Bad Luck ✩ L.S.

Part 91

'Maybe I'm a fucking waste, filling up the emty space'

Harry Point Of View ✩

Met beide benen weer op Engelse grond. Het voelt vertrouwd, maar ook verdrietig. Hier is alles fout gegaan en toen we hier aankwamen moest ik me loshalen aan mijn oncomfortabele en super fijne positie bij Louis in zijn armen.

We rollen onze koffers naar de ontvangst hal en zien daar mijn moeder, stiefvader en zus staan. Wanneer ik goed kijk, voel ik tranen over mijn wangen stromen. Louis' moeder staat naast die van mij.

Ik huil hardop en laat me bij mijn geliefden in hun armen vallen. "Ik heb jullie zo erg gemist," snik ik, terwijl ik mijn moeder en zus knuffel. De hand van mijn vader wrijft over mijn rug en ik schud mijn hoofd. Louis knuffelt zijn eigen moeder en ik hoop dat ik daar straks ook de tijd voor heb.

"Wat fijn dat je er weer bent," mompelt mijn moeder en ze geeft me een liefdevolle kus. Mijn zus drukt een kus tegen mijn wang en veegt dan mijn tranen weg. Ze huilt zelf ook en daarom doe ik hetzelfde bij haar.

Als we na 5 minuten nog steeds knuffelen, trek ik me terug en loop ik naar Louis' moeder toe. Ook haar knuffel ik en ze wrijft over mijn rug.

"Wat een verrassing," zucht ik en ik kijk naar haar. Ze glimlacht breed naar me. "Bedankt. Dit betekent veel voor me."

"Jij betekent veel voor me, lieverd. Daarom doe ik dit," zegt ze en ze wrijft over mijn wangen. Ik sluit mijn ogen en dan knuffelt ze me nog een keer. Ik vind het zo fijn dat ik zo geliefd word in Louis' familie. "En ik was hier nog niet vaak geweest, dus dat komt ook mooi uit."

Ze grinnikt en ik wrijf over haar arm, voordat ik me terug trek en naar Louis kijk. Deze mensen om me heen zijn erg mooi en hebben een mooi karakter, maar Louis steekt er met kop en schouders bovenuit. Dat besef ik pas weer nu ik hem meer als 2 seconden niet heb aangeraakt.

Trots loop ik naar hem toe, geef ik hem een kus en pak ik zijn hand. Mijn vader pakt mijn koffer en mijn zus die van Louis. We lopen allemaal naar de auto. Er passen 7 mensen in, doordat het een soort van busje is. In de kofferbak kunnen 2 extra stoelen omhoog gezet worden en dan past iedereen erin.

De moeders zitten voorin, Louis en ik op de achterbank en mijn vader en zus achterin. "Hoe was het?" vraagt mijn moeder en ze kijkt even snel om naar me.

"Frustrerend op sommige momenten, maar soms ook.." begin ik zachtjes en ik kijk naar buiten.

"Rustgevend," zegt Louis en ik knik. Hij legt zijn hand op mijn knie, terwijl ik naar buiten kijk. Stevig pak ik Louis' hand vast, om te kunnen verwerken wat hier allemaal gebeurd. Ik ben binnen 1 dag na een telefoontje weer in Londen en nu kijk ik naar het landschap. Voorin stelt mijn moeder alleen maar vragen en achterin hebben mijn vader en zus een gesprek over totaal iets anders.

Het maakt me gek, natuurlijk. Niks kan normaal gaan.

Ik sluit me af en kijk alleen naar buiten. Op de achtergrond hoor ik wel mensen praten, maar ik reageer er niet op.

Louis die aan mijn hand trekt, laat me omkijken. "Alles goed?" vraagt hij, waar ik niet op reageer. Ik hou erg veel van mijn moeder, maar ze moet niet Louis instellen om te vragen aan me of alles wel gaat. Tuurlijk gaat het niet. Ik ben fucking ziek in m'n hoofd.

Om me heen is het ongemakkelijk stil, maar dat geeft mij rust in mijn hoofd. Ik sluit mijn ogen en knijp in Louis' hand. Ik weet hoe veel zorgen hij zich maakt op dit soort momenten.

Mijn huis komt dichterbij en uiteindelijk stappen we uit. Mijn vader pakt meteen mijn koffer. Misschien was in dat klote stadje blijven toch een beter plan. Hier snappen ze niet dat ik wel dingen zelf kan doen en niet een of andere gehandicapte ben, die niet zijn eigen koffer kan rollen. Ze hebben duidelijk nog niet in de gaten hoe het in elkaar zit.