Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 2

Ondanks dat ik van mijn werk houd, vond ik het nooit geen pretje om in het ziekenhuis te komen. Al was het altijd nog wel beter dan bij de lijkschouwer. Dat was echt het aller ergste.
'Recherche, we komen voor die gewonde vrouw die op straat is gevonden' deed Barry het woord.
'U kunt daar even plaats nemen' werden we naar de wachtkamer gedirigeerd. Het zou weer eens niet zo zijn.
'Koffie' stelde ik voor. Aan dat ene bakkie op het bureau had ik echt niet genoeg.
'Ik heb al genoeg op' schudde hij afkeurend zijn hoofd. Bij Barry ging het er dan ook heel anders aan toe. Elke ochtend stond zijn vrouw voor hem ontbijt te maken, daarbij maakte ze dan ook nog zijn lunch klaar, die hij bijna altijd weggooide. En 's avonds wachtte ze hem met smart op terwijl de dampende pannen al op tafel stonden. Hij was in dat geval degene die tot op het bot verwend werd. Nee dat was niks voor mij, ik zorgde liever voor mijn meisje dan dat zij dat voor mij moest doen.
'Recherche' verscheen er vragend een verpleegster in de wachtkamer.
'Floris Wolfs, mijn collega Barry van Rijn' stelde ik ons voor.
'Komt u maar mee' knikte ze vriendelijk. 'Mevrouw heeft meerdere kneuzingen en bloeduitstortingen over haar hele lichaam. Het lijkt erop alsof ze flink te grazen is genomen, maar door wie' haalde ze haar schouders op.
'Wie is het slachtoffer' informeerde ik daar naar.
'Ze had geen papieren bij zich' haalde ze wederom haar schouders op. 'U kunt heel even naar binnen, maar het kan dat ze nog slaapt, ze krijgt veel pijnstillers' hield ze een deur voor ons open.
'Bedankt' ging Barry meteen recht op het bed af.
'Als we nog vragen hebben, kunnen we dan bij jou terecht' bleef ik even staan.
'Natuurlijk. Vraag maar naar Janneke' knikte ze instemmend.
'Bedankt' knikte ik haar vriendelijk toe. Eén aanspreekpunt was het beste.
'Jonge vrouw, die heeft aardig wat klappen gehad' bekeek Barry het slachtoffer toen ik ook eindelijk de kamer in kwam.
'Dat is Eva' voelde ik de grond zo ongeveer onder mijn voeten wegzakken.
'Wie' keek Barry verbaasd opzij.
'Eva van Dongen' knikte ik dat ik het zeker wist.
'Eén van je scharreltjes zeker' grinnikte Barry die wel dacht te weten hoe het zat.
'Nee. Om mijn god wat is er met jou gebeurd' zette ik een stap dichterbij het bed. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ze was het echt, mijn grote liefde die plotseling van de één op de andere dag van de aardbol verdwenen leek te zijn. En nu lag ze hier, zwaar toegetakeld in een ziekenhuis bed.
'He gaat het wel man' merkte Barry op dat ik zwaar aangeslagen was. 'Moet ik Flamand vragen iemand anders deze zaak te laten doen' stelde hij voor.
'Wij doen deze zaak' schudde ik mijn hoofd. Ik moest weten wat er gebeurd was en wie dit op zijn geweten had. En als Eva er weer bovenop kwam dan kon ik eindelijk antwoorden krijgen. Waarom ze ineens weg was en ik nooit meer iets van haar vernomen had. Ik was altijd goed voor haar geweest en had het dan ook nooit begrepen.