Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 127

Het was eigenlijk zoveel dat ik niet eens precies wist waar ik beginnen moest.
'Ik had Eva gezegd dat ik met haar verder wilde. Maar dat ik wilde wachten op de uitslag voordat ik bij Nicole weg zou gaan, omdat ik dacht dat ze anders echt in zou storten. Ze had er wel begrip voor' begon ik toch maar te vertellen.
'En toen belde jij dat Nicole zo overstuur was en toen heeft Eva me naar huis gestuurd. Dus ik ben gegaan. Nicole was helemaal door het dolle heen. De arts had gebeld' ging ik verder toen hij begrijpend knikte.
'Van dat onderzoek' vroeg hij of hij het goed begreep.
'Ja' knikte ik dat hij het goed had.
'Ik zei het je toch, anders zou ze mij echt niet zomaar bellen' moest hij toch nog even zijn gelijk halen.
'Ze is zwanger' snoerde ik hem de mond door het op tafel te gooien.
'Ja' vroeg hij zich af waar het nu dan mis was gegaan.
'Ik heb haar toen ook verteld over Stella. Ze nam het best wel goed op eigenlijk. En we hadden nog gewoon een goed gesprek. Ze was weer zo anders. Echt zo als toen ik verliefd op haar werd. Alsof alle druk er nu vanaf was. Het was gewoon fijn om weer met haar te zijn' vertelde ik hem.
'En toen kon je niet meer kiezen' voorzag Barry het probleem al.
'Nou ja dat ook wel. Maar Nicole zei op een moment ergens dat als ik haar zou verlaten dat ik mijn kind dan nooit te zien zal krijgen. En Nicole liegt niet' schudde ik mijn hoofd.
'En toen heb je Eva gedumpt' schudde Barry afkeurend zijn hoofd.
'Nou nee niet echt zo' kwam nu het meest erge deel van alles. 'We zouden vandaag wat leuks gaan doen met Stella en dat was op zich prima. Ze had me gewoon niet moeten verleiden, dan had ik het haar meteen verteld' vond ik nu dat het ook haar eigen schuld was.
'Je bent eerst met haar het bed ingedoken' kon Barry zijn oren niet geloven.
'Ja' gaf ik beschaamd toe. 'Het is niet dat ik het expres deed. Ik wilde haar ook helemaal niet kwetsen of zo, het gebeurde gewoon, maar ik moest ook eerlijk tegen haar zijn' nam ik het op voor mezelf.
'Jij bent echt een sukkel' schudde hij opnieuw zijn hoofd.
'Dat weet ik ook wel' had ik dat commentaar niet nodig. Dat wist ik immers zelf ook wel.
'En nu dan' wilde hij weten.
'Ja ik weet niet. Ik weet niet eens of ik Stella nu nog wel mag zien. Ze was echt zo kwaad, ik kon ook niks meer zeggen. Ze ratelde maar door' haalde ik mijn schouders op.
'Dat snap ik wel' knikte Barry begrijpend.
'Ja ik ook wel' gaf ik toe. Ik was zelf waarschijnlijk ook zo kwaad geworden als het mij zou overkomen.
'Ik zou der nu vooral eerst maar even met rust laten. Dan kan je daarna altijd nog kijken hoe of wat betreft Stella. Nu zal ze je hoe dan ook wegsturen. Misschien als ze een beetje gekalmeerd is dat jullie er samen uit kunnen komen' was zijn wijze raad. Dat was precies hetgeen waarvoor ik hier heen was gekomen. Barry wist altijd precies hoe ik het aan moest pakken. Ik had zijn raad nodig.
'Oké' knikte ik dan ook begrijpend. 'Ik geef haar wat tijd. Maar ik laat Stella niet meer van me afpakken. Ik heb al genoeg van haar gemist' maakte ik hem duidelijk.
'Ik denk ook niet dat, dat Eva haar bedoeling is. Ze heeft je niet voor niks kennis met haar laten maken he' wees Barry me erop.
'Dat is waar' moest ik dat wel bekennen. 'Bedankt man dat je weer naar mijn gezeik geluisterd hebt' was ik oprecht blij met hem.
'Denk volgende keer nou eerst eens na voordat je iets doet he. Want ik weet dat je geen slecht mens bent, je bent gewoon nogal onhandig sukkel' benadrukte hij me.
'Ik weet het' moest ik ook dat toegeven. Ik was nou eenmaal niet altijd de handigste en zeker niet als het aan kwam op vrouwen.