Nierozłączne Przyjaciółki w Poszukiwaniu Miłości i Zabawy ♥️

Rozdział 113: Przebicie Balona - Odkrycie Płci Dziecka

**Perspektywa Rozalii**

Dzień zapowiadał się wyjątkowo i pełen radości. Po wielu miesiącach oczekiwań, nadszedł moment, na który wszyscy czekaliśmy z niecierpliwością – odkrycie płci naszego dziecka. Moje serce biło szybciej, gdy przygotowania do tej ważnej chwili dobiegły końca. Atmosfera w domu była pełna ciepła i entuzjazmu, a wszyscy zebrali się, by uczcić ten wyjątkowy moment.

Zanim rozpoczęliśmy zabawę, miałam chwilę, by się przygotować. Z pomocą Luizy i Daimona udekorowaliśmy pokój w odcieniach błękitu i różu, tworząc piękną atmosferę. Na stole czekały pyszne ciasta, napoje i drobne przekąski, a balon wisiał w centralnym miejscu, gotowy na moment odkrycia płci dziecka.

Rodzice również przyjechali, co sprawiło, że ten dzień stał się jeszcze bardziej wyjątkowy. Mama i tata przyjechali z szerokimi uśmiechami i prezentami, a ich obecność była dla mnie ogromnym wsparciem. Było cudownie mieć ich tutaj, by wspólnie przeżyć ten niezapomniany dzień.

Gdy wszystko było gotowe, nadszedł czas na główną atrakcję. Daimon, z szerokim uśmiechem na twarzy, trzymał w ręku wielki czarny balon wypełniony helem. Był to balon, który w swoim wnętrzu krył odpowiedź na nasze pytania – płeć naszego dziecka.

— Rozalia, jesteś gotowa? — zapytał Daimon, trzymając balon wysoko. Jego oczy błyszczały z radości, a duma malowała się na jego twarzy.

— Tak, jestem gotowa — odpowiedziałam, starając się ukryć ekscytację. Wzięłam głęboki oddech i podeszłam do balonu, który wisiał w powietrzu, przymocowany do stojaka.

Obok mnie stali Luiza i Noah, a także moi rodzice, którzy patrzyli z uśmiechem. Luiza trzymała aparat, gotowa uwiecznić ten moment na zdjęciach, a Noah trzymał rękę na jej ramieniu, zapewniając jej wsparcie.

Zbliżyłam się do balonu, trzymając igłę w dłoni. Serce mi biło szybciej, gdy zbliżałam igłę do balonu. Wszyscy w pomieszczeniu trzymali oddech, czekając na ten kluczowy moment. W końcu, gdy igła przebiła balon, z jego wnętrza wyleciało mnóstwo konfetti. Kolorowe kawałki wirującego papieru spadły na podłogę, tworząc tęczowy deszcz.

— To dziewczynka! — wykrzyknęła Luiza, patrząc na nas z szerokim uśmiechem. Jej radość była zaraźliwa, a jej entuzjazm sprawił, że wszyscy zaczęli klaskać i wiwatować.

W pokoju rozległy się okrzyki radości i gratulacje. Daimon przyciągnął mnie do siebie i złożył na moich ustach czuły pocałunek, który wyrażał całą jego miłość i szczęście. Moi rodzice podeszli, obejmując mnie serdecznie i składając gratulacje.

— Jesteś wspaniała, córeczko — powiedziała mama, przytulając mnie mocno. — To wspaniała wiadomość, cieszę się, że możemy być tutaj z tobą.

— Dziękuję, mamo — odpowiedziałam, czując łzy radości w oczach. — To znaczy dla mnie bardzo wiele, że jesteście tutaj.

Daimon i ja wymieniliśmy pełne miłości spojrzenia. Było widać, że ten dzień był dla nas obojga niezwykle ważny. Luiza robiła zdjęcia, starając się uchwycić każdą chwilę tej wspaniałej chwili, a Noah, stojąc obok niej, zapewniał, że wszystko jest w porządku.

— Cieszę się, że mogę być częścią tego momentu — powiedział Noah, uśmiechając się do nas. — To naprawdę wspaniałe przeżycie.

W miarę jak radość i ekscytacja wypełniały pokój, Daimon i ja obiecaliśmy sobie nawzajem, że będziemy dla siebie wsparciem w nadchodzących miesiącach. Dziewczynka, którą będziemy mieli, stała się symbolem naszej miłości i nadziei na przyszłość.

Wspólnie świętowaliśmy ten wspaniały moment, ciesząc się każdą chwilą spędzoną razem. To był dzień, który na zawsze pozostanie w naszej pamięci jako moment pełen radości, miłości i spełnienia marzeń.