Bad Luck ✩ L.S.

Part 134

'Don't ever dive in, 'cause we got all of the time of the world'

Harry Point Of View ✩

Langzaam open ik de slaapkamerdeur en zie ik het felle licht door de spleet komen. Ik zucht en sluit van angst weer de deur.

Het is doodstil, op mijn gehijg na. Ik sluit mijn ogen en laat mijn tranen vloeien, daarna heb ik genoeg moed verzameld en open ik de deur.

Louis stopt met ijsberen door zijn kamer en kijkt naar me. "Baby," zucht hij als hij naar me toe loopt en zijn handen op mijn wangen legt. Ik beweeg mijn hoofd weg en kijk naar de grond.

"Kom, we gaan een stukje lopen," zegt hij en ik kijk naar zijn ogen. Ik schaam me omdat Niall naar me kan kijken. "Niall kan rustig doorslapen en wij hebben een momentje voor onszelf."

"Het is half 3, Lou.." mompel ik.

"Ja, dus? Je mag ook alleen gaan, als je mij er niet bij wil hebben," zegt hij en hij wrijft de tranen van mijn wangen af.

"Nee.. we gaan wel samen," zeg ik en ik zucht. Hij trekt een shirt voor me uit de kast en daarna een korte broek. Zelf trekt hij een joggingbroek en een shirt met korte mouwen aan.

"We zijn straks terug, maak je geen zorgen en ga slapen," zegt Louis tegen Niall, die knikt en zwak naar me glimlacht.

"Rustig maar, Harry." Ik zucht, maar het stelt me wel een beetje gerust.

Louis steekt zijn hand uit, die ik voorzichtig aanpak. Hij drukt er een kus tegen en kijkt me in mijn ogen, waardoor ik op mijn lip bijt om niet te huilen.

Hij zet het licht uit en sluit de deur, waarna we samen naar beneden lopen. Hij pakt een warm vest, wat hij voor me open houdt om mijn armen in te steken. Trots ritst hij het dicht en geeft hij me een zacht kusje tegen mijn lippen.

Ik zucht, omdat ik geen confrontatie wil.

Louis trekt zelf ook nog een sweater aan en dan lopen we samen naar buiten. Zijn hand wrijft over mijn rug, als we samen buiten lopen.

"Ik weet een rustig plekje, liefje. Je zal het fijn vinden," zegt hij zachtjes. Het stelt me erg gerust door zo zacht te praten, doordat ik dan weet dat alles goed tussen ons is.

"Ik hoop het," zucht ik zachtjes.

"Ik ga je daar pas naar je droom vragen, want ik denk dat je daar erg rustig bent," zegt hij en ik kijk naar hem. Hij kijkt naar de grond en ik druk zacht een kusje tussen zijn haren.

We lopen een tijdje in stilte. Het is lekker warm door mijn trui, maar niet broeierig. De wind helpt heel erg aan dat het niet al te warm is.

"We zijn er," zegt Louis, waardoor ik opkijk van mijn voeten. We staan voor een vijver, met een grote fontein in het middel. Het maanlicht wordt weerkaatst door het water, waardoor de plek alleen maar meer prachtig is.

Ik zucht hard en laat me in het gras zakken. Louis komt naast me zitten en wrijft over mijn rug.

"Ik weet hoe fijn je die rustige plek vond in Spanje, hier heb je je eigen." Ik sluit mijn ogen en leg mijn hoofd tegen mijn knieën aan.

"Komt hier dan nooit iemand?" vraag ik en ik kijk naar hem.

"Jawel, overdag wel. In de nacht nooit, zoals je ziet." Hij kust mijn voorhoofd en ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder, terwijl ik naar het meertje kijk.

"Ik droomde dat.." Ik schud mijn hoofd en voel hem zijn arm om me heen leggen, zijn andere hand op mijn bovenbeen. Ik schud me los en ga van hem af zitten. Het voelt niet goed.

"Ik droomde dat we ruzie hadden, doordat ik van jou niet mocht drinken, net zoals je van mij niet mocht roken. Ik deed het toch, daar kregen we ruzie over. Ik wist dat ik fout zat en toch bleef ik doordringen dat het niet mijn schuld was. Je dreigde alles te doen wat ik jou heb aangedaan door deze depressie." Ik breek in snikken uit en hij wrijft over mijn rug. Hij weet dat dat het enige is wat hij nu kan doen.

"Je vertelde me hoe je je polsen open zou snijden, me pijn zou doen door te roken en door nog meer ruzie met me te maken. Dan aan het einde, wilde je de korsten openkrabben en zelfmoord plegen," slik ik moeilijk en ik veeg mijn ogen af met de mouwen van mijn trui. Nouja, Louis' trui, die ik aanheb.

"Wow," mompelt Louis sprakeloos. "Ik.. ik weet niet wat ik moet zeggen. Het enige wat ik nu kan bedenken is: ik zou dat nooit doen. Ik zou ten eerste het lef niet hebben om mezelf pijn te doen en ten tweede, zou ik jou de pijn niet aan willen doen. Dit is niet bedoeld als: 'zie je, Harry, dat zou had jij ook niet moeten doen', maar als: 'ik kan je de pijn niet doen van hebben gedaan en laten zien wat je hebt gedaan'. Het doet zo verschrikkelijk veel pijn om te zien hoe iemand lijdt, maar het zelf ook hebben meegemaakt is het ergste wat er is."

Zijn toon blijft zachtjes, wat me rustig maakt. Ik hou ervan om naar zijn stem te luisteren en daardoor luister ik ook goed naar wat hij zegt.

"Je bent veilig bij me, baby. Ik zorg ervoor dat je geen pijn meer wordt gedaan. We zullen tuurlijk wel eens ruzie hebben, maar ik zal je altijd steunen en je liefhebben," zegt hij en hij wrijft even over mijn hoofd.

Ik staar voor me uit en voel tranen mijn ogen verlaten. "In mijn droom, uhm," fluister ik. "Zag ik al hoe je jezelf sneed." Ik wrijf over mijn littekens met mijn vingertoppen, ongezien. "Hetzelfde als wat ik bij mezelf zag, zag ik bij jou. Het ergste was nog, het maakte me niet uit."

Ik voel me verdoofd, dus tranen komen nog wel, maar snikken hoef ik niet. Mijn keel is ruw, mijn hoofd leeg.

"Dromen zijn niet de werkelijkheid, gelukkig voor ons." Louis zucht en ik trek mijn sweater beter om mijn lichaam heen. Als ik zo stil zit en de wind waait, is het best frisjes.

"Tijd is het enige wat kan uitwijzen dat het goed gaat komen tussen ons en met jouw depressie, en ik denk dat tijd aan onze kant staat," zegt hij en ik kijk naar hem. Daar heeft hij me. Psychologische woorden helpen me altijd.

Ik knik voorzichtig en hij kust mijn tranen weg. "Rustig maar, lieverd. Ik blijf bij je en ik doe je geen pijn," fluistert hij. Zoals de rest van vanavond, komen fluisterende woorden binnen. Ik knik alleen maar en geef hem een klein kusje, voordat ik voor me uit kijk.

We zitten daar gewoon in stilte. Ik denk na over zijn woorden, die me gelukkig maken. Hij weet perfect wat en hoe hij het moet zeggen om me rustig te krijgen. Ik weet zeker dat ik dit met Niall erbij niet zo had gedurfd en zelfs dat wist hij.

Een koude wind strijkt langs mijn nek en laat me rillen. "Koud?" vraagt Louis en ik knik voorzichtig. Louis trekt me naar hem toe en legt zijn armen om me heen. Cheesy.

Ik trek mijn capuchon over mijn hoofd en kijk naar Louis, die naar de rivier staart. "Nu uhm," kucht Louis. "Nu wil ik je ook wat vertellen."

Mijn ogen blijven op hem gericht, terwijl ik zie hoe hij met zichzelf in de knoop zit. "Niemand weet het van me, behalve Niall. Dat uhm, moest wel. Of ik nu wilde of niet."

"Waar gaat dit over?" vraag ik zachtjes.

"Tijd moest dit uitwijzen ofdat ik je zou kunnen vertrouwen, Hazza. Tijd heeft het uitgewezen. Ik vertrouw je, meer dan dat ik ooit iemand heb vertrouwd. We gaan trouwen en ik denk dat dat de knoop in mijn hoofd heeft doorgehakt." Hij knijpt in mijn schouder en ik frons.

"Kun je me vertellen wat er is?" vraag ik zachtjes en bezorgd.