Bad Luck ✩ L.S.

Part 122

'We fight and we argue, you still love me blind'

Harry Point Of View ✩

Het dringt tot me door dat ik Louis niet genoeg waardeer. Ik heb altijd zo mijn best gedaan om Louis gelukkig te maken, om te zorgen dat hij niet ten onder ging aan de slechte dingen, maar wanneer het het moeilijkst wordt voor ons allebei, heb ik me opgerold in een balletje en mezelf afgesloten van alles en iedereen. Ik heb Louis van me afgestoten, behalve als we gingen slapen en ik seks met hem kon hebben.

Een paar dagen geleden, toen we 6 maanden verkering hadden, heeft hij zo iets speciaals voor me gedaan. Het enige wat ik terug kon geven, was een kookboek wat mijn moeder voor me had gekocht en ingepakt. Het smoesje in mijn hoofd was dat ik geen tijd daarvoor had omdat ik altijd bij Louis was.

Bullshit.

Als ik het écht had gewild, had ik het gekund. Net als Louis. Hij neemt vrij van zijn werk zonder dat ik het weet en regelt zo het meest fantastische wat ik in mijn leven heb meegemaakt.

En opnieuw, heb ik hem niet goed bedankt. Ik heb seks met hem gehad en een film gekeken. Hij regelt zoiets speciaals voor me, waar ik intens van geniet en nu nog steeds elk uur aan denk en ik doe er niks voor terug. Ik maak ruzie met hem om een facking sigaret.

Dat is het begin van dit alles, dat ik kwaad word omdat hij gezellig een sigaretje rookt met een van mijn beste vrienden. Ze bouwen een band met elkaar op en daar word ik kwaad om, waarna ik hem sla? Is dat hoe ik dingen duidelijk wil maken?

Ik verschuilde me achter het feit dat de afspraak was dat hij niet zou roken, met uitzondering van als het altijd al zo was geweest. Hij had nog nooit eerder met Justin gerookt voordat hij me kende, dus hij kwam zijn afspraak niet na. Dat is niet waar dit probleem ligt, want dat ligt bij mij. Ik had het kunnen bespreken, of nog beter: kunnen vergeten. Maar ik trap hem nog verder in de grond, omdat ik denk dat ik er beter van word.

Het is lastig om te bedenken hoe ik dit goed ga maken. Ik weet namelijk niet of dat Louis me wel alleen eten gaat laten halen, of dat hij naar een restaurant wil gaan. Als hij met me meegaat, kan ik niks regelen.

"Lou," zeg ik zachtjes. Hij knikt, zie ik vanaf mijn positie op het bed. "Ik.. ik wil wel eten gaan halen?" Hij heeft meestal meteen door als ik wat van plan ben of als er wat is. "Groenten gaan halen en dan kan ik koken?"

"Dat wilde ik om dezelfde reden niet doen als dat jij gister gaf. Het gaat toch niet op." Hij kijkt op zijn telefoon naar wat er vanavond op de tv komt en ik kijk slikkend naar mijn nagels.

"Ga je dan met me mee naar een restaurantje?" vraag ik nerveus. Hij praat een beetje nors en geïrriteerd, maar misschien heb ik dat wel verdiend.

"Lijkt me wel, Harry. Wat wilde je anders doen?" Ik haal mijn schouders op. Mijn plannetje faalt een beetje, wat ik al dacht. Louis gaat me niet alleen laten gaan en natuurlijk is was het al voorspelbaar dat we samen zouden gaan eten.

"Lou.." mompel ik opnieuw. Hij kijkt naar me en legt zijn telefoon weg.

"Je kan het zeggen als je hulp nodig hebt, dat heb ik je toch net gezegd?" zegt hij en ik slik zichtbaar. "Harry.. als je niks vertelt, kan ik je nergens mee helpen."

Hij zucht. Jep, hij is weer geïrriteerd en teleurgesteld.

Ik sta op van het bed en loop naar hem toe, waarna ik mijn armen om zijn nek leg en een kus tegen zijn voorhoofd druk. Hij zit nog steeds op de stoel en kijkt op naar me.

"Vertrouw je me?" fluister ik en ik leg mijn hand om zijn borst, wrijvend over zijn ribben.

"Of course I do, Harry..." mompelt hij en ik knik.

"Ik ga even wat halen. Be ready at 7," zeg ik als ik hem nog een klein kusje geef. Het is precies andersom, maar toch voelt het fijn.

Ik pak mijn jas en trek die aan, daarna pak ik mijn portemonnee. "Bye," zeg ik snel tegen Louis.

✩~✩~✩~✩

Louis Point Of View ✩

Het voelt niet fijn om Harry zo weg te laten lopen. Een uur geleden had hij nog zelfmoordgedachtes en nu laat ik hem alleen weglopen. Ik had dit nooit mogen doen.

Ik zucht en leg mijn hoofd huilend in mijn handen. Het kan weer. Begrijp me niet verkeerd, ik kan wel huilen met Harry erbij, ik doe het alleen liever niet als hij weer in zo'n situatie zit. Hij heeft steun nodig, geen vriendje wat huilt op zulk soort momenten.

Nog even denk ik na, maar dan kijk ik naar de tijd. Half 7. Wat denkt Harry binnen een half uur te doen? Gewoon wat rond kijken? Naar het park? Naar zijn vrienden?

En dan zit ik daar nog langer na te denken. Ik kan ook niet gewoon rustig aan doen. Gewoon mijn hoofd rust geven en Harry vertrouwen.

Ik sta op als ik nog 10 minuten heb, maar dan wordt de deur geopend. Harry kijkt naar me, zijn handen op zijn rug gebonden. Ik bekijk hem helemaal. Hij is nog heel. Geen enkel schrammetje.

"Lou.." mompelt hij en hij sluit de deur achter zich. "Ik kon geen kaarsjes regelen, of rozenblaadjes, of een pak.." Hij zucht even en haalt een hand door zijn haar. Daarna pakt hij met die hand die van mij. Zijn andere hand houdt hij achter zijn rug.

"Sorry dat ik nooit wat terug heb gedaan, toen je zo je best deed. Jij hebt ervoor gezorgd dat ik weer bijna de oude was en ik maak al je harde werk kapot, door zoiets stoms als roken. Ik had je niet moeten uitschreeuwen of slaan. Je had waarschijnlijk zelf niet eens door dat het me zo kwaad maakte." Ik kijk naar zijn ogen en zie er een klein laagje met tranen in staan. Het doet hem echt pijn.

"Ik... Je helpt me zo erg. Daarnet ook, ik wist niet eens dat ik zo aan het krabben en schreeuwen was, maar jij trekt je niks aan van me als ik je onbewust probeer pijn te doen. Je lijdt liever pijn dan dat je mij daar ziet liggen." Hij zucht hard en knijpt zijn ogen samen. "Ik wil je niet kwijt.. Je bent de liefste, meest getalenteerde jongen uit mijn leven. Jij hebt me uit die depressie getrokken. Niet mijn moeder, niet jouw familie, niet mijn familie en ook niet Shannon. Jij, Louis Tomlinson."

Ik glimlach zwakjes en wrijf over zijn wang. Nu hou ik het zelf ook niet meer droog, maar het maakt niet uit.

"Ik heb je behandeld als stront, sorry," zucht hij. "Ik ben alleen samen met je geweest toen ik seks met je kon hebben of toen we samen op de bank lagen. Ik hou echt van je, maar ik laat het gewoon niet genoeg merken. Je hebt geen idee hoe erg ik van jou lichaam heb genoten toen we een film keken op onze 6 maanden."

Hij legt zijn hand op mijn wang en drukt zijn lippen tegen die van mij, voor een lange tijd. "Ik geniet elke dag van jou," fluistert hij als hij zijn voorhoofd tegen dat van mij legt. "Je hebt het niet door.. Ik zadel je met zo veel problemen op."

"Sh.." fluister ik als ik mijn hand om zijn nek leg en over zijn wang wrijf met mijn duim. "Rustig maar, lieverd.."

"Je hebt geen idee, Louis. Ik ga veranderen hoe ik met je omga. Misschien moet ik weer terug naar de tijd waar ik overal te veel over na dacht, dan maak ik de goede beslissingen," zegt hij en ik schud mijn hoofd.

"Nee, baby. Het moet spontaan zijn, niet dat het al 10 keer in gebeurd in je hoofd," zeg ik en ik kijk naar hem. Hij kijkt langs me heen, waardoor ik frons.

"Spontaan?" vraagt hij mompelend. Ik moest het even herhalen in mijn hoofd voordat ik echt verstond wat hij zei. Dan knik ik en bijt hij op zijn lip.

"Ja, dan is het puur en echt," zeg ik en ik wrijf over zijn bovenarm.

"In dat geval," zegt hij als hij een roos achter zijn rug vandaan haalt en die voor me houdt. Ik glimlach breed naar hem, maar hij zakt op 1 knie wanneer ik die wil aanpakken. Mijn mond zakt open als ik hem aankijk in zijn groene ogen, die omringt zijn door een klein beetje rood door het huilen.

"Louis.." zegt hij zachtjes. "Dit is spontaan. Ik hou van je en ik wil voor altijd met je zijn. Wil je alsjeblieft met me trouwen?"