Nierozłączne Przyjaciółki w Poszukiwaniu Miłości i Zabawy ♥️

Rozdział 9: Koszmar Luizy i Łzy

Noc była ciemna, a gwiazdy ledwo przebijały się przez chmury. Luiza spała niespokojnie, jej sen był pełen przerażających obrazów. Każdy dźwięk, każdy cień zdawał się być zagrożeniem. Koszmar wciągnął ją w wir wspomnień z dzieciństwa, które były pełne krzyków i bólu. Luiza próbowała uciec, ale czuła się jakby biegła w miejscu, nie mogąc wydostać się z pułapki własnych lęków.

W pewnym momencie, koszmar osiągnął kulminację. Luiza znalazła się wśród chaosu, gdzie zamiast lądować w znanym jej świecie, znalazła się w środku ciemności. Noah, postać z jej rzeczywistości, pojawił się w tej nieprzyjaznej scenerii, ale zamiast być wsparciem, wydawał się zimny i obojętny. Luiza próbowała mówić, ale jej głos był stłumiony przez gęstą ciemność.

W momencie, gdy Luiza obudziła się z krzykiem, całe ciało drżało, a serce biło jak oszalałe. Koszmar pozostawił ją z uczuciem beznadziejności. Jej oddech był nierówny, a łzy spływały po jej policzkach, nie dając jej spokoju. Z trudem próbowała się uspokoić, ale emocje były zbyt silne.

Kiedy Noah usłyszał krzyk, jego serce zamarło. Natychmiast zerwał się z łóżka i wybiegł z pokoju, szukając źródła hałasu. Korytarz był cichy, ale z jego doświadczenia wiedział, że krzyk musiał pochodzić z pokoju Luizy. Nie zastanawiając się dłużej, pobiegł w stronę jej sypialni, jego myśli krążyły wokół obaw o jej bezpieczeństwo.

Wpadł do pokoju Luizy i zobaczył ją siedzącą na łóżku, jej ciała drżało od emocji, a łzy wciąż płynęły. Rozalia, która była w pobliżu, szybko podeszła do Luizy, starając się ją uspokoić. Noah zorientował się, że Rozalia jest już przy niej, ale poczuł ogromną potrzebę, by także wziąć w tym udział.

„Luiza, co się dzieje?” – zapytał Noah, starając się brzmieć spokojnie, choć w jego głosie słychać było troskę.

Luiza spojrzała na niego z przerażeniem, jej łzy jeszcze nie przestawały płynąć. „Koszmar… nie mogłam… uciec. Czułam się jakbym była w pułapce.”

Noah przysiadł obok niej na łóżku, próbując znaleźć sposób, by ją uspokoić. „Jestem tutaj. To tylko sen, nic więcej. Jesteś bezpieczna. Możesz mi mówić, jeśli chcesz, ale możesz też po prostu usiąść tutaj i spróbować się uspokoić.”

Rozalia spojrzała na Noah z wdzięcznością, widząc, że jego obecność rzeczywiście mogła pomóc Luizie. „Właśnie. Noah jest tutaj. Możesz czuć się bezpiecznie.”

Noah delikatnie wziął Luizę za rękę, starając się dać jej poczucie stabilności. „Jeśli potrzebujesz, możemy po prostu siedzieć tutaj, a ty spróbuj wziąć kilka głębokich oddechów.”

Luiza, choć wciąż czuła się przytłoczona, poczuła ulgę, mając przy sobie dwie osoby, które się o nią troszczyły. Powoli zaczęła się uspokajać, a łzy przestały płynąć, choć serce wciąż biło jej szybko.

„Dziękuję” – wyszeptała, starając się opanować emocje. „Przepraszam, że was obudziłam.”

Noah uśmiechnął się delikatnie, starając się dodać jej otuchy. „Nie musisz przepraszać. Chciałem tylko upewnić się, że wszystko jest w porządku. Jesteś dla mnie ważna, Luiza.”

Rozalia, widząc, że Luiza zaczyna się uspokajać, wstała, aby zrobić ciepłą herbatę, licząc, że to pomoże jej odzyskać spokój. „Zaraz wracam. Może herbatka pomoże ci się uspokoić.”

Gdy Rozalia wyszła z pokoju, Noah pozostał przy Luizie, starając się stworzyć dla niej atmosferę bezpieczeństwa. Luiza, choć wciąż przeżywała koszmar, czuła, że dzięki wsparciu przyjaciół mogła znaleźć chwilę wytchnienia.

Noah, czując, że Luiza zaczyna się uspokajać, kontynuował delikatne rozmowy, próbując pomóc jej złapać oddech i zrelaksować się. „Jeśli chcesz porozmawiać o tym, co cię trapi, jestem tutaj. Ale jeśli wolisz po prostu być w milczeniu, też jest w porządku.”

Luiza spojrzała na niego z wdzięcznością. „Chyba na razie wystarczy mi to, że jesteś tutaj.”

Noah skinął głową, czując, że choć noc była pełna emocji, zrobił coś dobrego, oferując wsparcie i obecność. Wiedział, że nadchodzące dni mogą przynieść kolejne wyzwania, ale tej nocy Luiza mogła poczuć się choć trochę bezpieczniej, mając obok siebie osoby, które naprawdę się o nią troszczyły.