Bad Luck ✩ L.S.

Part 71

'The battle scars, they ain't worth it'

Louis Point Of View ✩

Zijn ogen kon ik natuurlijk niet weerstaan.

Zachtjes ga ik met mijn handen door zijn krullen, terwijl hij zijn hoofd op mijn borst heeft liggen. Om zijn armen is een grote sweater gebonden, zodat het geen pijn doet bij zijn wonden. Ik heb er nog niet met hem over gepraat, want hij blijft al huilen wanneer we het er niet over hebben, moet je bedenken als we er wel over gaan praten.

Nu zijn zijn ogen gesloten en slaapt hij. Het is half 6, wat betekent dat we zo gaan eten. Hopelijk klaart hij op als we wat te eten hebben.

Zo voorzichtig mogelijk haal ik Harry van me af en sta ik op. Hij slaapt nog, zie ik als ik naar hem kijk. Ik zoek naar mijn telefoon, waarvan ik dacht dat hij op de tafel lag. Niet dus.

Dan loop ik naar de keuken, waar hij ook niet ligt. Meteen loop ik door naar de slaapkamer, ook niet.

"Waarom moet ik dat ding altijd op een andere plaats laten?" zucht ik in mezelf en ik kijk de woonkamer weer rond, waar hij echt niet ligt.

Wacht, jaszak. Snel loop ik daar naartoe en voel ik hem inderdaad. Ik pak hem eruit, zoek het nummer van Domino's op en bel het. Voor Harry bestel ik een pizza met salami en ham en voor mezelf een pizza hawaii, daarbij nog een salade.

"Dank u," zeg ik en ik hang op. Vanaf de woonkamer hoof ik gemompel komen, waarna ik daar naartoe loop. Ik heb geen haast, want Harry praat sowieso wel eens in zijn slaap.

Wanneer ik in de woonkamer kom, zie ik Harry rollen op de bank. Ik loop snel naar hem toe en leg hem met zijn rug tegen de bank aan, daarna zet ik hem een beetje rechtop zodat hij goed lucht krijgt en niet kan stikken in zijn speeksel.

Hij krabt aan de arm met sneeën en dan valt me op dat zijn trui al helemaal onder het bloed zit.

"Harry," zeg ik hard en ik pak zijn hand vast, met mijn vrije hand schud ik hem wakker. Zijn ogen schieten open, vullen zich met tranen en kijken bang de kamer rond. "Rustig," fluister ik en ik trek zijn hoofd tegen mijn schouder. "Sh, baby... Niet huilen.."

"Sorry," mompelt hij, terwijl hij naar zijn arm kijkt.

"Je kan er niks aan doen, Harry. Maak je echt geen zorgen." Ik kus zijn voorhoofd zachtjes en laat mijn hand over zijn hoofd gaan. "Dat geneest... geef het tijd."

"Deze had ik van jou gekregen."

"Je krijgt een nieuwe. Ik beloof het." Ik leg mijn lippen weer tegen zijn voorhoofd en trek hem stevig tegen me aan.

"Het doet pijn, Louis." Hij kijkt naar me en knijpt zijn ogen dan dicht.

"Wat, liefje?"

"Alles." Ik frons en hij kijkt naar beneden.

"Sorry, Harry. Ik moet echt weten waarom." Hij knikt en ik hou hem stevig in mijn armen.

"Ik.. ik weet niet wat me bezielde. Ik moet zo sterk zijn voor je, ik ben zo bang dat je na een paar maanden instort, maar dat heeft ervoor gezorgd dat ik zelf ben ingestort." Ik zet mijn kin op zijn hoofd en wrijf over zijn wang. "Alle ellende kon ik aan; je moeder, de pesters, mijn opa en oma, maar toen een jongen bij me in de klas zei dat hij ervan overtuigd was dat homoseksualiteit een ziekte is, toen brak ik."

"Hoe dan, lieverd? Het maakt je nooit uit wat andere mensen van je denken." Hij schudt zijn hoofd.

"Hij zei dat het een ziekte is, wat zich verspreid als een virus. Toen dacht ik dat ik jou ook heb aangestoken en zo je leven heb verkut." Hij snikt en legt zijn hoofd tegen mijn schouder. Ik laat hem even rustig uithuilen en kriebel hem door zijn haren. Hij hoort me anders toch niet als hij snikt.