Bad Luck ✩ L.S.

Part 166

'What do I have to do, to make you believe, it's all for you and me'

Harry Point Of View ✩

Ik wist nooit goed hoe ik met mensen moest omgaan die wat mankeerde. Ofdat het nou een erge ziekte was, depressiviteit of een hartstilstand. Ik durfde nooit bij die mensen op bezoek te gaan, omdat ik bang was hoe ze op me zouden reageren en hoe ze er aantoe zouden zijn.

Nu ben ik degene waar mensen misschien wel niet naartoe durven komen.

Zachtjes beweeg ik mijn vingertoppen door Larry's vacht. Hij zit op mijn schoot, liggen doet hij niet zo snel omdat ik dan geen kusjes tegen zijn hoofd kan drukken en ik mijn neus niet tussen zijn haren kan duwen. Hij is dat van kleins af aan gewend en dat vindt hij super fijn.

"Kreeg ik maar zo veel kusjes als Larry," zegt Louis als hij over mijn hoofd wrijft en ik kijk op. Hij knipoogt en ik trek Larry nog een stukje dichter tegen me aan.

"Denk je dat sommige mensen niet meer met me praten omdat ik depressief ben?" vraag ik aan Louis en hij komt naast me zitten.

"Zoals wie?" vraagt hij als hij naar me kijkt en zijn hand op mijn bovenbeen legt.

"Ik weet het niet," zeg ik als ik mijn hoofd schud. "Ik zou dat hebben, misschien hebben meer mensen dat."

"Hm.." mompelt hij en hij wrijft zacht over mijn bovenbeen. "Ik denk het niet, lieverd. De mensen die echt van je houden, worden daardoor niet tegengehouden."

"Ik was gewoon altijd zo bang dat mensen totaal anders waren. Ik... ik haat het als het in je gezicht gedrukt word dat het niet goed gaat met mensen en dan weet ik me geen houding te geven. Ik kan geen normaal gesprek met die mensen voeren zonder te denken aan dat ze iets mankeren." Ik kijk naar Louis en schud hopeloos mijn hoofd, waardoor hij dichter naar me toe komt zitten en zijn arm om me heen legt.

"Ik snap dat je dat niet durft, Harry. Het zit gewoon niet in je," zegt hij en hij wrijft over mijn rug.

"Lekker makkelijk," zucht ik en ik druk mijn hoofd tegen Larry's lichaampje aan. "Ik weet niet waarom ik vandaag ben opgestaan, Louis. Ik voel me zó kut vandaag."

Louis trekt me tegen hem aan. "Omdat je van het leven houdt, baby."

"Op dit moment niet. Ik vind het zwaar kut. Ik wil niet werken, ik wil niet eten, ik wil al helemaal niet doen alsof er niks is. Ik voel me gewoon niet goed." Als ik denk aan al het slechte, leg ik mijn armen om mijn buik heen. Larry blijft mijn aandacht vragen, maar dat kan ik hem nu niet geven.

Louis zet Larry voorzichtig neer en komt dicht op me zitten, zijn hand op mijn schoot en zijn andere arm om me heen.

"Sh.." fluistert Louis zacht en hij drukt kusjes tegen mijn hoofd. Een benauwd gevoel neemt mijn lichaam over en ik voel hoe ik meer hyperventileer. Ik kan het alleen niet meer stoppen.

"Ik.." stotter ik zacht, terwijl ik telkens achter elkaar slik. Ik wrijf nerveus met mijn handen over mijn benen en kan nergens anders aan denken als aan mijn maag die omgedraaid lijkt te worden.

Snel moet ik opstaan en naar de wc rennen, waarna ik daarvoor neerzak. Louis rent achter me aan, terwijl ik mijn maaginhoud eruit gooi.

Het enige wat ik kan doen is mijn ogen sluiten en het me laten overkomen. Louis wrijft over mijn rug, maar ik kan zijn fluisterende woorden niet horen en verstaan.