Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 80

Met een dubbel gevoel reed ik niet veel later richting haar huis. Het overweldigende gevoel dat Stella naar me gevraagd had overheerste gelukkig wel. Mijn hart had echt een sprongetje gemaakt. Maar ik wist niet hoe ik met Eva om moest gaan. Zou het ongemakkelijk worden? Deden we alsof er niks gebeurd was?  Ik had echt geen flauw idee.
'He' opende ze de deur voor me.
'He' bleef ik twijfelend staan. Het was dus ongemakkelijk.
'Is Stella er ook' probeerde ik er niet teveel aandacht aan te schenken.
'Ja ze is beneden' knikte ze in de richting van de trap.
'Mag ik'  vroeg ik eerst toestemming om binnen te komen. Het was immers haar huis.
'Oh ehm ja' deed ze een stap opzij om me er door te laten.
'Stella kijk eens wie er is' riep Eva al naar beneden om haar voor te bereiden terwijl ze achter me aan liep de trap af.
'Hoi Stella' glimlachte ik naar het meisje dat nieuwsgierig op keek.
'Hoi' glimlachte ze verlegen terug.
'Wat ben je aan het doen' vroeg ik haar terwijl ze gebogen zat over een puzzel.
'Ik maak een puzzel, kijk' wees ze naar het ding dat nog verre van af was.
'Goed zeg' wist ik me niet zo goed een houding te geven tegenover haar. Ik wilde me ook niet teveel aan haar opdringen, dan zou ze straks schrikken.
'Wil je iets drinken' draaide ook Eva nerveus heen en weer.
'Hele lekkere koffie' grinnikte Stella.
'Doe maar zo'n bakje koffie dan' knikte ik goedkeurend. 'Drink jij ook koffie dan' vroeg ik haar.
'Ieuw jak nee' schaterde ze het uit. 'Papa zegt dat' verklaarde ze.
'Mag ik kijken' probeerde ik toenadering tot haar te zoeken.
'Ja ik kan die niet vinden' wees ze naar een leeg plekje aan haar puzzel.
'Eens kijken' deed ik een stap dichterbij zodat ik het beter kon zien. 'Volgens mij deze' wees ik haar een stukje aan.
'Ja goed zo' klapte ze in haar handen.
'Ze houd je voor de gek' zette Eva een kop voor me neer op tafel.
'Echt niet mama' verweerde Stella zich. 'Ik kon hem echt niet vinden hoor' overtuigde ze haar moeder ervan.
'En welke nu dan' negeerde ik het maar. Misschien was het een poging van Eva om een gesprek met me aan te gaan. Ik kwam hier voor Stella en daar concentreerde ik me dan ook op.
'Weet ik niet' grinnikte het meisje.
'Je houd me wel voor de gek he' verraadde haar gelach haar.
'Nee hoor' schudde ze met een enorme grijns haar hoofd.
'Volgens mij ben jij een beetje een ondeugend meisje' lachte ik naar haar.
'Echt niet' sprong ze op en neer terwijl ze het puzzelstukje aan legde.
'Zie je nou wel' lachte ik nogmaals om haar actie. Ze zat me gewoon uit te dagen.
'Weet je hoe oud ik ben' had ze ineens geen interesse meer in de puzzel.
'Nou ehm' deed ik alsof ik erover nadacht.
'Bijna zes' stak ze zes vingers in de lucht.
'Ben jij al zo'n grote meid' zette ik een verbaasd gezicht op.
'Ja' glunderde ze van oor tot oor. 'Hoe oud ben jij' wees ze daarna naar mij.
'Heel oud' antwoordde ik overdreven.
'Net zo oud als mama' keek ze vragend van haar moeder naar mij.
'Ja net zo oud' knikte ik dat ze gelijk had.
'Jij bent toch mijn papa' vuurde ze de volgende vraag al op me af.
'Ja klopt' knikte ik terwijl ik me trots voelde. Trots om het feit dat ik haar papa was en dat zij dat wist. En trots omdat zij mijn meisje is.