Bad Luck ✩ L.S.

Part 81

'You'll never be alone, I'll be with you from dusk till dawn'

Louis Point Of View ✩

Het is akelig stil na die harde knal in de badkamer en ons geschreeuw. Ik wil geen ruzie maken, maar ik wilde dat hij wist wat hij bij me heeft gedaan. Daar ben ik kwaad om.

Voorzichtig zet ik de stoel recht en ga ik erop zitten. Ik kijk om me heen, naar de dekens van ons bed die er rommelig op liggen, naar onze koffers die binnen 1 dag al overhoop zijn. We maken er een puinhoop van en als we zo door gaan gaat ons leven er precies hetzelfde uit zien als ons bed en onze koffers.

Mijn ogen vallen op het tasje wat voor me op tafel ligt. Ik kijk erin en zie 4 broodjes liggen.

Ik zeg het niet vaak, maar misschien zit ik wel fout.

Met mijn lompe kop heb ik tegen een depressieve jongen lopen schreeuwen dat hij eerst goed had moeten nadenken, terwijl ik weet dat daar bij hem het probleem zit. Ik heb niet gevraagd waarom hij het deed, ik heb gewoon gezegd wat het voor impact op mij heeft gehad.

Ik, ik, ik.

Tranen verlaten mijn ogen en het heeft totaal geen zin. Ik zit hier in m'n eentje te janken, terwijl Harry degene is die hier het meeste pijn heeft.

Nu ik dit beseft heb, betekent het niet dat alles goed is. Ik merk dat ik fout zit, maar ik kan Harry het niet vertellen omdat hij alleen in de badkamer zit. Hij wil rust in zijn hoofd en daar help ik hem niet bepaald bij.

Alsnog sta ik op, want ik kan in zijn ogen nu niks goed doen. Als ik wel kom, wordt hij boos en als ik niet kom, wordt hij ook boos. Dan heb ik liever dat hij tegen me schreeuwt dan dat hij alleen zit.

Ik klop op de deur en hoor geen reactie, niks.

"Harry," zeg ik zachtjes en ik klop nog een keer. Wanneer hij weer niet reageert, open ik zelf de deur. Zo'n slot is nooit moeilijk om die eraf te krijgen.

Opnieuw breek ik een slot open en zie ik mijn vriendje met een bebloede hand. De spiegel die vanochtend nog aan de muur hing, ligt nu in stukjes op de grond.

Ik loop voorzichtig naar Harry toe en leg mijn hand op zijn schouder.

"Nu ineens aardig doen," zegt hij kwaad.

"Ik zat fout. Je hebt gelijk," zeg ik en ik kijk naar hem. Hij kijkt niet naar mij. "Ik had niet naar je moeten schreeuwen. Sorry."

Ik loop naar de kraan, maak een papiertje nat en leg dat om zijn vuist. Hij sluit zijn ogen en legt zijn hoofd achter zich tegen de muur.

"Harry?" vraag ik en hij knikt. Ik zucht opgelucht, want ik was bang dat hij flauw was gevallen. "Ga je op bed liggen?"

Hij knikt weer en ik help hem met opstaan. "Sorry," mompel ik en hij kijkt naar me, voordat hij knikt. "Heb je wat gegeten?"

Hij schudt zijn hoofd en zakt op het bed neer. Ik ga naast hem liggen en wrijf over zijn haren. Hij kijkt voor zich uit en doet verder niks.

"Ik had niet zo fel mogen zijn," zeg ik zachtjes.

"Louis stop," mompelt hij. "Het is klaar. Ik onthou dit gewoon, je hoeft het niet toe te lichten."

"Daar heb ik inderdaad geen recht op. Ik was te kort door de bocht." Hij knikt alleen. Alsjeblieft, doe wat.

"Achja. Je hebt me weer wat gegeven om te verwerken." Hij zucht en sluit zijn ogen.

"Blijf maar in bed. Ik maak een broodje voor je." Ik sta op en voel hem mijn pols vastpakken. Verbaast draai ik om en hij tikt alleen op zijn lippen met zijn wijsvinger.