Bad Luck ✩ L.S.

Part 79

Ik ben het gelukkigste meisje op aarde, echt waar. Gister heb ik met twee vriendinnen kaarten gekocht voor een meet and greet met mijn favoriete band (Roadtrip) en grootste liefde, in Engeland. Ik mis ze zo en in 49 dagen kan ik ze weer vasthouden.

Ook ben ik op weg naar mijn beste vriendinnetje in Harderwijk, voor een gezellig weekendje :)

Hopelijk vinden jullie dit hoofdstuk "leuk" en hebben jullie een super goed weekend! Kusjes! X

✩~✩~✩~✩

Don't you know you're running through my veines, 24 hours a day'

Louis Point Of View ✩

Een paar dagen geleden was ik de enige die fatsoenlijk met Harry kon praten, maar nu kan ik dat zelf niet meer. Als ik aan hem vraag, duurt het minuten voordat hij reageert en krijg ik een vaag antwoord, alsof het hem allemaal niet boeit. Alsof het leven hem niet meer boeit.

We liggen al een half uur in bed, proberend om te slapen, maar het lukt ons allebei niet. Ik weet het niet zeker van Harry, maar ik weet wel dat hij de laatste tijd erg slecht slaapt en dat zal nu niet veel anders zijn.

Zijn rug ligt tegen mijn buik en ik laat mijn hand over zijn arm gaan. Ik hoop dat hij daar rustig van wordt, maar ik kan niet goed zien ofdat het helpt. Zachtjes druk ik een kusje tegen zijn schouder en voel ik hem brommen.

"Ik kan niet slapen," fluistert hij.

"Ik ook niet," mompel ik. Hij draait zich om en kijkt naar me. Zachtjes wrijf ik over zijn wang en dan kijkt hij langs me heen. "Wat vind je echt hier van, lieverd?" vraag ik nog steeds fluisterend. "Ik dacht dit het beste voor je is."

"Dat dacht ik ook," mompelt hij. "Nu niet meer." Hij klemt zijn ogen op elkaar en ik wrijf over zijn arm. "Alles is hier anders. Ik vind het niet leuk."

Hij perst zijn lippen op elkaar en gaat dan rechtop zitten, zijn rug naar me toe en buiten de dekens. Ik ga verbaast naast hem zitten.

"Wat is er?" vraag ik en ik leg mijn hand op zijn gloeiendhete rug.

"Ik mag niet huilen," stottert hij.

"Waarom niet?" Ik frons en zie hoe hij alles eraan doet om niet te huilen.

"Van jou niet." Hij drukt zijn handpalmen tegen zijn ogen aan en wrijft erin.

"Hoe kom je daarbij?" Ik hou mijn toon lief, want ik wil niet dat hij denkt dat ik boos hierom wordt. Dat is niet zo.

"Elke keer als ik huil dan sus je me, of wil je me zo snel mogelijk laten stoppen. Kan ik niet gewoon een keer goed janken?" mompelt hij.

"Natuurlijk wel, Harry. Ik dacht dat je het zelf niet fijn vond, omdat je telkens moest huilen en het niet kon controleren. Ik probeerde je te troosten." Hij kijkt naar me en ik haal mijn handen door zijn haar. Zijn onderlip trilt meteen na mijn woorden en zijn ogen stromen vol. "Kom maar, je mag huilen, altijd."

Ik leg mijn armen om hem heen en druk mijn lippen tegen zijn voorhoofd. "Vertel het de volgende keer weer aan me als je iets niet snapt of ergens mee zit. Ik wil je kunnen helpen en weten wat er in je hoofd omgaat."

Hij knikt langzaam en ik kijk naar hem. Zijn ogen zijn rood en opgezwollen, waardoor ik hem een kusje tegen zijn voorhoofd geef. Hij kruipt tegen me aan, op mijn schoot, zijn armen om mijn nek.

"Het voelt," mompelt hij met zijn hoofd in mijn nekholte. Hij neemt even pauze om een paar snikken te laten en gaat dan verder. "Alsof ik nooit meer zal kunnen stoppen met me ellendig voelen. Alsof ik nooit meer een oprechte glimlach kan hebben, zonder een sprankeltje verdriet."