Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 34

Met een klein knikje maakte ik Barry duidelijk dat hij kon gaan.
'Ik ehm, ik ga regelen dat die beveiliging hier komt' stond hij resoluut op.
'Heb ik genoeg verteld' keek Eva twijfelend van de één naar de ander.
'Je hebt het echt heel goed gedaan' legde ik mijn hand  geruststellend op die van haar.
'En m'n moeder. Zij kon niet tegen mijn vader op. Zij kan er niks aan doen' schoot ze meteen in de stress.
'Je moeder zal een verklaring af moeten leggen net als jij. Maar eerst gaan we straks je man oppakken en tegelijkertijd word ook je vader gearresteerd' vertelde ik haar hoe het nu verder zou gaan.
'En jij moet gewoon herstellen' streek ik glimlachend haar haren opzij. Ze was nog steeds zo mooi, zelfs al zat ze onder de blauwe plekken.
'Geen zorgen he' droeg ik haar op. Ze had al genoeg aan haar hoofd.
'Je bent lief' glimlachte ze kleintjes. Ze was zichtbaar opgelucht, en dat zou straks alleen nog maar meer worden.
'Ik ben trots op je' prees ik haar glimlachend. Ik kon niet op houden met naar haar te kijken. Ik had haar in al die dagen nog niet zo ontspannen gezien als nu. Was ze dan zelf ook opgelucht dat het er nu uit was? Dat ze niet meer hoefde te verzwijgen wat er gebeurd was. En dat ze weer zorgeloos van het leven kon genieten.
'Zonder jou had ik het niet gekund' schudde ze licht met haar hoofd.
'Niet zo minderwaardig over jezelf he' wilde ik er niks van weten. 'Je bent en kunt veel meer dan jezelf denkt' verzekerde ik haar ervan. Het deed pijn dat ze zo'n laag zelfbeeld had. Terwijl ze juist zo slim en vooral ook mooi was.
'Je gaat het vanzelf geloven' haalde ze haar schouders op.
'Dan ga je mij nu ook maar geloven' droeg ik haar op. 'Of moet ik dan ook heel vaak herhalen dat je zo slim bent. En zo mooi en zo lief' keek ik haar diep in haar ogen. Die mooie ogen waar ik vroeger maar wat vaak in verdronken was. Die ogen die me betoverde.
'Je bent zelf lief' stak ze haar armen naar me uit waarna ik haar in mijn armen nam.
'Nog steeds net zo lief als vroeger' vond ze.
'Nog liever' schudde ik grinnikend mijn hoofd.
'Daar heb je gelijk in' knikte ze instemmend.
'Gekkie' drukte ik lachend in een vlaag mijn lippen op haar mond.
'Hmm' trok ze me dichter tegen zich aan waarna ze me terug kuste. En ik haar weer.
De allerlekkerste lippen die ik ooit geproefd had. En wat had ik die de afgelopen jaren gemist. Als vanzelf gleed mijn tong in haar mond zonder dat ze protesteerde. Zij wilde dit net zo graag, of ze was totaal net zo in de war als dat ik dat was en ging alles net zo aan haar voorbij. We deden maar wat, het gebeurde gewoon zonder dat we er over nadachten. De emoties wonnen het van ons verstand.