Bad Luck ✩ L.S.

Part 26

'So open your eyes and see, the way our horizons meet'

Louis Point Of View ✩

Op het bankje wacht ik totdat mijn moeder klaar is bij de dokter. Lottie ging met haar naar binnen en het leek me beter om even hier te wachten, anders wordt het wel druk binnen.

Ik speel met mijn nagels en kijk op mijn telefoon ofdat Harry nog een berichtje had gestuurd. Zijn oma was jarig en hij heeft het erg gezellig.

"Louis," zegt Lottie huilend en ik sta snel op, waarna ik haar in mijn armen neem. Ik kijk het kamertje in en zie mijn moeder ook huilen.

"Wat is er aan de hand?" vraag ik zacht. De dokter wijst naar de stoel en ik ga naast mijn moeder zitten, waar ik mijn hand op haar knie leg.

"We hebben de testen gedaan en daaruit is gebleken dat je moeder leukemie heeft," zegt hij en ik voel hoe er een waas voor mijn ogen ontstaat. Ik mag niet huilen, echt niet. Ik moet de sterke broer zijn voor mijn zusjes en broertje.

Voorzichtig kijk ik naar mijn moeder en neem ik haar in mijn armen. Wanneer ik mijn ogen sluit zie ik een glimlachende Doris en Ernest. Ik ga ervoor zorgen dat ze zo min mogelijk van dit alles meekrijgen. Ze gaan onze moeder natuurlijk soms in het ziekenhuis zien liggen, maar ik zorg ervoor dat ze geen liefde tekort komen op deze jonge leeftijd.

"Het komt goed," fluister ik mijn moeder in en ik wrijf over haar rug. In deze situatie zijn dat de goede woorden, want het kan goed komen. Wanneer iemand overleden is, kan diegene niet meer terug komen, maar mijn moeder is ziek, erg ziek. Zij kan het overleven.

"We brengen haar naar een kamer, daar kan ze even tot rust komen tot morgenochtend en dan zal de eerste operatie plaats vinden," zegt de dokter en ik knik even, terwijl ik naar mijn moeder kijk en over haar hand wrijf. Ik geef haar een kus tegen haar wang en denk er dan aan hoe ik dat altijd bij Harry doe. Wanneer ik aan hem denk, moet ik bijna huilen. Ik wil hem hier bij me.

"Kom, mam," zeg ik zacht als ik haar help met opstaan. We lopen naar een kamer, waar mijn moeder zal verblijven, en daar wordt ze op een bed gelegd.

"Bedankt dat je me meenam hier naartoe," zegt mijn moeder en ze geeft me een kus.

"Geen dank, ik ben blij dat ik dat heb doorgedrukt," zeg ik en ik druk kusjes tegen haar voorhoofd. Ik hou van haar. "We zorgen voor de kinderen, maak je geen zorgen."

Ze wrijft over mijn en Lottie's arm en Lottie glimlacht met tranen in haar ogen. "Harry zou een goede hulp zijn," fluister ik als ik op de stoel neerzak.

"Had hij niet al iets te doen?" vraagt ze en ik haal mijn schouders op.

"Ik weet het niet. Ik mis hem nu gewoon heel erg." Ik zucht om mijn tranen binnen te houden, maar faal.

"Het zal allemaal zo hectisch zijn de aankomende weken, Louis. En daarbij, weet ik niet ofdat ik in deze situatie een goede schoonmoeder zal zijn," zegt ze zacht en ik kijk naar haar.

"Jij vraagt je af ofdat je wel een goede moeder zal zijn? Je bent al meer als de helft van je leven moeder, en dan wel van zo veel kinderen. Hij zal je echt niet vooroordelen op dat je ziek bent, mam. Hij zal eerder elke avond met me gaan janken," zeg ik en ik schud mijn hoofd.

Ze zucht en schudt ook haar hoofd. "Ik wil niet dat hij zorgt voor ons gezin, wij moeten voor hem zorgen."

"Hij houdt van kinderen en hij wil heus wel helpen als dat moet." Mijn moeder kijkt naar me en ik bijt op mijn lip.

"Ik wil hem wel ontmoeten, mama." zegt Lottie en ik glimlach.

"Je zal alleen maar gerustgesteld worden om hoe lief hij is," zeg ik en ik wrijf over haar knie. Ze glimlacht en knikt dan.