Bad Luck ✩ L.S.

Part 121

'I, I miss you, yeah, I miss you, oh, I do'

Harry Point Of View ✩

Louis en ik besluiten om een extra dagje hier te nemen. Vandaag wil ik alleen zijn en nadenken. Mijn nachtmerries waren vannacht zoals ze altijd waren geweest. Ik voel me weer als de oude Harry, die depressieve Harry, niet de oude-oude Harry..

Na gisteravond weet ik niet meer wat ik met mijn leven aanmoet. Ik heb mijn vriendje geslagen, hem uitgescholden en als stront behandeld. Als hij rookt en me dan niet begrijpt, doet hij alledrie die dingen, zonder dat hij het door heeft.

Binnen 10 minuten heeft hij me weer terug gebracht waar ik ben begonnen. Alleen hij zou dat kunnen. Mijn pesters zullen me huilend in zijn armen laten kruipen en dan zal het binnen een weekje weer goed gaan. Maar dit...

Hij is degene die me het sterkste en het zwakste maakt. Al die maanden heeft hij me zo geholpen en binnen 10 minuten, blijkt dat het allemaal voor niks is geweest.

Vandaag hoefde ik hem om die reden even niet te zien. Ik hou van hem, nog steeds, maar ik wil niet elke keer herinnerd worden aan hoe het was. Wat waren we gelukkig.. Té gelukkig om het vol te kunnen houden.

Ik smeer een boterham en veeg een traan van mijn wang. Het doet me pijn om niet te weten waar hij uithangt. Ondanks dat ik hem niet wil zien, wil ik weten of dat hij oké is. Waarschijnlijk niet.

Langzaam stop ik mijn boterham in mijn mond en ga ik op de bedrand zitten. Deze kamer... hij maakt me gek. Ik kan alleen niet weer dingen kapot maken. Louis wordt nooit kwaad wanneer ik dingen breek en dat vind ik gek. Telkens stel ik hem weer teleur en breek ik weer iets. Elke week, sowieso.

Starend naar mijn boterham, zucht ik. Ik wil niet eten. Ik heb geen honger en zeker geen zin in een boterham. Een croissantje zoals Louis dat altijd voor me zou maken, dat zou lekker zijn. Ik waardeer het wel dat we überhaupt brood hebben, want dat heeft Louis vanochtend nog gehaald.

Langzaam laat ik me in de matras zakken en trek ik de deken om me heen. Dit is niet mijn bed, dit is niet Louis' bed. Op dit bed hebben we niet honderden speciale momenten gedeeld. Het enige wat we hier hebben gedaan, is ruzie gemaakt.

We dachten dat we dit wel aankonden, samen twee daagjes weg, gewoon om vrienden en familie te bezoeken. Niet dus. Het gaat altijd fout, als we niet gewoon thuis kunnen gaan slapen.

Zal het daaraan liggen? Aan het bed? Ik weet het echt allemaal niet meer. Het gaat altijd fout en waarom weet ik niet.

Je zou denken dat intussen mijn tranen in dat kwart jaar wel op zouden zijn, maar dat is blijkbaar niet zo. Ik kan nog steeds huilen, maar het lucht niet meer op zoals het dat gisteravond deed. Helemaal niet meer.

Mijn maag knort, maar ik wil het niet horen en voelen. Het doet pijn om Louis hier nu niet bij me te hebben, want dat betekent dat er iets niet goed is.

Gek genoeg, voel ik na 1 tegenslag al dat ik super erg achteruit ben gegaan. Ik hoor stemmen in mijn hoofd en denk over zelfmoord na. Elke keer kan ik het van me af schudden, maar ik weet niet ofdat het goed blijft gaan.

De mensen die langs mijn hotelkamerdeur lopen, hebben stuk voor stuk niet door dat hier een super depressieve jongen ligt. Het zal eens fijn zijn om van iemand, die niet mijn vriendje of familie is, te horen vragen of dat het goed met me gaat. Net als Alicia dat deed. Ze kwam naast me zitten en daarmee liet ze al genoeg zien dat ze om me geeft. Dat ze geeft om mensen die het minder fijn hebben, ook al zou dat maar voor 1 dag zijn. Ze maakt daarmee honderden dagen een stukje lichter.

Ik heb nog bijna elke dag contact met haar en zij zou de reden zijn waarom ik nog een keer naar dat klote stadje zou gaan. Ik mis haar soms, op zulk soort momenten. Als het allemaal niet meer gaat en ik over de raarste dingen ga nadenken. Op een dag gaat Louis te laat zijn, als dit niet snel stopt.