Bad Luck ✩ L.S.

Part 170

'Nobody can drag me down'

Louis Point Of View ✩

Het is een beetje feest, maar toch ook weer niet. De reden waarom het feest is, zou fijn zijn geweest als die er niet is geweest.

Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik Harry alleen op de wc op school vond. Zijn armen open gesneden, als je dat zo kan zeggen.

Harry bijt op zijn lip en haalt een hand door zijn haar. Ik kijk naar hem en teken een hartje op zijn borst. Hij legt zijn hoofd tegen mijn schouder en laat een lange zucht los.

"Gefeliciteerd, liefje," zeg ik en hij kijkt naar me.

"Waarmee? De gebeurtenis die me depressief heeft gemaakt?" zucht hij en hij schudt zijn hoofd.

"Met dat je nog leeft." Hij slikt en ik doe hetzelfde. Zijn ogen vinden die van mij en ik geef hem een lange kus. "Dat is het grootste cadeau wat je me ooit heb gegeven," fluister ik en ik leg mijn neus tegen zijn wang. Hij wrijft over mijn arm en staart voor zich uit.

"Je gaat vooruit, echt."

"Alsjeblieft, Lou. Zeg nou niet dat ik helemaal beter ben." Ik kijk naar hem en zet mijn kin op zijn blote borst, zodat ik hem goed kan aankijken.

"Nee, Harry. Dat zeg ik niet. Maar vergelijk jezelf met toen en nu. Toen kon je geen hap eten zonder te denken aan de gevolgen van als je niet zou eten en waarvoor eten nou eigenlijk goed is. Het is zo normaal, maar waarom doen we het. Om energie te krijgen, tuurlijk. Maar waarom op dezelfde tijdstippen? Waarom slapen we in de nacht en niet overdag? Waarom moeten we naar school en waarom kan ik me niet gewoon voelen zoals ik wil?"

Hij kijkt een paar seconden naar mijn ogen en grinnikt dan zacht. "Zo knap hoe je... Hoe je weet hoe ik dacht, terwijl ik het nooit heb uitgesproken," mompelt hij en hij legt zijn hand om mijn hoofd.

"Ik ken je langer als vandaag, baby. Ik ben 365 dagen met je geweest, onafgebroken. Elke dag heb ik je pijn gezien, je verdriet. Maar ook waar je vrolijk van wordt en waarom je precies anders reageert dan dat we allebei verwachten." Hij slikt even en kijkt van me weg.

"Eng hoe iemand mij beter kent dan dat ik mezelf ken." Ik glimlach en wrijf over zijn borst. "Maar ja, ik ben vooruit gegaan. Ik zal alleen nooit dezelfde Harry worden," zucht hij.

"Veel sterker, liever, kwetsbaarder tegen de mensen die het verdienen." Hij kijkt naar me en trekt me stevig tegen hem aan. "Ik durf het niet goed te zeggen, maar we zijn er bijna, Harry."

Hij mompelt en schudt zijn hoofd. "Hier echt niet," zegt hij en hij tikt tegen zijn hoofd. "Hier moet ik nog 2 marathons lopen."

"Twee is niet veel als je je bedenkt dat je er al 498 hebt gelopen," glimlach ik, waarna hij grinnikt. Ik kus zijn lippen en kruip dan op hem.

"Jouw lichaam is nog zo schoon, kijk wat ik heb," zegt hij en hij laat zijn polsen zien. Ik kijk ernaar en geef het dan zacht een paar kusjes. De tattoo van de anemoon ziet er prachtig uit bij de rest van zijn tattoo's.

"Jij vertelt een verhaal met je lichaam. Mijn lichaam is saai." Hij kijkt naar mijn ogen en ik haal mijn hand door zijn haar. "Non-verbaal komt veel beter over dan verbaal."