Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 123

Het was toch een gezellige dag, ondanks dat ik best wel afwezig was. Ik haatte mezelf echt enorm op dit moment. Ik liep schijnheilig gezellig te doen, terwijl ik wel beter wist. Dat was ook niet helemaal waar, want ik wilde nog steeds ook wel bij Eva zijn. Maar ik kan nou eenmaal niet met twee vrouwen tegelijk samen zijn.
'He wat is er nou toch' liet Eva haar hand door mijn haar glijden. Ik kreeg daar altijd zo'n kippenvel van. Ze deed dat op zo'n manier, dat het een bepaald gevoel bij me losmaakte. Misschien omdat ze dat in bed ook vaak deed als we de liefde met elkaar bedreven. Mijn haar moest ze dan altijd even door heen woelen.
'Niks' bleef ik erbij dat er echt niks aan de hand was.
'Was het ernstig' vroeg ze vervolgens. Ze had dit gesprek al eerder willen voeren vandaag maar ik had het meteen afgekapt. Ik wilde het er niet over hebben.
'Nee' schudde ik ook nu alleen mijn hoofd. Ik wilde het er nog steeds niet over hebben. Niet in het bijzijn van Stella in elk geval.
'Straks' beloofde ik het haar. 'Na het eten' voegde ik eraan toe. Stella wilde wederom graag dat ik bleef eten, en dus had ik er maar mee ingestemd. Misschien was het wel de laatste keer dat ik hier aan tafel zou zitten. Eva zou echt woest op me zijn vermoedde ik. En ik wilde Stella daar niet bij betrekken. Ze zou zo na het eten toch naar bed gaan.
'Ja lekker eten' was de dame in kwestie vast aan tafel geklommen terwijl Eva hem aan het dekken was. Het eten was bijna klaar en dan konden we zo aanschuiven.
'Mag papa naast jou zitten' vroeg ik haar nadat ik alles op tafel had gezet.
'Ja' vond Stella dat uiteraard een goed idee. Eigenlijk mocht zij kiezen, maar ik wilde graag nog één keertje zo naast haar zitten voordat het straks allemaal over was.
'Smaklek' viel ze meteen aan op haar bord nadat ik voor haar had opgeschept.
'Smakelijk lieverd' genoot ik echt intens van haar. Hoe zou ik haar ooit nog kunnen missen? Dat kon ik echt niet. Ik kon alleen maar hopen op een nog redelijk goeie afloop met Eva. Ik vreesde echt dat ik dat alles voortaan zou moeten missen. Ze gaf mij het mooiste ooit in de wereld, maar ik besefte me maar al te goed, dat ik dat mooie zo weer kwijt kon zijn. Ze zou dan wel nooit als Nicole zijn en Stella bij me weghouden. Maar zo gezellig zou het in elke geval ook nooit meer zijn. Waarschijnlijk haatte Eva me voor de rest van mijn leven. En was het dat wel elkaar alleen zouden zien als ik Stella kwam bezoeken of als ik haar mee mocht nemen om een dagje iets leuks te gaan doen. Samen. Want met z'n drieën zou er wel niet meer inzitten. Ik was echt zo stom geweest.