Bad Luck ✩ L.S.

Part 100

'All we need is somebody to lean on'

Harry Point Of View ✩

Op het moment dat ik de trap oploop, merk ik dat het voelt alsof ik een deel van me beneden achter laat. Ik durf niet te vragen ofdat Louis meegaat, dus ik hoop dat ik een deel van mijn andere helft in mijn boekje met nachtmerries kan terug vinden.

In mijn kamer, loop ik meteen naar mijn nachtkastje toe. Ik pak het boekje eraf en ga op mijn bed zitten. Ik moet nu een paar van mijn nachtmerries doorlezen.

Ik begin bij de 10de, omdat ik ze vanaf daar nog niet met Shannon heb besproken. Rustig lees ik ze door en voel ik de angst die ik normaal door mijn lichaam voel gaan, nu ook.

Tranen beginnen zich te vormen en ze raken het papier, waardoor het papier alleen maar meer gaat kreukelen als het opdroogt.

Het dringt tot me door dat mijn nachtmerries helemaal geen deel van me zijn. Ik voel nog steeds het gemis van iemand naast me. Mijn nachtmerries helpen er totaal niet bij.

"Harry?" vraagt Louis en ik kijk verschrikt op. Ik sla het boekje dicht en voel mijn borst hard op en neer gaan. "Alles goed, lieverd?"

Hij zet de thee op het nachtkastje en komt naast me zitten. Ik veeg over mijn wangen en kijk voor me uit. Nu Louis hier is voel ik me niet beter, raar genoeg.

Ik schud mijn hoofd en hij neemt me in zijn armen. Ik sluit mijn ogen en voel mijn spieren ontspannen. De pijn in mijn hart neemt langzaam af als ik zijn geur ruik en zijn armen voel.

Mijn nachtmerries zijn nooit een deel van mij geweest. Dat dacht ik, omdat Louis er altijd in voor kwam. Die Louis was niet mijn Louis. Dit is mijn Louis, die jongen die me nu vasthoudt en dat altijd zal doen.

Mijn schouders beginnen met schokken, omdat er ineens een last van mijn schouders afvalt. Ik hoef niet bang te zijn. Ik wil niet meer bang zijn. Mijn Louis zal me nooit opzettelijk pijn doen of me alleen laten. Zelfs al zou hij nooit meer verliefd zijn, dan blijft hij me altijd steunen in elke keuze die ik maak. Dan blijft hij me gelukkig maken, alleen dan op een andere manier.

"Baby, baby.." mompelt Louis en hij wrijft over mijn hoofd. Ik klem mijn armen om hem heen en druk mijn hoofd tegen zijn schouder.

"Jij bent mijn Louis," zeg ik zachtjes. Hij bromt vragend. "Jij bent mijn Louis," zeg ik duidelijker.

"Ik snap je niet," mompelt hij en ik kijk naar hem.

"Jij bent niet de Louis uit mijn dromen." Hij glimlacht en wrijft met zijn duimen langs mijn wangen.

"Dat heb ik je toch al vaker gezegd, lieverd?" zegt hij en ik knijp mijn ogen samen.

"Ik denk dan wel veel na, dat komt echt niet door," zucht ik en hij drukt een kus tegen mijn voorhoofd.

"Dat geeft ook niet. Doe het op je eigen tempo." Hij glimlacht naar me en trekt me naar hem toe. "Hey.. rustig maar. Ik ben hier. Ik ben de Louis die je op school hebt leren kennen en die zielsveel van je houdt."

Ik zucht en neem hem opnieuw in mijn armen. Hij wrijft over mijn rug en houdt me dicht bij hem.

"We komen er wel, baby," fluistert hij en ik knik. Ik ben ziek in mijn hoofd en die ziekte gaat ooit nog weg. Hoe lang het nog gaat duren, dat weten we niet. "Kom, drink je thee."

Hij glimlacht naar me en geeft me mijn mok. Ik drink ervan en kruis mijn benen met elkaar.

"Kunnen we naar beneden gaan?" vraag ik en Louis knikt.

"Natuurlijk. Kom maar met je mok," zegt hij en hij houdt zijn hand uit. Ik merk pas hoe erg ik tril wanneer ik mijn mok aan Louis geef. Hij geeft me een lange kus en samen lopen we naar beneden. Ik hou mijn handen in elkaar gevouwen en haal een keer diep adem, om mijn handen wat minder te laten trillen.