Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 13

Als mijn telefoon een piepend geluid maakt schiet ik overeind. Gedesoriënteerd kijk ik om me heen waarna als snel tot me door dringt dat ik gewoon in bed lig.
'Zo he' schrok ook Nicole wakker al was dat waarschijnlijk door mijn reactie. 'Ik ben weleens lekkerder wakker geworden' trok ze me terug omlaag waarna ze tegen me aan kroop.
'Hoelaat is het' had ik er geen idee van.
'Te laat om nog op tijd te komen' leek het haar niks uit te maken.
'Shit' schoof ik onder haar vandaan. 'Vanavond' beloofde ik haar toen ik haar beteuterde gezicht zag. Ik kon het echt niet weer maken om haar af te wijzen, maar ik wilde daardoor nu niet te laat komen. Het was haar wekker die me had gewekt, ik was de mijne vergeten aan te zetten.
'Beloofd he' moest ik haar beloven.
'Beloofd' drukte ik snel een kus op haar lippen.
'Je hebt nog tijd hoor' was ze niet van plan me los te laten.
'Maar ik heb een hoop te doen' was mijn weerwoord. Ze wist hoe laat ik standaard de deur uit ging, maar ik wilde graag nog even snel bij Eva langs. Even kijken hoe het met haar was, maar dan moest ik nu wel echt weg.
'Trek maar dat mooie setje voor me aan' knipoogde ik naar haar waarna ik zo snel als ik kon mijn kleren aantrok en zonder ontbijt de deur uitliep.

'Zo u bent vroeg' keek de verpleegster op de klok.
'Ik kom even kijken hoe het met haar gaat' haalde ik mijn schouders op.
'Waar is uw partner' leek ze het maar vreemd te vinden.
'Ik kom als mens, niet als rechercheur' maakte ik haar duidelijk.
'Maar het bezoek uur is nog niet' hield ze me toch tegen.
'Ik moet werken. Alstublieft heel even' probeerde ik het toch voor elkaar te krijgen.
'Vijf minuutjes' kreeg ik uiteindelijk toch mijn zin.
'Bedankt' stormde ik de gang in op weg naar haar kamer.
'Goeiemorgen Eef' pakte ik meteen haar hand weer vast. Zodat ze me niet alleen zou horen, maar ook dat ze voelde dat ik er weer was.
'Heb je een beetje geslapen' praatte ik verder tegen haar. 'Vandaag ga ik het allemaal uitzoeken. Dat beloof ik je' drukte ik een kus op haar hand. Ik vond het zo fijn om weer even bij haar te kunnen zijn. Moeizaam opende ze haar ogen.
'He daar ben je weer' voelde ik een gelukkig gevoel op me neer dalen. Ze had me gehoord en haar ogen geopend. 'Het komt allemaal goed' beloofde ik haar. Wederom was het een piepend geluid dat me stoorde. Deze keer was het mijn eigen telefoon. Barry waar of dat ik bleef.
'Ik moet gaan. Maar ik ga het uitzoeken' verzekerde ik haar ervan. 'Ik kom later nog wel even langs' streelde ik weer over haar hand heen. 'Goed' wachtte ik geen eens een antwoord af. 'Doei lieve Eef' verliet ik snel het ziekenhuis op weg naar het bureau. Er stond me immers genoeg te doen.