Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 83

Hoe fout het ook weer was, het voelde eigenlijk niet eens vreemd meer. Uit reactie zoende ik haar zelfs terug. Zelfs toen haar tong mijn mond in gleed deed ik niks anders dan haar zoen beantwoordde. Alsof het zo was, alsof het zo hoorde. Al hoorde het natuurlijk helemaal niet. Steeds als ik er over na dacht wist ik dat ik het fout deed, en dan sprak ik met mezelf af, dat ik de volgende keer anders zal handelen, maar steeds weer lukt me dat niet. Als er dan weer wat gebeurt dan verzet ik me niet, ik doe helemaal niks behalve erin mee gaan. Juist datgene dat ik niet moet doen.
'Ik moet gaan, doei' draaide ik me van haar weg waarna ik meteen de straat uitliep. Anders kon ik het niet, zou ik weer twijfelen, zou zij er weer gebruik van maken en dan stond ik er straks nog. Of nog veel erger dan dat, en dat wilde ik echt niet. Ik moest sterk zijn. Met een rotgevoel reed ik wederom terug naar huis. Mijn goede bui die ik had overgehouden door Stella was als sneeuw voor de zon verdwenen. En dat was niet zozeer door Eva zelf, maar door het feit dat ik haar niet kon weerstaan, dat ik haar niet kon afwijzen. Ik kon het gewoon niet. En dat was niet omdat ik haar niet wilde kwetsen of omdat ik dacht dat ze dan gekwetst zou zijn, maar ik kon het gewoon niet en ik kon niet uitleggen waarom niet. Ik kon het echt niet.

'He lief' deed ik toch mijn best om goed gehumeurd over te komen. We hadden het gister tenslotte goed gemaakt en ik wilde niet dat ze zou denken dat ik toch nog boos op haar was. Want dat was ook niet zo. Ik was vooral boos op mezelf, maar dat kon ik haar niet uitleggen. Ik snapte het zelf niet eens, dus hoe zou zij het dan moeten kunnen begrijpen.
'Oh he Flo' keek ze blij op waarna ze me meteen kwam omhelzen en begroette met een kus. Een kus die nu zo raar en vreemd aanvoelde.
'He wat is er liefje' streek ze met haar hand door mijn haar heen.
'Niks' schudde ik ontkennend mijn hoofd. 'Gewoon een beetje moe' wuifde ik het vervolgens maar weg omdat ik wist dat ze er anders geen genoegen mee zou nemen.
'Wil je wat drinken dan' voegde ze meteen de daad bij het woord voordat ik ook nog maar had kunnen antwoordde. Ze had ook zo'n lieve en zorgzame kant terwijl ze zelf ook gewerkt had en vast ook moe was.
'Ik heb pizza besteld' kwam ze met een flesje bier in haar hand terug de kamer in.
'Ah nee he' kon ik dat niet bepaald waarderen.
'Met extra tonijn, olijven en dergelijke' voegde ze eraan toe.
'Toe maar deden ze dat zomaar' geloofde ik daar niks van. Ze deden bij die pizzeria altijd zo moeilijk wist ik van die enkele keer dat ik er weleens bestelde.
'Ik zei dat het dit was en dat ik anders niks zou bestellen' haalde ze triomfantelijk haar schouders op.
'Wat ben je toch ook een lekkerding he' sloot ik haar trots in mijn armen. Dit was wel mooi mijn vriendin.

Sorry 🙈