Bad Luck ✩ L.S.

Part 176

''Cause I can give you something, that you never had before'

Louis Point Of View ✩

"Hey Louis," zegt mijn baas, terwijl ik mijn schort omknoop.

"Hey," mompel ik terug met een kleine glimlach. Toen ik daarnet naar binnen liep, zag ik meteen Harry's pestkop en zag ik weer beelden van hem huilend tegen mijn borst aan.

"Je ziet er moe uit," zegt mijn baas.

"Ben ik ook," zucht ik. Hij fronst en knikt vragend, waarna ik uit ga leggen. "Door wat er gister is gebeurd, ben ik heel de nacht wakker geweest om te kunnen controleren ofdat Harry geen nachtmerrie kreeg en om hem te kunnen troosten."

"Ik wist niet dat hij dat was, Louis," mompelt mijn baas.

"U kon het niet weten, maar ik wil niet met hem werken. Harry zal niet meer zorgenloos kunnen zijn als ik naar het werk ga." Ik zucht even.

"Ik kan hem niet om zo'n situatie zijn ontslag geven." Ik knik eventjes en kijk naar de grond.

"Dat snap ik. Dan is er alleen geen andere optie voor mij dan dat ik zelf ontslag neem." Ik blijf naar de grond kijken, want ik weet dat mijn baas hier totaal niet blij mee is.

"Ik snap je besluit, ik vind het alleen niet echt verstandig en ik baal er enorm van. Kan ik je niet een hoger salaris aanbieden?" vraagt hij en ik zucht eventjes. Het is een lastige keuze, want als ik dit aanneem, zal ik vaker met Harry kunnen zijn voor hetzelfde geld en blijf ik mijn oude vertrouwde baantje houden. De mensen hier hebben me nooit aangesproken, dus dat is een groot minpunt, maar bij een nieuw restaurant moet ik helemaal onderaan beginnen.

"Ik... ik zal het met Harry moeten overleggen," mompel ik als ik mijn hoofd schud.

"Ik hou je hier graag, Louis. Je werkt hier nu al verschrikkelijk lang en je hebt eigenlijk nooit opslag gekregen, terwijl ik tevreden over je ben. Zomaar een collega van je, had dit niet gehad. Besef dat goed." Ik knik en kijk dan naar mijn baas.

"Ik wil graag blijven, maar de mensen hier staan me gewoon niet zo aan," zeg ik als ik aan mijn hoofd krab.

"Denk er goed over na, want onderaan beginnen in een restaurant is zwaar." Ik knik en hij klopt snel op mijn schouder. "Hup, aan het werk."

Ik schiet in gang, ondanks mijn vermoeidheid. Alles gaat in een waas en ik merk dat ik ook niet alles kan geven wat ik wil. Normaal ben ik veel vriendelijker, maar nu gaat alles uit automatisme in plaats van vriendelijkheid, doordat ik zo moe ben.

Elke keer als ik die klootzak tegen kom, kijk ik de andere kant op of vraag ik aan de gasten of alles naar wenst is. Ik kan hem niet in zijn ogen aankijken.

Maar natuurlijk, is er altijd nog de pauze die gesprekken aan de gang krijgt.

Ik pak mijn brood uit mijn trommel en denk aan Harry. Hij heeft dit brood gebakken en dat geeft me altijd nog een glimlach op mijn gezicht.

"Louis?" vraagt die stem van die klootzak dan. Ik zucht van binnen, maar kijk toch op. "Is.. het waar wat... die jongen zei?"

"Welke jongen?" vraag ik. Ik heb door dat hij niet Harry's naam kent en dat irriteert me, want hij is degene die telkens in Harry's hoofd speelt.

"Jouw vriendje. Hij zei dat ik zijn leven heb verpest."

"Hij heet Harry, ja, dat heb je." Ik ben erg kortaf en dat is erg terecht.

"Ik heb niks tegen jou of tegen hem." Ik rol mijn ogen, want hoe goed dit ook allemaal wel niet mag klinken, is het bullshit.

Hij komt als een puppy terug gelopen naar ons, nu hij zijn stoere vriendjes niet om zich heen heeft. Excuses zou je moeten aanvaren, maar niet van deze jongen. Deze jongen heeft ons zo veel pijn gedaan, dat ik niet kan geloven dat hij dit durft te doen.