Bad Luck ✩ L.S.

Part 142

'He closed the door, he hides behind a face nobody knows'

Louis Point Of View ✩

"Cakejes!" roept Harry blij en hij opent de deur van de auto.

"Oh!" roep ik terug en hij zet de doos met cakejes op zijn schoot.

"Hey," zegt hij en hij drukt een kus tegen mijn wang.

"Hey baby," zeg ik en ik geef hem een lange kus. Een hele dag elkaar niet gezien. Ik miste hem. Het zou anders zijn geweest als ik wist dat ik klaar was met werken en dat hij dan op me stond te wachten op de parkeerplaats, maar dat was niet zo. Ik moest nog twee uur alleen thuis zitten en dan mocht ik naar hem toe. Het duurde te lang.

"Lieverd, leer nou eens jezelf schoon te houden," zeg ik en ik veeg het meel van zijn wang af, daarna van zijn shirt. Je ziet dat erg goed op zwart.

"Sorry, mam," mompelt hij en ik grinnik. "Gaan we?"

Ik knik en rij weg. Hij houdt de doos met cakejes goed vast en ik leg mijn hand op zijn bovenbeen.

"Ik heb je gemist," zeg ik en ik hou mijn ogen op de weg gericht. Het was eruit voordat ik het wilde en ik ben wel een beetje verlegen nu.

"Ik jou ook," zegt Harry en hij drukt zijn lippen tegen mijn wang, daarna telkens tegen mijn kaak. Ik grinnik en knijp tevreden in zijn bovenbeen. "En? Hebben ze je nog gedwongen om te roken?" vraagt hij en hij legt zijn hoofd tegen mijn schouder.

"Ze houden wat meer stil, maar ja. Ze vragen het nog en dringen dan aan," zeg ik en ik haal mijn schouders op. "Het heeft geen invloed op me." Hij mompelt en zucht. "Ik stink toch niet?"

"Zeker niet, Lou. Je bent frisjes, maar ik vind het gewoon zo irritant dat ze je zo irriteren." Ik haal weer mijn schouders op.

"Zij maken niet veel in me los." Ik trommel met mijn vingers op zijn knie en mompel wat mee met de muziek. "Wat ga je doen met je studie?" vraag ik zachtjes. "Je hebt er bijna twee jaar rechten opzitten."

"Ik weet het.. maar ik wil dat niet," zucht hij en hij schudt zijn hoofd. Ik frons verbaast en parkeer de auto.

"Hoe bedoel je? Je hebt het toch gekozen?" vraag ik en ik stap uit, net als Harry.

"Ja, dat wel. Toen ik moest kiezen tussen tandarts, chirurg of advocaat," mompelt hij en hij rolt zijn ogen. Ik kijk verward naar hem en leg mijn hand op zijn rug. "Mijn ouders zijn rijk, Lou. Ik draai daar nu even niet om heen. Dat betekent dat ik net zo'n succesvolle baan als hun moet hebben, anders word ik niet net zo rijk en succesvol."

Hij kijkt naar me als we in de lift staan en ik knik voorzichtig. "Dat baantje bij de bakker was toeval, maar ik werd er steeds beter in en ik vond het ook echt leuk. Toen dit alles begon, de depressie, het gepest, toen zijn ze tot het besef gekomen dat het leven niet gaat om succesvol zijn, maar om het leven," zegt hij en ik open het appartement met mijn sleutel.

"Dat is zeker waar," zeg ik zachtjes.

"Ik mag nu doen wat ik leuk vind en dat is in de bakkerij werken. Ik krijg cursussen aangeboden van mijn werk en daardoor kan ik alleen maar beter worden." Hij glimlacht trots en zet de doos met cakejes op de tafel.

"Hm... ik ben trots op je," zeg ik en ik kus zijn wang een paar keer. Hij knuffelt me, omdat hij dat heel de tijd nog niet heeft gekund. Ik kus zijn lippen even kort.

"Bedankt. Ik denk dat mijn ouders dat ook zijn," zegt hij en hij glimlacht blij. Ik knik snel.

"Dat moet wel. Ze zijn sowieso erg trots op je, om hoe je dit doormaakt," zeg ik en hij knikt. Ik wrijf grinnikend met mijn neus langs die van hem en hij draait zich dan om naar de doos.