EDHO - BÜYÜK AİLE

154. BÖLÜM /// BİR ADIM

Keyifli okumalar efenim 💫

🧁

İki gün olmuştu uyanalı. Uyanır uyanmaz Merve'yi sonra da annesini istemişti yanına. İkisi de girdiler. İlk dakikalar ağlamakla geçti. Bahar biraz konuşup şükürler ederek çıkmıştı yanlarından.

"Korkma ben iyiyim."

Yine yaşardı Merve'nin gözleri. Eğilip tekrar elini öptü doğruldu. Saçlarında gezdirdi parmaklarını.

"Artık ağlamasan mı?" dedi Orhan yorgun sesiyle. "Ben ağla diye uyandığımı sanmıyorum." deyip gülümseyince Merve de gülümsedi gözlerini silerek.

"Uyanmasaydın, bir şey olsaydı napardım bilmiyorum."

"Ama uyandım."

Duraksadıktan sonra konuştu Merve. "Orhan neden bizim evin önündeydin?"

Yutkundu. Kafasını toparlanmıştı artık. "Korkuyordum."

"Neyden canım?"

"Seni gönderirler diye bekliyordum birkaç gündür kapınızda. Evdeyim dediğimde aslında kapınızın önündeydim. O gece sana söz verdim ama tutamadım. İçimi bir şeyler kemirdi hep."

Merve yeniden ağlamaya başladı usul usul. Saçlarında gezdirdi parmaklarını.

"Babam git demiş sana. Onun adına ben özür dilerim. Tamam mı? Sana söz veriyorum bir daha kovulmayacaksın o kapıdan. Kimsenin sana tek kelime etmesine izin vermeyeceğim tamam mı?"

Başını hafifçe oynattı gözlerine bakarak. "Baban yapmadı biliyorsun dimi sen? Biliyorsunuz yani?"

"Biliyoruz . Sonradan inandık. Kameralarda da görmüş dayımlar."

"Peki o ateş edenler kimmiş? Onu öğrendiler mi?"

Yüzü değişti. Bakışları acımasız bir hâl aldı. "Öğrendiler. Birini Kemal öldürdü burda?"

"Burda?" dedi soru dolu bakışlarla.

Başını salladı. "Ona da saldırdılar çünkü. Bir şey olmadı ama telaş yapma. Elleri kötü oldu biraz. Döverek şey yaptı. Bak orda camın arkasında. Merak etme baban yanından ayırmıyor onu."

Cama gitti gözleri. Oradaydı Kemal. Babasının yanında. İkisi de gülümsüyordu. Hemen yanlarındaki yüzü görünce şaşkınlığını gizleyemedi. "Ablam? Ablam da mı geldi?"

Geriye baktı gülümsedi Merve. "Evet." Soldu yüzü birden "Ka- kan lazım olunca."

"Ee?"

"Minnoş verdi o gelene kadar. Yani onunki uyuyormuş."

"Bak ya. Herkes ayağa kalkmış."

"O ne biçim laf Orhan! Kalkacak tabi. Ne bekliyordun?!"

Yüksek sesine biraz baktı kaldı. "Tamam güzelim sakin ol."

Yüzünü sıvazladığı ellerini saçlarını daldırıp soluklandı. Sesi titreyerek konuştu. "Öldün sandım seni. Öyle yerde görünce. Babam başında elinde silah. Seninki dibinde. Aklımı kaçıracaktım Orhan."

Ağlamaya başladı yine. "Bu sefer öldü dedim. Bu sefer öldü işte."

Gözlerini sildikçe yenileri aktı. Sanki hiç ağlamamış gibi. Hıçkırıklarına bir şey yapamayışı gerilmesine sebep olunca. Yavaşça elini kaldırdı cama doğru. Merve'yle onlar arasında gitti geldi parmakları.