, Arsen'le Licay'dan bir haber var mı? Licay'la neredeyse bir buçuk aydır görüşmüyorum yine az bir zaman ama Arsen'le neredeyse yıl oldu! Mayda'dan da bir haber yok, kız yine arazi oldu sanki." dedi merakla, merak etmekte haklı aslında, Arsen'den birkaç yıldır ses seda çıkmıyordu. En son onu, Amerika'dan onun lise mezuniyetine tebrik etmek ve yanında olduğumuzu göstermek için gittiğimizde görmüştüm. Ondan sonrasında ise ben yeniden okula dönmek zorunda kalmıştım ve o da kazandığı okula gitmişti. İlk 1 yıl oldukça sık görüşmüştük. İkinci yıla geçtiğimizde ise seyrek görüşmeye başlamıştık çünkü onun okuduğu bölümden mütevellit dersleri ve programı yoğunlaşmıştı, benimde derslerim dolayısıyla onunla görüşmelerimiz azalmıştı. Teyzemden öğrendiğim kadarıyla bize gidiş gelişleri de azalmıştı ve en sonunda bıçak gibi aniden görüşmelerimiz ve teyzeme gidişleri kesilmişti. Kaç defa ulaşmaya çalışsam da ulaşamamıştım. Üçüncü seneye geldiğimizde ise neredeyse haber alamamıştık. Polise başvurup kayıp ilanı bıraktığımızda ise kaldığı öğrenci evinde bir not bulunmuştu.

Nerede olduğumu ve ne yaptığımı merak ediyorsunuz biliyorum, sizi endişelendirdiğim ve üzdüğüm için suçlu hissediyorum kendimi, hem de çok! Ama yapacak başka bir şeyim yoktu, kendimi dinlemem, kafamı dinlemem gerekiyordu; bu yüzden de uzaklaşmalıydım. Size haber vermeden çekip gittiğim için beni affedin, bir gün karşınıza çıkağabeylecek güçte olursam eğer; o zaman size iç dünyamda olan biten her şeyi anlatacağıma söz veriyorum. Kendinize iyi bakın, beni aramak içinde çaba harcamayın! Çünkü bulamayacaksınız biliyorum, gittiğim yerde iyi olacak mıyım, başıma neler gelecek, neler yaşayacağım bilmiyorum ama iyi olmak için, düşmemek için, düşsemde kalkağabeylmek için elimden gelen her şeyin daha fazlasını yapacağıma söz veriyorum. Sözlerimi tuttuğumu çok iyi bilirsin! Bana güven, çünkü ben her şeyden çok size güvendim. Sıcak bir aile ortamını bana hiç sakınmadan veren size çok güvendim, eğer şu an uzaklaşıyorsam sıcacık ailem için!

Bu nottan sonra elbette polis arama çalışmalarını durdurdu. Herhangi bir kaçırılma, zorla alıkonulma vakası olmadığı için, kurban kendi isteği ile gittiği için hiçbir şey yapamayacaklarını söyleyerek dosyayı kapattılar. O günden sonra günlerce, aylarca ve yıllarca haber bekledim ama Arsen'den tek bir haber gelmedi. Okuluna kaç kez gittik ama o bir şekilde mezun olmuştu, ortada yokken nasıl mezun olduğu da merak konusuydu açıkçası. Okuldaki arkadaşlarından öğrediğimize göre hazırlık zamanında herkesten daha iyi bir şekilde bölümünü geçmiş, ilk yıl hiçbir dersi kalmadan verip ikincisinde yaz okulundan ders alıp bir de üstten ders alarak okulunu iki dönem önceden bitirmiş. Biz onun nerede olduğunu ararken o yirmi yaşında mezun ve ortadan kayıp bir genç kızdı.