Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 81

Tevreden om dit antwoord concentreerde ze zich weer op haar puzzel.
'Mij andere papa komt niet meer. Kom jij dan nou hier wonen' keek ze alweer op. Schijnbaar was ze nog niet tevreden met alle antwoorden die ze had gehad.
'Ik woon in een ander huis' schudde ik mijn hoofd.
'Vind je mama niet lief' vroeg ze wijs, terwijl haar ogen ondeugend twinkelde. 'Mama vind die andere papa niet meer lief' vertrouwde ze me toe. 'Dan kan jij toch hier wonen' was haar simpele oplossing.
'Maar ik heb al een heel lief vriendinnetje' wist ik niet wat ik er anders op zeggen moest.
'Waar dan' keek ze me met grote ogen aan.
'Bij mij thuis' verzekerde ik haar ervan.
'Ik heb die nog nooit gezien' deed ze alsof ze verrast was. Ze had mij tenslotte ook pas één keer gezien.
'Jij bent toch ook nooit bij mijn huis geweest' legde ik haar uit.
'Oh nee. Mag ik daar een keertje komen' had ze al een oplossing.
'We zullen wel zien oké' deed ik haar geen belofte. Ik moest eerst Nicole maar eens over haar vertellen.
'Ik vind jou wel lief' knikte ze vervolgens waarna ze een puzzelstukje aanlegde.
'Ik vind jou ook lief' maakte mijn hart een sprongetje. Wat konden kinderen toch lief en hartverwarmend zijn. 'Goed zo' prees ik haar vervolgens omdat ze het goede stukje had aangelegd.
'Ik kan deze wel' ging ook het volgende stukje eraan.
'Ja dat zie ik' keek ik verwonderd toe, hoe goed ze er eigenlijk in was. 'Jij zat mij net een beetje in de maling te nemen he' keek ik haar bestraffend maar lachend aan.
'Nee hoor' had ze het grootste plezier. 'Zo klaar' legde ze ook het laatste stukje aan.
'High five' hield ik mijn hand naar haar op waar ze tegen aan klapte met haar hand.
'Wil je mijn kamer zien' was ze al opgesprongen.
'Als dat mag van mama' wilde ik niet ongevraagd zo door haar huis heen lopen.
'Ja toch wel mama' knikte Stella zelf al van wel.
'Ga maar' knikte Eva vervolgens ook.
'Je moet wel zo hoog he. Twee trappen' ging ze me voor naar boven toe.
'Dat is wel een groot huis he' volgde ik haar.
'Het is geen huis' schudde ze haar hoofd. 'Hier is mijn kamer' duwde ze vervolgens een deur open.
'Wauw een echte prinsessen kamer' keek ik de roze kamer in het rond.
'Ja mooi he. Ik ben ook een prinses' draaide ze in het rond.
'Heel mooi. Net als prinses Stella' knikte ik goedkeurend. 'Zullen we weer naar beneden gaan' stelde ik vervolgens voor.
'Oké' rende ze alweer voor me uit de trap af.
'Blijf je ook hier eten' vroeg ze vervolgens toen we weer beneden waren.
'Ik moet thuis eten' schudde ik mijn hoofd tot haar teleurstelling.
'Volgende keer dan' probeerde ze dat dan nog.
'Misschien' hield ik een antwoord in het midden.
'Ik wil niet dat je naar huis gaat' trok ze een pruillip zodat ik meteen medelijden met haar kreeg.
'Ik kom snel weer langs goed' beloofde ik haar. Ik had haar nu al in mijn hart gesloten.
'Mag dat mama' keek ze hoopvol naar haar moeder.
'Tuurlijk schat' knikte die instemmend.
'Yes' sprong ze blij en opgelucht op en neer.
'Ga je nu nog een knuffel geven dan' stelde Eva voor.
'Ja' rende ze op me af, zo mijn armen in die ik spreidde om haar op te vangen.
'Tot de volgende keer lieverd' gaf ik haar een knuffel.
'Doei papa' drukte ze een kus op mijn wang die mijn hart deed smelten. Dit was echt het allerliefste meisje dat ik ooit ontmoet had.