Bad Luck ✩ L.S.

Part 114

'Maybe we we're fireproof..'

Louis Point Of View ✩

Wanneer ik die nacht wakker word van een harde bonk, weet ik eerst nog niet wat me overkomt. Ik woel een beetje heen en weer in mijn bed, maar voel Harry niet.

Op dat moment weet ik dat er iets niet goed mis is. Ik sta zo snel mogelijk op en ren naar de woonkamer, waar ik Harry voor de deur zie zitten, zijn bebloede hand gebald in een vuist uit kwaadheid.

"Harry," mompel ik en ik zak naast hem neer. Hij hijgt en kijkt naar zijn hand.

"Kut nachtmerries," sist hij. "Kut, kut nachtmerries."

Hij kijkt kwaad naar me terwijl hij dat roept. Fel staat hij op en loopt hij naar de keuken, waar hij een kastje opent en een mok pakt.

"Ho," zeg ik en ik loop achter hem aan. Ik pak de mok over voordat hij die kon gooien en zet die weg. Hij pakt weer een nieuwe, die ik ook overpak. "Harry," zeg ik opnieuw hopeloos.

"Zijn voorwerpen belangrijker als mijn facking hand die open ligt?!" roept hij.

"Nee."

"Waarom hou je me dan tegen?! Laat me wat slopen!" In 1 beweging, ramt hij een mok tegen de grond. Ik kruip verbaast dichter tegen de muur aan en kijk naar hem, wanneer hij zijn rug naar me toe draait.

"Was dat nodig?" vraag ik zacht.

"Ja. Dat was nodig," snauwt hij. "Ik ben het spuugbeu, Louis. Die facking kut nachtmerries. Ik ben ze zat."

"Het ging allemaal zo goed, Harry. Ik snap dat je een nachtmerrie heb, nu je het weet van je zus haar opleiding, dat je met dat roken in je hoofd zit en dan natuurlijk de lasten die je de afgelopen maanden dagelijks hebt. Het is geen oplossing om dingen kapot te maken," zeg ik.

"Dat is het wel." Het is even stil, maar dan gromt hij en slaat hij zijn hand tegen het aanrecht.

"Harry!" roep ik verbaast. Hij draait zich om naar me, waardoor ik zie hoe zijn bloed over zijn hand loopt en op de vloer druppelt.

"Louis," piept hij. Ik pak snel een stoel vanaf de eettafel en zet hem daarop, zodat hij niet flauwvalt. Daarna pak ik een theedoek en wikkel ik die om zijn hand, zodat het bloeden stopt. "Louis," piept Harry opnieuw en hij kijkt naar me. Zijn ogen sluiten zich en tranen beginnen te stromen. Ik druk mijn lippen stevig tegen zijn voorhoofd.

"Sh.." mompel ik. "Doe maar rustig.. Huilen mag, dat weet je. Trillen maak ik me meer zorgen om," zeg ik als ik met mijn vrije hand die van hem pak.

"De vloer.. de mok.." mompelt hij zachtjes.

"Maak je daar geen zorgen om. Jouw lichaam is veel specialer," zeg ik als ik op mijn hurken zak zodat ik even groot ben. Hij kijkt bang in mijn ogen en ik wrijf met mijn duim over die van hem.

"Waarom overkomt me dit altijd, Louis? Mijn lichaam zit onder de schrammen," fluistert hij en hij schudt zijn hoofd. Ik zucht en hij leunt tegen me aan.

"Ik weet het niet. Eerlijk." Ik kijk naar de theedoek en zie dat die al wat rood wordt door zijn bloed. "Het wordt allemaal beter.."

"Het ging zo goed," snikt hij en hij kijkt naar me. "Het ging allemaal zo goed, Louis. Waarom kan het niet normaal gaan?"

"Omdat de situatie niet normaal is, babyboy." Ik leg mijn hand op zijn wang en kijk in zijn ogen. "Het is niet normaal om elke nacht nachtmerries te hebben."

"Kom ik hier ooit nog vanaf?" Ik knik en wrijf over zijn wang.

"Ja. Je komt er vanaf, maar niet als je er zo mee omgaat. Je voelt je schuldig om die mok en je voelt je klote over je hand, dat zijn toch alleen maar extra lasten?" Hij slaat zijn ogen neer en knikt. "Kom naar mij toe, sla geen kastjes."