ပဏာမ ဇနီးသည်ဖွား သမီးပျို

၁၇၂။ ဖုန်းဖန်းသိုက်ကတော့ ပြဿနာရှာနေတာပဲ

ယခုတစ်ခါ ပွဲတော်တွင်လည်း အမျိုးသားများနှင့် အမျိုးသမီးများသည် သီးသန့်စီခွဲ၍ တံခါးတစ်ခုစီမှ ၀င်ကြရမှာဖြစ်သည် ။ သို့ဖြစ်၍ ဖုန်းကျင်းယွမ်က သမီးသုံးယောက်ကို မှာချင်တာများ မှာပြီးနောက်တွင် သူ့ရထားလုံးထဲတွင် သွားထိုင်နေလေ၏။

ယနေ့တွင် ဖုန်းမိသားစုက ရထားလုံးနှစ်ခုကိုသာ ပြင်ဆင်ထားတာဖြစ်၍ သခင်မလေးသုံးဦးမှာ တစ်စီးတည်း စုထိုင်ကြရလေသည်။

ဖုန်းဖန်းသိုက်နှင့် ဖုန်းရှန်ရုန်က ထိုသည်ကို ကျင့်သားရနေကြပြီဖြစ်သည်။ ဖုန်းချန်းယွီကသာ သူမ၏စန္ဒကူးရထားလုံးကို သတိရပြီး မျက်နှာပျက်နေလေ၏။ ထို့ကြောင့် ယီလင်းက တိုးတိုးလေးကပ်ကာ သတိပေးသည်။ " ပထမသခင်မလေး အဲ့ရထားလုံးကို သခင်မကြီးကို လက်ဆောင်ပေးလိုက်ပြီ မဟုတ်ဘူးလား "

ဖုန်းချန်းယွီက အံကြိတ်ကာ သွားကြားထဲမှလေသံဖြင့် ပြန်ဖြေသည်။ " အဲ့အဖွားကြီးက အိပ်ရာထဲမှာတောင် မထိုင်နိုင်တဲ့ဟာကို ငါ့ကို အဲ့ရထားလုံးပေးစီးဖို့ကို ဘာလို့မသိရတာလဲ "

" သခင်မလေး စိတ်မဆိုးပါနဲ့ ၊ နန်းတွင်းထဲ ၀င်ရဖိုကသာ အရေးအကြိိီးဆုံးပါ "

ဖုန်းချန်းယွီလည်း ထိုသည်ကိုသိသဖြင့် သက်ပြင်းချလိုက်ကာ မကျေနပ်ချက်များကို မျိုသိပ်ထားလိုက်ပြီး ရထားလုံးပေါ်သို့ တက်လိုက်သည်။

ဖုန်းဖန်းသိုက်က မျက်လုံးလှန်လိုက်ပြီး ဖုန်းချန်းယွီ၏နောက်မှ လိုက်တက်သွားသည်။ သို့ဖြစ်၍ နောက်ဆုံးမှ တက်လာသည့် ဖုန်းရှန်းရုန်အတွက် ဘေးနေရာသာ ကျန်တော့လေသည်။

ဖုန်းရှန်းရုန် ဂရုတစ်စိုက်ဖြင့် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဂါ၀န်စကို  သေချာမထားလိုက်သည် ။ ညစ်ပေအောင် လုပ်မိသွားမည်စိုး၍ ဖြစ်ပေသည်။

သိမ်မွေ့ကြည်လင်ကန်ရေပြင်ပိုးထည်ကို ကြည့်လေလေ ဖုန်းဖန်းသိုက်နှင့် ဖုန်းချန်းယွီက အမြင်မကြည်လာလေလေ ဖြစ်နေကြ၍ အကြည့်များကို လွှဲလိုက်ကြလေသည်။ သုံးယောက်မှာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မကြည့်မိအောင် နေနေကြလေ၏။

ယခုတစ်ခေါက်တွင် နန်းတော်ထဲသို့ ရှန်ရွေ့ဂိတ်မှ ၀င်ကြရမှာဖြစ်သည် ။ ထိုဂိတ်တံခါးက ဧကရာဇ်ကြီးမှ ကြင်ယာတော်ရွေးချယ်ရာတွင် ရွေးချယ်ခံကြင်ယာတော်လောင်းများ နန်းတော်တွင်းသို့ ၀င်ရောက်ရာတွင်သုံးသည့်နေရာဖြစ်သည်။ ဧကရာဇ်ကြီးက ကြင်ယာတော်အသစ် ထပ်မကောက်တော့သည်မှာ ဆယ်နှစ်ကျော်ကြာပြိီဖြစ်၍ အားလုံးသည် ထိုဂိတ်တံခါးကို ဘယ်တော့မှထပ်ဖွင့်မည်မဟုတ်ဟု ထင်ထားကြတာဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း ယခုပွဲတော်အတွက် အမျိုးသမီးများကို ရှန်ရွေ့ဂိတ်တံခါးမှနေ ၀င်ခွင့်ပြုထားလေသည်။