Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 51

Enigszins had het bad me weten te ontspannen. Totdat ik weer terug in de realiteit kwam toen ik terug beneden kwam. Nicole had de tafel gedekt. Nu was het zeker dat ze ergens op uit was.
'Ik vind het echt heel erg lief van je, maar ik denk niet dat je iets moet verwachten vandaag' besloot ik het haar maar gelijk te zeggen. Anders zou ik straks de verwijten om mijn oren krijgen. Dat ik er wel eerst van genoot en haar vervolgens afwijs. Nu weet ze gelijk waar ze aan toe is, ook al weet ik dat het nu ook tot een uitbarsting kan lijden. Maar dat moest dan maar. Ik was alles behalve in de stemming om gezellig met haar te gaan zitten doen. En dat was geheel aan mezelf te danken. Dat wist ik maar al te goed.
'Ik wilde je gewoon verrassen' ontkende ze dat ze iets van me terug verwachtte.
'Dat is lief van je' wist ik er een glimlach uit te persen.
'Ga maar lekker zitten dan pak ik wat te drinken voor je' deed ze er zelfs nog een schepje bovenop. Meestal was ik degene die zo voor haar zorgde.
'Dank je wel lief. Hoe was jou dag' probeerde ik te doen alsof ik geïnteresseerd was. Dat was nog het minste dat ik kon doen.
'Rustig. Daarom ben ik lekker vroeg naar huis gegaan' haalde ze haar schouders op.
'Dat vind ik fijn' kon ik dat niet ontkennen. Als ik voor het eten had moeten zorgen was er vandaag niet veel van terecht gekomen. Vandaag was Nicole echt m'n reddende engel, maar ik kon het niet opbrengen om haar dat te laten merken. Ik was met teveel dingen in mijn hoofd bezig. Ik wilde haar over Stella vertellen, maar ik durfde het niet. Bang voor haar reactie. En ik wilde haar goeie humeur ook niet verpesten. Niet nu ze zo goed in haar vel zat. Dat kon ik haar niet aandoen. En vooral mezelf ook niet.

'Wil je over je dag vertellen' zaten we niet veel later tegenover elkaar aan tafel.
'Eigenlijk niet. Het was gewoon veel' schudde ik mijn hoofd. Ik wilde haar er niet mee lastig vallen, en eigenlijk wilde ik het er ook gewoon niet over hebben.
'We hebben twee verdachte opgepakt, we zijn begonnen met het verhoor en dan van alles wat er plots nog opduikt' vertelde ik haar uiteindelijk toch een half verhaal. Op details ging ik sowieso al nooit in, en nu zeker niet.
'Nog even doorzetten he schatje dan heb je weer een zaak opgelost' bedoelde ze het goed. Maar ze had geen idee hoeveel energie het koste en dat het echt allemaal niet zo gemakkelijk ging als dat zij dacht en zo als het soms leek.
'Misschien dat we dan volgende week wel eventjes weg kunnen' hield ik haar in het vooruitzicht. Misschien dat het ook wat verzachtte aangezien ik nu niet bepaald de gezelligste was.
'Eerst goed je zaak afronden' wist ze hoe belangrijk mijn werk voor me was.
'Daar hoef jij je geen zorgen om te maken. Dat weet je toch' hield ik haar voor. Al was het deze keer alles behalve gemakkelijk. Ik wilde de verdachte wel veroordeeld krijgen, maar ik wist ook dat het beter was als ik Eva niet meer zou zien. Maar dat kon niet zolang we nog aan de zaak werkte en dat wist ik maar al te goed. Ik moest nog heel even volhouden.